Το Satyricon του Φελλίνι, θεαματικό όσο ποτέ
αλλά ρηχό κάπως και με προβληματικό ρυθμό
Η κόπια σε 4Κ της Μasters of Cinema σου κόβει την ανάσα. Χρώματα, σκηνικά σαν installation, η χτυπητή τοιχογραφία της ρωμαϊκής κραιπάλης. Ποτέ δεν είδα την ταινία τόσο λαμπερή.
Αλλά το φιλμ είναι μέτριο -μάλλον άνισο. Ο ρυθμός σπάει συχνά, υπάρχουν χάσματα και επανάληψη στα ευρήματα -επίσης ορισμένοι ηθοποιοί είναι σαν ξυλάγγουρα. Παρόλα αυτά, ο Φελλίνι είναι Φελλίνι.
Δεν παύει να με εκπλήττει το σκαμπανέβασμα της αξίας των ταινιών μέσα στα χρόνια -πράγμα που οφείλεται στην ευκολία που τις ξαναβλέπουμε πια. Π.χ. η Dolce Vita δεν ήταν από τις αγαπημένες μου. Την ξαναείδα στο 4Κ της Criterion πριν λίγους μήνες και ενθουσιάστηκα, δεν πετάς τίποτα. To Amarcord που με είχε επηρρεάσει πολύ μικρό, τώρα μου φαίνεται γλυκό αλλά χωρίς την τόλμη των άλλων. Ο αποτυχημένος Casanova, έχει στιγμές (όπως το λουτρό της γιγάντισσας με τους νάνους) που είναι διαμάντια. Το 8 1/2 μένει ακλόνητο στην κορυφή, είναι το αδιαφιλονίκητο αριστούργημά του.
Τέλος πάντων. Είδα την ταινία δύο ώρες χωρίς pause, πράγμα που κάτι λέει, δεδομένου ότι το attention span μου είναι στα πατώματα εσχάτως. Ίσως επειδή στον ομογενοποιημένο κόσμο μας δεν γυρίζονται πια arthouse ταινίες με τέτοια αισθητική ιδιομορφία, δεν αναπαρίστανται κόσμοι καλλιτεχνικής φαντασίας (η φαντασία είναι μόνο διαστημική, ή τρόμου -πράγματα αναμενόμενα, σχεδόν πεζά) -για να το πω χοντρά: δεν παράγεται ποίηση στον κινηματογράφο. Δεν συνθέτονται καινούριοι κόσμοι, μοναδικοί, ιδιωματικοί και τολμηροί -μόνο ερμηνευτικές κόπιες του τρέχοντος ρυθμού, ποζάτα στυλ που το ένα αντιγράφει το άλλο. Σα να φοβούνται όλοι τα όνειρα.
σχόλια