To 2002 o Ryan McGinley έστειλε μερικά χειροποίητα βιβλία με τίτλο «The Kids Are Alright» σε ανθρώπους που σεβόταν από το χώρο της τέχνης. Πριν περάσει ένας χρόνος, στην ηλικία των 24, ήταν ο νεότερος καλλιτέχνης με προσωπική έκθεση στο Whitney Museum of American Art.
Αν δεν έχετε ακούσει το όνομα Ryan McGinley δεν παρακολουθείτε τα media και σίγουρα δεν έχετε επαφή με το τι συμβαίνει στον κόσμο της τέχνης - δεν σας κατηγορώ καθόλου γι' αυτό! Ο κόσμος της τέχνης είναι για τα μπάζα και τα media απλά ανακυκλώνουν τα σκουπίδια τους και προσπαθούν να τα πουλήσουν σαν κάτι πρωτότυπο και βαθυστόχαστο.
Παρ' όλα αυτά, ο Ryan McGinley είναι ένα όνομα που πρέπει να ξέρετε. Κι αν δεν σας ενδιαφέρουν καθόλου τα ονόματα, οφείλετε να ξέρετε τις εικόνες του. Μιλήσαμε το Σάββατο, ή μήπως ήταν Κυριακή; Θα είναι εδώ την Πέμπτη.
Είσαι ευχαριστημένος που θα κάνεις έκθεση στην Ελλάδα για πρώτη φορά;
Ναι, μεγάλωσα με πάρα πολλούς Έλληνες στο Νιου Τζέρζι. Δύο απ' τους καλύτερούς μου φίλους στο λύκειο ήταν Έλληνες. Ξέρω να βρίζω στα ελληνικά. «Gamisou, malaka!» νομίζω ότι σημαίνει «fuck you, motherfucker!», σωστά; Ξέρεις, είναι τρελό, κάθε φορά που μιλάω σε κάποιον απ' την Ελλάδα μου λέει «Έι, πρέπει να έρθεις στο νησί μου!». Τι γίνεται, έχει από ένα νησί ο καθένας εκεί πέρα; Εγώ είμαι ευχαριστημένος που έχω απλά ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη.
Πώς κατέληξες να κάνεις έκθεση στην γκαλερί The Breeder;
Έβλεπα πάντα τα παιδιά που έχουν τη The Breeder σε art fairs. Είναι αυτοί οι δύο «bears» και είναι τόσο χαριτωμένοι και γλυκούληδες που απλά θες να πας να τους αγκαλιάσεις. Όλοι αγαπάνε τους «bears»! Και φυσικά, έχουν σπουδαίο πρόγραμμα. Θαυμάζω πολλούς από τους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν και νιώθω πως είμαι σε μια ωραία παρέα εκεί.
Έχεις κάνει φωτογραφίες σε διαφορετικούς χώρους, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου, έγινες γνωστός σαν urban φωτογράφος, ύστερα πέρασες από τη πόλη στην άγρια φύση, έπειτα στις σπηλιές, τώρα στο στούντιο. Μίλα μου γι' αυτό.
Νομίζω πως είναι σημαντικό ένας καλλιτέχνης να δοκιμάζει καινούργια πράγματα και να παίρνει ρίσκα, και η δουλειά του να εξελίσσεται. Πάρα πολλοί καλλιτέχνες κολλάνε κάνοντας το ίδιο πράγμα. Είναι ωραίο, γιατί δίνει στη ζωή μου ποικιλία και έτσι δεν βαριέμαι ποτέ. Διατηρεί τα πράγματα διασκεδαστικά και με κάνει να ανακαλύπτω τη φωτογραφία με διαφορετικούς τρόπους. Αυτή η νέα σειρά πορτρέτων σε στούντιο είναι επίσης ένας πολύ καλός τρόπος να γνωρίζω ανθρώπους. Έχω την ευκαιρία να περάσω χρόνο με κάποιους στο στούντιο και να πάρω μια ιδέα του ποιοι είναι, και ύστερα μπορώ να καταλάβω αν θέλω να δουλέψω μαζί τους σε άλλα project.
Εξήγησε μου τη διαδικασία του να φωτογραφίζεσαι από τον Ryan Mcginley· πώς επιλέγεις ένα μοντέλο, ένα αντικείμενο, σκηνοθετείς; Αν ναι, με ποιον τρόπο;
Οι φίλοι μου μού συστήνουν άτομα, ή απλά συναντάω κόσμο βγαίνοντας στην πόλη. Επίσης πολλά παιδιά μου στέλνουν φωτογραφίες τους με e-mail. Και έχω μια κοπέλα που δουλεύει για μένα η οποία κάνει casting. Η δουλειά της είναι να ταξιδεύει στον κόσμο, να πηγαίνει σε ροκ φεστιβάλ και σχολές τέχνης και να μου βρίσκει παιδιά. Κοιτάζω δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και πολλοί λίγοι επιλέγονται. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου που φωτογραφίζω. Είναι αστείο, έριχνα μια ματιά στα καινούρια πορτρέτα πρόσφατα και συνειδητοποίησα πως σχεδόν όλα τα άτομα που φωτογραφίζω έχουν ένα «ερασιτεχνικό» τατουάζ και καπνίζουν τσιγάρα. Νομίζω πως όλοι όσοι φωτογραφίζω είναι βασικά ακατάλληλοι για να τους προσλάβει κάποιος για δουλειά!
Επίσης, έχω πέντε μεγαλύτερους αδερφούς και δύο μεγαλύτερες αδερφές και τα μοντέλα μου συχνά μοιάζουν όπως έμοιαζαν τα αδέρφια μου όταν ήταν έφηβοι ή όπως έμοιαζαν οι φίλοι τους. Ίσως επειδή ήμουν πολύ μικρότερος από όλους αυτούς και τους θαύμαζα τόσο πολύ, το ψάχνω αυτό κάπως υποσυνείδητα.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, τους κρατάω συνεχώς σε κίνηση. Για τη σειρά των ασπρόμαυρων φωτογραφιών χορεύουν, πηδάνε σε ένα μικρό τραμπολίνο, σηκώνονται όρθιοι και κάθονται. Έχω κάτι κάρτες με σχέδια από αστεία πρόσωπα και διαφορετικά συναισθήματα γραμμένα πάνω τους και τους βάζω να αναπαριστούν τα συναισθήματα: «μπερδεμένος», «λυπημένος», «ντροπαλός» ή «ενθουσιασμένος». Προσπαθώ να τους αποσπάω την προσοχή συνεχώς ώστε να μην ποζάρουν. Και έχω επίσης ένα «hype girl». Ξέρεις, όπως οι τύποι στο πίσω μέρος των ραπ βιντεοκλίπ που απλά στέκονται κουνώντας τις γροθιές τους, κάνοντας «yeah, yeah» για να ζωντανέψουν το κοινό. Λοιπόν, το hype girl μου χορεύει μαζί τους και τους ενθαρρύνει. Είναι δύσκολο για μένα να συγκεντρωθώ στο να τραβάω φωτογραφίες και ταυτόχρονα να συζητάω, οπότε εκείνη γεμίζει τα κενά και τους κάνει να αισθάνονται άνετα. Έχουμε καλό δυναμικό.
Η τεχνολογία έχει βοηθήσει ή βλάψει καθόλου τη φωτογραφία σου; Χρησιμοποιείς ψηφιακή;
Όλα τα πορτρέτα στο στούντιο έχουν τραβηχτεί με ψηφιακή και αυτό με βοηθάει. Για κάθε πορτρέτο τραβάω περίπου 2.000 φωτογραφίες και μετά κάνω επιλογή και καταλήγω σε μία και μοναδική εικόνα. Θα ήταν τρελό να τραβάω τόσο πολύ φιλμ. Όταν βρίσκομαι σε φυσικά τοπία, πάντα χρησιμοποιώ φιλμ. Αλλά πιστεύω ότι είναι μια χαρά να τραβάς με ψηφιακή στο στούντιο, επειδή όλα είναι ήδη τεχνητά. Χρησιμοποιώ τεχνητά φώτα και είμαι σε έναν τεχνητό χώρο, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι στο φυσικό τοπίο. Να γιατί ο τίτλος της έκθεσής μου στη Breeder είναι «Everyone Knows This Is Nowhere», επειδή ο χώρος δεν υπάρχει πουθενά. Ο τίτλος επίσης αναφέρεται στις σπηλιές, γιατί αυτοί οι χώροι είναι πραγματικά μυστηριώδεις.
Επίσης πιστεύω ότι οι ψηφιακές κάμερες είναι καταπληκτικές. Νομίζω πως είναι σημαντικό οι άνθρωποι να έχουν τη δυνατότητα να τραβούν πολλές φωτογραφίες. Θα κάνει περισσότερους να γίνουν φωτογράφοι. Νομίζω επίσης πως τα blog είναι πολύ cool - απλά προσθέτουν ένα ακόμα στοιχείο στη φωτογραφία. Όταν υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες στον κόσμο, αλλάζει και η ιδέα του τι είναι σημαντική φωτογραφία. Πώς εκτιμάς μια φωτογραφία; Πώς αποκρυπτογραφείς τι είναι καλό και τι όχι; Αυτό έχει πλάκα.
Πες μου λίγο για το Irregular Regulars, ένα project που κατά βάση δείχνει τη λατρεία για τον Morrissey. Πώς προέκυψε αυτό; Είναι ενδιαφέρον που παρότι όταν το έκανες ήσουν ήδη ένας πολύ επιτυχημένος φωτογράφος, είναι από μια πολύ ταπεινή οπτική γωνία, σαν να τραβάς φωτογραφίες ως θαυμαστής.
Λοιπόν, είμαι θαυμαστής του. Πηγαίνω σε συναυλίες του Morrissey εδώ και πολλά χρόνια και πάντα περνούσα κρυφά μέσα τη φωτογραφική μου, επειδή συνήθως δεν επιτρέπεται. Έχωνα την κάμερα στα εσώρουχά μου και το φιλμ στις κάλτσες μου και έβγαζα πάντα φωτογραφίες από την πλευρά του κοινού, ως φαν. Οι φωτογραφίες αυτές προέκυψαν φυσικά, ήταν σαν κάτι που ήμουν προορισμένος να κάνω. Τελικά πήρα άδεια ώστε να έχω πλήρη πρόσβαση στα σόου του και καθώς δούλευα πάνω στο project, οι θαυμαστές έγιναν το πιο σημαντικό μέρος του: η αφοσίωση και ο τρόπος που ο κόσμος χάνει τον εαυτό του στις συναυλίες, ο τρόπος με τον οποίο υπνωτίζονται. Μπορώ να ταυτιστώ με τον θαυμασμό, επειδή είμαι και ο ίδιος μεγάλος φαν. Είμαι υποχόνδριος και όταν με ενδιαφέρει κάτι με απορροφά ολοκληρωτικά. Πρέπει να αγοράσω κάθε δίσκο ή κάθε βιβλίο. Μου κίνησε το ενδιαφέρον ο φωτισμός στη σκηνή και ο τρόπος που τα χρώματα «λούζουν» τους ανθρώπους στο κοινό. Η σειρά φωτογραφιών στις σπηλιές δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε η σειρά με τον Morrissey· έμαθα γι' αυτόν τον ψυχεδελικό χρωματιστό φωτισμό επειδή είχα τραβήξει όλες αυτές τις φωτογραφίες σε συναυλίες.
Πώς επηρεάζει τη φωτογραφία σου η pop κουλτούρα; Ταινίες, μουσική, περιοδικά;
Είμαι πολύ επηρεασμένος από την ποπ κουλτούρα. Όποτε πάω σινεμά, παίρνω ένα τετράδιο και κρατάω πολλές σημειώσεις για τα πράγματα που με εμπνέουν. Εκνευρίζει πολύ τους φίλους μου και λένε «τι στο διάολο γράφεις; Δεν μπορείς να δεις την κωλοταινία!» Επίσης όλες μου οι φωτογραφίσεις έχουν κάποιο soundtrack. Πάντα έχω μουσική να παίζει. Έχω έναν βοηθό που φροντίζει το boombox, κάτι σαν DJ, να βάζει συνεχώς μουσική. Για τη σειρά φωτογραφιών στις σπηλιές έπαιζα συνέχεια το «The End» των Doors. Υπάρχει πάντα μια αίσθηση επικείμενης καταστροφής μέσα σε μια σπηλιά -νιώθεις σαν να πρόκειται να πεθάνεις, επειδή ένας βράχος θα μπορούσε πολύ εύκολα να πέσει και σέρνεσαι στα γόνατα για να περάσεις μέσα από μικρές τρύπες- είναι τρομακτικό. Οπότε έπαιζα συνέχεια αυτό το τραγούδι για να τους φρικάρω όλους.
Πες μου κάτι που ανακάλυψες πρόσφατα που πρέπει να ξέρουμε. Κάποιο τραγούδι, κάποιο βιβλίο, κάποια ταινία που πρέπει να δω;
Ένα βιβλίο που με ενέπνευσε όταν έκανα τα ασπρόμαυρα πορτρέτα είναι το «Idols» του Gilles Larrain, το οποίο είναι πορτρέτα από drag queens της δεκαετίας του '70. Και κοίταζα τις φωτογραφίες αυτού του τύπου, του Santiago Mostyn τελευταία. Είδα τις φωτογραφίες του στο tinyvices.com, που είναι το φωτογραφικό site του Tim Barber. Είναι σπουδαίο μέρος για να δεις νέους φωτογράφους. Μπορείς να χαθείς μέσα σε αυτό. Το αγαπημένο μου είναι ένα κομμάτι που λέγεται «Various», όπου ποστάρει μια συλλογή από τυχαίες εικόνες που του στέλνουν ή απλά βρίσκει εκείνος. Μου αρέσει ο τρόπος που τις ομαδοποιεί, γίνεται τέχνη ο ίδιος.
Θεωρείς πως η Νέα Υόρκη ήταν σημαντική για την επιτυχία σου;
Ναι, είναι η καλύτερη πόλη στον κόσμο. Υπάρχει ένα εργασιακό ήθος εδώ που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Το σλόγκαν μου είναι «never not working». Όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία τέχνης. Η Νέα Υόρκη σε γεμίζει με αυτή την ψυχωτική ενέργεια. Ό,τι και να κάνεις στη Νέα Υόρκη, ακόμα και αν είναι κάτι πρόχειρο, με κάποιον τρόπο καταλήγει να είναι μέρος της δουλειάς σου.
Θα ήθελες να ζεις πουθενά αλλού; Στην Ευρώπη;
Το μόνο μέρος που θα μπορούσα να με φανταστώ να ζω είναι το Σαν Φρανσίσκο. Μου αρέσουν οι πόλεις όπου μπορείς να κάνεις ποδήλατο, και που έχουν μια καλή καλλιτεχνική κοινότητα και ποικιλόμορφη κουλτούρα. Και είναι πανέμορφα εκεί.
Μου είπαν ότι έχουμε δύο χρόνια ακόμα και τέλος με τη γη. Το έχουν πει και σε σένα; Τι κάνεις γι' αυτό;
Ναι, είδα το 2012. Δεν με νοιάζει το να καταστραφεί ο κόσμος. Πιστεύω στη μοίρα και αν είναι να γίνει, θα γίνει. Έχω περάσει καλά.
Πες μου μια ιστορία με τίτλο «Η καλύτερη μου μέρα». Πήρα αυτή την ερώτηση από ένα τραγούδι του Μπομπ του Σφουγγαράκη.
Η καλύτερη μέρα, χμμμ, αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Λοιπόν, η ιδέα μου για μια τέλεια μέρα θα περιλάμβανε σεξ, βόλτα με το ποδήλατο, να κοιτάξω φωτογραφίες, να κάνω ένα αφρόλουτρο, να πάω σινεμά, να φάω σούσι, να δω χαριτωμένα αγόρια, να ποτίσω τα φυτά μου, να ακούσω μουσική και να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Νομίζω πως ίσως ακόμα να περιλάμβανε Percocet και Robitussin.
σχόλια