Το Present Is A Grotesque Animal εγκαινιάζει μια σειρά συνεντεύξεων με νέες μπάντες και καλλιτέχνες. Πολλοί από αυτούς είναι αδισκογράφητοι, οι περισσότεροι έχουν μικρή (ή μηδαμινή) προβολή από τα media, αλλά όλοι έχουν δείξει σπουδαία δείγματα δουλειάς στις ηχογραφήσεις που έχουν ανεβάσει στο ίντερνετ και στις συναυλίες που κάνουν στην πόλη. Όποια μπάντα ή καλλιτέχνης ενδιαφέρεται να παρουσιάσει τη δουλειά του από το Present... μπορεί να στείλει ένα mail στο [email protected] με δείγματα από τα κομμάτια του.
Ξεκίνημα με τους Sick Boys Connection, μια αθηναϊκή post rock μπάντα με επιρροές από τη νεο-ψυχεδέλεια και το noise, που δυστυχώς δεν εμφανίζεται live συχνά (προς το παρόν).
Πως συναντηθήκατε;
Νίκος Κονδύλης: Βρεθήκαμε στο Synch Festival του '08 ως παρέα.Τον Βαγγέλη δεν τον γνώριζα μας σύστησε ο Νίκος Μ. που είναι φίλοι από μικροί. Ένας φίλος διοργάνωνε ένα φεστιβάλ στη Χαλκιδική και είπαμε να πάμε ως μπάντα χωρίς να έχουμε παίξει ποτέ μαζί.Κάναμε μια πρόβα να δούμε αν "κολλάμε", μας άρεσε και έτσι ξεκινήσαμε.
Ποιοι δίσκοι σας άλλαξαν την ζωή;
Νίκος Μαρδάκης: Είναι αρκετοί αλλά θα πω το Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band των Beatles γιατί είναι ο πρώτος δίσκος που άκουσα και καθόρισε κατά κάποιο τρόπο τις προτιμήσεις μου στη μουσική. Επίσης γιατί είναι ένας τόσο "ανοιχτόμυαλος" δίσκος που φαίνεται από το εξώφυλλο και δεν έπαψε ποτέ να είναι out of date μουσικά, τουλάχιστον στη δική μου δισκοθήκη.
Βαγγέλης Μουσίκας: Αν έπρεπε να αναφέρω έναν, θα έλεγα το Ten Rapid των Mogwai. Στην ουσία είναι ο πρώτος "post rock" δίσκος που άκουσα, ίσως πριν ανακαλυφθεί ο όρος. Θα έλεγα ότι με επηρέασε, τόσο στον τρόπο που συνέχισα από κει και μετά να ακούω μουσική (διότι το λεγόμενο "post" το ακολούθησα για αρκετά χρονιά μετά), όσο και στον τρόπο που παίζω.
Ν.Μ. The Stone Roses - The Stone Roses. Περιέχει ισόποσες δόσεις φωτός και σκοταδιού, ρυθμού και μελωδίας και για μένα είναι ο ορισμός του μοντέρνου album.Aphex Twin - Richard D. James LP. Όταν το άκουσα μου φάνηκε εξωφρενικό, ήταν έτη φωτός μπροστά για τα αυτιά μου.
Ποιες συναυλίες σας άλλαξαν την ζωή;
Ν.Κ. Η συναυλία του Joe Strummer που ΔΕΝ είδα τον Νοέμβριο του 2001 γιατί ήμουν φαντάρος.Μου έχει μείνει απωθημένο το οποίο επισκιάζει όλες τις υπόλοιπες που έχω δει.Αν την είχα δει θα ήταν η συναυλία που μου άλλαξε τη ζωή.
Β.Μ. Godspeed you! black emperor στο Ρόδον, νομίζω 2001. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς το συναίσθημα, νομίζω όποιος ήταν εκεί καταλαβαίνει τι εννοώ. Einsturzende Neubauten στο Σινέ Κεραμεικός το 2005. Πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, είχα ακούσει κάποια πράγματα, όχι πολλά και πήγα περισσότερο από περιέργια. Ευτυχώς, δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν τα κρουστά είναι μοναδικός. Animal Collective στο Gagarin 205 το 2008. Μερικά εκατοστά πιο πάνω απ'το έδαφος!
Ν.Μ. : Spiritualized @ Rodon (1998). Το ένα πόδι στο διάστημα, το άλλο στη γη. Παραισθησιογόνα συναυλία. Μου έχουν μείνει και άλλα πολλά live. Ενδεικτικά Girls Vs Boys@Rodon (1996), Jon Spencer Blues Explosion @ Rodon (1997), Kid 606 @ An, Jesus and Mary Chain στη Δραπετσώνα κ.α.
Όπως λέτε στο βιογραφικό σας στο myspace δεν κάνετε ούτε συχνές πρόβες ούτε συχνά λάιβ; Γιατί;
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε ως μπάντα μέναμε σε διαφορετικές πόλεις και δεν είμαστε σε θέση να βρισκόμαστε πολύ συχνά. Ο Νίκος Μ. και ο Βαγγέλης Πειραιά και ο Νίκος Κ. Θεσ/νίκη. Oπότε βρισκόμαστε μόνο για να παίξουμε κάποιο live. Από τον Μάρτιο του 2011 μάλιστα ο Βαγγέλης μετακόμισε στο Λονδίνο, οπότε τα πράγματα έγιναν δυσκολότερα. Μέχρι στιγμής όμως έχουμε κάνει συνολικά 4 live, 7 πρόβες και ένα σπιτικό τζαμάρισμα και μέσα από αυτά καταφέραμε να μαζέψουμε υλικό για ένα cd-r με ηχογραφήσεις και μια κασέτα με live μας τα οποία και δώσαμε από εδώ και από εκεί.
Post rock, kraut, noise, shoegaze ή ψυχεδέλεια;
Ν.Κ. Xωρίς το post rock αλλά μαζί με το punk, την dub και διάφορες μορφές της ηλεκτρονικής μουσικής είναι είδη που αγαπάω. Συμφωνώ με τον Ν.Μ. για το noise.
Ν.Μ. : Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς, συχνά μέσα σε τέτοιες κατηγορίες μπορείς να τσουβαλιάσεις τα πάντα... Θα έλεγα πως από όλα αυτά αυτό που με απασχόλησε λιγότερο είναι το post rock, αν και έχω ακούσει πολύ Tortoise. Για το noise θα τολμούσα να πω πως μπορεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο και το πιο εύκολο, αναλόγως πως θα το μεταχειριστεί κανείς. Είναι μια καλή δικαιολογία συχνά για να καλύψεις το γεγονός ότι παίζεις εντελώς αδιάφορα πράγματα.
Β.Μ. Τι να πει κανείς για όλα αυτά; Ναι σε όλα. Προσωπικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο απ'αυτά τα "είδη" ως αγαπημένο μου. Συμφωνώ με τον Ν.Μ. για το noise παρόλα αυτά. Έτσι όπως αναφέρονται εδώ (όχι απαραίτητα μ'αυτή τη σειρά και με 2-3 προσθήκες) είναι η ιστορία της ζωής μας.
H τζαζ είναι...
Ν.Κ. Σύμφωνα με τα σοφά λόγια του Tony Wilson το τελευταίο καταφύγιο των ατάλαντων όπου οι μουσικοί διασκεδάζουν περισσότερο απ'ότι το κοινό αλλά αγαπώ τον Miles..
Β.Μ. Αυτό που ακούς και μετά θέλεις να σταματήσεις να παίζεις μουσική γιατί θεωρείς ότι είσαι ατάλαντος και βλάσφημος.
N.M. Υπέροχη. Κυρίως από τα τέλη του '50 και μετά. Ακούσα πρόσφατα σοβαρά Eric Dolphy και έχω πάθει πλάκα.
Ποιες είναι οι λογοτεχνικές/αισθητικές αναφορές σας;
Ν. Μ.: Δεν μπορώ να διακρίνω άμεσες λογοτεχνικές αναφορές στους sick boys connection. Εμένα προσωπικά μου αρέσει να διαβάζω περισσότερο πράγματα όπως το πώς εφαρμόζεται το Gerrimandering, ή για την πολιτική ιστορία της Κύπρου, την ιστορία των τοπωνυμίων στα Βαλκάνια... Αυτός εδώ http://www.ota.gr/media/250px/ACE/img_408fac8a0a674.jpg ο πίνακας είναι κολλημένος στο κεφάλι μου εδώ και χρόνια με πολλές άσχημες συνέπειες .
Β.Μ. Θα συμφωνήσω με τον Ν.Μ. για άλλη μια φορά. Ούτε εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες αναφορές στους sick boys. Φαντάζομαι ότι αυτό που έχει ο καθένας μας στο κεφάλι του με κάποιον τρόπο βγαίνει σ'αυτό που κάνουμε, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να είναι εμφανές η ορατό.
H παγκόσμια δισκογραφία σε τι φάση είναι;
N.K. Μεταξύ ψαξίματος του τι πήγε στραβά και μιας μόνιμης ανακύκλωσης ιδεών μουσικά άλλες φορές πετυχημένης και άλλες όχι.
Β.Μ. Υπάρχει δισκογραφία πλέον; Προσωπικά πιστεύω πως όχι και δεν εννοώ ότι δεν βγαίνουν δίσκοι, ούτε ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ένα ζητούμενο. Το να αποτυπώσει κανείς το υλικό του σε δίσκο, απλά του δίνει μια οντότητα και ένα σημείο αναφοράς. Η μουσική βιομηχανία περνάει κρίση και ευτυχώς, γιατί αυτό έδωσε την ευκαιρία σε πάρα πολλούς μουσικούς να εκφραστούν χωρίς την τροχοπέδη μιας εταιρίας που τους περιορίζει σύμφωνα με το τι είναι εμπορικό και τι όχι. Ίσως να μην είχαμε ακούσει τόσο ενδιαφέρουσες μουσικές σήμερα, αν τα πράγματα είχαν μείνει τα ίδια.
Ν.Μ. : Στην παραδοσιακή της μορφή έχει πάθει καθίζηση. Ο κόσμος δεν αγοράζει. Και τα ευπώλητα δισκάκια θα είναι από καλλιτέχνες με 15 σπόνσορες από δίπλα. Νομίζω όμως ότι καλή μουσική συνεχίζει και βγαίνει και θα βγαίνει. Υπάρχουν καλλιτέχνες και δίκτυα καλλιτεχνών που δεν περιμένουν να ζήσουν από τη μουσική, οπότε αυτό λειτουργεί απελευθερωτικά. Αν θες για μένα αυτό που αξίζει στη μουσική είναι το γεγονός ότι βρίσκεσαι με κόσμο και επικοινωνείς και δημιουργείς ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα θα είναι το καλύτερο. Εμένα τουλάχιστον αυτό μου έχει μείνει όλο αυτό το διάστημα που παίζω είτε μόνος μου είτε με μπάντες. Η γνώση και η συντροφικότητα.
Με ποιες μπάντες/καλλιτέχνες αισθάνεσθε "συγγενείς”;
Ν.Μ. : Νομίζω ότι μας παίρνεις πολύ στα σοβαρά.
N.K. Υπάρχουν διάφορες μπάντες και καλλιτέχνες που τους αισθανόμαστε κοντά μας χωρίς φυσικά να παίζουμε τα "ίδια".
Πείτε μας μερικά πράγματα για την διαδικασία των ηχογραφήσεων (πως και που έγιναν, τι μηχανήματα χρησιμοποιήσατε κλπ.)
N.M. Οι περισσότερες ηχογραφήσεις έγιναν ζωντανά είτε σε συναυλίες είτε σε στούντιο κατά τη διάρκεια πρόβας (ζωντανά ηχογραφημένες πρόβες) με κιθάρα, μπάσο και φυσικά ντραμς. Δύο κομμάτια όμως ηχογραφήθηκαν στο σπίτι μου με μία κάρτα ήχου της Μ-Audio, ένα macbook, ένα πολύ φθηνό μικρόφωνο της Shure και ηχεία υπολογιστή. Χρησιμοποιήσαμε μια κιθάρα Gibson Les Paul Studio, boss metal zone distortion, rat distortion (δανεικό από τον Coti Κ), boss digital delay dd3, power whah της Morley, vibratrem της Marshall. Επίσης μια σειρά από κρουστά όπως μαράκες, αυγό shaker, κουτάλια, παλαμάκια και ένα ηλεκτρονικό drum pad της lexicon (δανεικό από τις Berlin Brides και την Etten που το δανείστηκαν από τον Coti K) καθώς κι ένα Squire jazz bass ένα Fender Precision bass, Behringer bass overdrive pedal ,Behringer delay pedal κι έναν Orange bass amp 35watt.
Τι ακούτε αυτό τον καιρό;
Ν.Κ. Αρκετά της Not Not Fun (όπως Sun Araw Peaking Lights), Gonjasufi, Wooden Shjips, Beak, Ringo Deathstarr και διάφορα παλιά και αγαπημένα.
Β.Μ. Είναι πολλά και διάφορα. Apparat, Bellmer Dolls, Cave, πολλά βραζιλιάνικα (Edu Lobo, Gal Costa, Chico Buarque) και όπως λέει και ο Ν.Κ. διάφορα παλιά και αγαπημένα.
N.M.: Ακούω μια συλλογή που λέγεται Library Rhodes, Pariah, Falty DL, Games, καλλιτέχνες της Ghost Box, συλλογές από funk 45άρια (μη φανταστείς ότι τα έχω σε βινύλιο), soul πολύ.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο πιο φρέσκος ήχος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο;
Ν.Κ. Αυτά που γίνονται στο Los Angeles μέσω Not Not Fun και Low End Theory και το dubstep γιατί "κλέβουν" σωστά.
Β.Μ. Ο Άγγελος Κυρίου γιατί είναι ξεχωριστό είδος από μόνος του.
N.M.: Νομίζω πρέπει να τον αναζητήσει κανείς αφενός στην χορευτική μουσική, μιλάω για το uk garage ή/και το Juke και τέλος πάντων όλα αυτά που έχουν από 50 ταμπέλες, αφετέρου στον αυτοσχεδιασμό.
Το καλύτερο πράγμα στην Αθήνα είναι....
Ν.Κ. Το ότι μπορείς να χαθείς με την ησυχία σου σε αυτήν...και ότι ορισμένα σημεία της είναι πάρα πολύ όμορφα.
Β.Μ. Οι φίλοι, οι συναυλίες και τα τυχαία τζαρτζαρίσματα από το πουθενά.
Ν.Μ.: Τα κινήματα πόλης (βλ. Φιλοπάππου και αλλού) με αιτία ύπαρξης και αίσθηση των σοβαρών προβλημάτων της πόλης... και σε αυτά τα προβλήματα δεν συμπεριλαμβάνω τις τσίχλες.
Το χειρότερο πράγμα στην Αθήνα είναι....
Ν.Κ. Είναι πολλά τι να διαλέξω;
Β.Μ. Η βρωμιά, η φασαρία, η αδιαφορία από τους περισσότερους για όλα, η αστυνόμευση και άλλα πολλά.
Ν.Μ. : Η κατακόρυφη αύξηση ΜΑΤ και ακροδεξιών.
Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;
Ν.Κ. Στο μυαλό μου και μένει εκεί....
Β.Μ. Σε ράφια και σε σκληρούς δίσκους μέχρι να την ξαναβάλουμε.
Ν.Μ. : Εκεί που την αποθηκεύουμε.
Ο ρόλος της πόλης στη μουσική που κάνετε ποιος είναι;
Ν.Κ. Μεγάλος.Έχουμε ένα κομμάτι που λέγεται Stranded In the Big City. Ίσως αν μέναμε σε κάποιο χωριό να παίζαμε κάτι άλλο.
Ν.Μ.: Δεν έδινα σημασία στη χωροταξία εδώ και χρόνια αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη σημασία έχει ακόμη και το πώς θα βάλεις τις καρέκλες γύρω από το τραπέζι. Νομίζω πως η πόλη έχει ένα χαρακτήρα "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν" και αυτό καλώς ή κακώς αντικατοπτρίζεται στη μουσική που φτιάχνουμε, έχει μεγάλες δόσεις επανάληψης με ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις
Β.Μ. Προσωπικά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Τώρα όμως που διαβάζω και τις απαντήσεις των παιδιών θα έλεγα πως έχουν δίκιο. Το περιβάλλον που ζει ο καθένας προφανώς και τον επηρεάζει, από τον τρόπο που ντύνεται μέχρι το πως συμπεριφέρεται κλπ. Μοιραία λοιπόν, η πόλη μας έχει επηρεάσει, χωρίς όμως να μπορώ να διακρίνω το πως ακριβώς αλλά και το πως αυτό φαίνεται προς τα έξω.
Υπάρχει κάτι που δεν φανταζόμαστε ότι σας έχει ενεπνέυσει για να κάνετε αυτό που κάνετε;
Β.Μ. Μάλλον όχι αν και δεν ξέρουμε τι φαντάζεστε.
Υπάρχει ελληνικό underground;
Ν.Κ. Τώρα με το ίντερνετ δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει πραγματικά και με την σωστή ερμηνεία του όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.Σαν πόζα πάντως ναι σίγουρα υπάρχει μπόλικο.
Β.Μ. Τι είναι το underground;
Ν.Μ.: Νομίζω πως ένα χαρακτηριστικό του όρου αυτού είναι ότι απαιτεί από τον ακροατή να ψάξει λίγο περισσότερο και να κοπιάσει και κατά την ακρόαση. Νομίζω πως τέτοια στοιχεία στην Αθήνα τουλάχιστον αλλά και στη Θεσσαλονίκη βρίσκουμε στην πειραματική σκηνή. Θα σε παρέπεμπα στα live που έχουν γίνει και γίνονται στη knot gallery.
Ποιος είναι ο πιο σπουδαίος μουσικός που έχετε ακούσει ποτέ;
Ν.Μ. Αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να την απαντήσω. Ο Miles Davis όταν έβγαζε το On the Corner και τους δίσκους εκείνης της περιόδου θαύμαζε εξίσου τον Stockhausen και τον James Brown (που σημειωτέον πολλοί συνάδελφοί του τον θεωρούσαν κάτι σαν τον Φλωρινιώτη). Θέλω να πω είναι τόσο ρευστά τα πράγματα.
Ν.Κ. Ούτε κι εγώ μπορώ να απαντήσω είναι πολλοί οι άτιμοι.
Πως θα ονομάσετε τον πρώτο σας δίσκο και γιατί;
Ν.Κ. Πραγματικά δεν το έχουμε σκεφτεί ακόμα.Όταν έρθει εκείνη η ώρα βλέπουμε.
Ν.Μ. Κάτσε να δούμε αν θα γίνει πρώτα...
Το καλύτερο σουβλάκι στην πόλη το έχει ο....
Β.Μ. Για μένα, ένα σουβλατζίδικο στον Πειραιά, το "τακα-τακα". Όποιος έχει φάει, ξέρει..
Ν.Μ. Μάλλον ο Καράμπαμπας στον Αγ. Διονύση στον Πειραιά. Αν και θέλω να ανακαλύψω το σουβλατζίδικο που έφαγε ο φίλος μου ο Γιώργος ο Σεραφειμίδης στην Καλλιθέα. Έφαγε 5 πίτες-χοιρινό γιατί δεν είχε λεφτά να φάει έκτη σύμφωνα με τα λεγόμενά του.
Info:
Για να κατεβάσετε τα κομμάτια του cdr των Sick Boys Connection : http://www.mediafire.com/?840ssn5tbu0rs55
http://www.facebook.com/pages/Sick-Boys-Connection/94607408155
σχόλια