Με αφορμή τον σύζυγο της βουλευτού Μαρίας Γιαννακάκη, πιάσαμε χθες σε μια βεράντα -συνοδεία κρασιού, παξιμαδιών και τυριών- μεγάλη κουβέντα.
Όλοι οι συνδαιτημόνες ήμασταν άνθρωποι που δεν έχουμε πλαστογραφήσει πτυχία, διαβατήρια ή ταυτότητες, δεν έχουμε κομπάσει για τίτλους τούς οποίους δεν κατέχουμε ούτε για ανδραγαθήματα που δεν έχουμε καταγάγει. Διαθέτουμε αυτό που λένε καθαρό κούτελο. Χάρη στην κοινωνική μας ωστόσο εμπειρία, γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις μπαγαπόντηδων – τύπων που θριαμβεύουν ή έστω επιπλέουν, κρύβοντας επί δεκαετίες σκελετούς στην ντουλάπα τους.
Το γαϊτανάκι ξεκίνησε ο Θοδωρής μιλώντας μας για έναν αστυφύλακα, φτωχό παιδί της γειτονιάς, που για να μπει στο Σώμα, προσεκόμισε πλαστό lower. «Όχι μονάχα θα τον αποτάξουν μα και θα τους ζητήσουν όλους τους μισθούς πίσω! Πού θα τα βρει;» «Λυπηρό... Μα όποιος κάνει τέτοια ζαβολιά, ξέρει ότι παίρνει και το ρίσκο!» είπε ο Μάρκος. Και θυμήθηκε την περίπτωση Κοσκωτά.
«Ο Γιώργος Κοσκωτάς, παιδί μεταναστών στην Αστόρια, ξεκίνησε την αξιόποινη καριέρα του εξαπατώντας τα αμερικάνικα ασφαλιστικά ταμεία: Δήλωνε επικεφαλής συνεργείων καθαρισμού με δέκα-δεκαπέντε εργαζόμενους-φαντάσματα και κατά κάποιο τρόπο αποσπούσε βοηθήματα ή εισφορές - δεν θυμάμαι τη συγκεκριμένη τρύπα του συστήματος... Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, για να προσληφθεί στην Τράπεζα Κρήτης, παρουσίασε πλαστό πτυχίο από αμερικάνικο πανεπιστήμιο. Και όταν αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης με τα δικά της λεφτά και ξεκίνησε την ιλιγγιώδη άνοδο του –τραπεζίτης, μεγαλοεκδότης, πρόεδρος ομάδας- προέταξε στο όνομά του κι ένα ανύπαρκτο διδακτορικό. Δόκτωρ Γεώργιος Κοσκωτάς...»
«Ο Κοσκωτάς τουλάχιστον πιάστηκε» παρενέβη η Κατερίνα. «Εγώ ξέρω καμιά ντουζίνα ανθρώπους που τα κλεμμένα ή αγορασμένα διδακτορικά τους δεν έγιναν ποτέ μπούμερανγκ. Έναν που διαπρέπει στη δικηγορία, προσφάτως δε και στην πολιτική, έναν που επί δεκαετίες περνιόταν για λαμπρός διανοούμενος, μία κυράτσα που διδάσκει στο πανεπιστήμιο...»
«Ε καιρός να τελειώνουμε με όλους αυτούς! Να ξεμασκαρευτούν ένας-ένας!» είπε ο Στέφανος.
«Μακάρι να ήταν μόνο τέτοιοι επιφανείς καραγκιόζηδες...» ξαναπήρε το λόγο ο Θοδωρής, γέννημα-θρέμμα των δυτικών προαστίων, άριστος γνώστης της σκοτεινής πλευράς της σελήνης. «Ξέρετε πόσοι οδηγοί λεωφορείων δεν έχουν στην πραγματικότητα επαγγελματικό δίπλωμα;»
«Βάζουν δηλαδή σε κίνδυνο τη ζωή του κάθε επιβάτη;»
«Συνήθως ξέρουν μια χαρά να κουμαντάρουν το όχημα. Μπορεί όμως ο διαγωνισμός για την προσληψή τους να ανακοινώθηκε δημόσια έναν μήνα πριν από τη διεξαγωγή του. Σε έναν μήνα μέσα, δεν προλαβαίνεις να βγάλεις επαγγελματικό δίπλωμα. Μες στην πρεμούρα σου, πιθανόν να το πλαστογραφήσεις...»
«Κι αυτό εσένα σού φαίνεται αποδεκτό;» εξανέστη η Αθηνά.
Με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που διαθέτει δύο πτυχία, ο Θοδωρής χαμογέλασε σαρδόνια και αποφάσισε να δημιουργήσει στη βεράντα ατμόσφαιρα «Δέκα Μικρών Νέγρων» της Άγκαθα Κρίστι. «Ένας απ'την παρέα μας κινείται από τα είκοσι του χωρίς δίπλωμα. Τις ελάχιστες φορές που τον έχουν ελέγξει, λέει στον τροχονόμο πως το ξέχασε σπίτι. Ξέρει όμως πολύ καλά ότι αν εμπλακεί σε ατύχημα, την πάτησε. Για αυτό οδηγεί ιδιαίτερα προσεκτικά...»
«Ε τότε να καταργηθεί το δίπλωμα οδήγησης για να οδηγούμε όλοι πιο προσεκτικά!»
"Δεν είπα αυτό". Συνεχίζω: Δύο από την ευρεία οικογένειά μου έχουν απαλλαγεί από το στρατό προσκομίζοντας τρελλόχαρτα. Σας βεβαιώνω πως δεν πάσχουν από καμιά απολύτως ψυχική νόσο. Ήταν ιδεολογικά αντίθετοι με τη θητεία. Ή απλώς τη θεωρούσαν χάσιμο χρόνου. Κάποιοι ιδιώτες γιατροί –θες επειδή είχαν τις ίδιες ιδέες, θες επειδή πληρώθηκαν- τους εφοδιάσαν με πιστοποιητικό ψυχασθένειας...»
«Εντάξει! Τον στρατό σκαπούλαραν. Δεν κράτησαν τιμόνι μεταφέροντας ανθρώπους ούτε και σταδιοδρόμησαν με ανύπαρκτα προσόντα...»
«Εκείνος που αποφεύγει τεχνηέντως τη θητεία δεν επιβαρύνει θεωρητικά όσους υπηρετούν;»
«Πολύ θεωρητικά όμως!» ήρθε η ώρα μου να καγχάσω. «Δεν θυμάσαι τι μπουρδέλο ήταν ο στρατός; Πώς όλοι οι μόνιμοι, από τον διοικητή του στρατοπέδου μέχρι τον λοχία, ξόδευαν χρόνο και ενέργεια "φτιάχνοντας" στρατεύσιμους; Πώς μόλις τέλειωσε η βασική εκπαίδευση, ο γιός του Μ. –σειρά μας- εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε ύστερα από δυό χρόνια για να πάρει το απολυτήριο;»
«Ανάλογα χαμαιτυπία –κι ακόμα χειρότερα- υπήρξαν αρκετές εφορίες, πολεοδομίες, δήμοι και υπουργεία...» είπε ο Θοδωρής. «Ο άντρας της βουλευτίνας δεν είναι, φευ!, περιθωριακή περίπτωση. Αυτό δεν συνομολογούμε εξάλλου τόση ώρα;»
___________
Εάν μην τι άλλο όταν έχεις τη φωλιά σου τόσο λερωμένη, δεν προκαλείς εκτιθέμενος ούτε εσύ ούτε η σύζυγος σου στην ψήφο των συμπολιτών σας. Και εκείνη βέβαια πρέπει να τιμωρηθεί εισπράττοντας την αποδοκιμασία του κόσμου.
___________
«Και είναι λόγος να πέσει στα μαλακά;»
«Ασφαλώς και όχι. Πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικότατα. Εάν μην τι άλλο όταν έχεις τη φωλιά σου τόσο λερωμένη, δεν προκαλείς εκτιθέμενος ούτε εσύ ούτε η σύζυγος σου στην ψήφο των συμπολιτών σας. Και εκείνη βέβαια πρέπει να τιμωρηθεί εισπράττοντας την αποδοκιμασία του κόσμου.»
«Γιατί;»
«Διότι εάν μεν ήξερε και επί τόσα χρόνια τον κάλυπτε, είναι απολύτως συνενοχή του και τώρα τον πουλάει ψυχρά για να περισώσει τη δική της καριέρα. Εάν πάλι δεν ήξερε, εάν παντρεύτηκε και τεκνοποίησε με έναν άνθρωπο που την κορόιδευε τόσο χοντρά, τότε δεν διαθέτει το ελάχιστο κριτήριο για να είναι στην Βουλή και να νομοθετεί.»
«Πού είναι τότε η ένστασή σου;»
«Φοβάμαι πώς –όπως το συνηθίζουμε από γενέσεως ελληνικού έθνους- θα αρχίσουμε να αλληλοκαρφωνόμαστε. Να βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου στα φόρα. Να διαπομπεύουμε όποιον εκμεταλλεύθηκε τις τρύπες ή την ανοχή του συστήματος για να βολευτεί κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο...»
«Ετσι όμως δεν εξυγιαίνονται οι κοινωνίες;»
«Όχι τρώγοντας τα συκώτια τους. Ας χαράξουμε μια κόκκινη γραμμή. Ας πούμε "όποιος έκανε στραβή μέχρι τότε, αμνηστεύεται. Όποιος όμως κάνει στραβή από τότε και στο εξής, θα μετανοιώσει τη στιγμή που γεννήθηκε!" Οι σκελετοί δεν πρέπει να κρύβονται στις ντουλάπες. Αλλά ούτε και να περιφέρονται στους δρόμους, σε ένα ακόμα πανηγύρι μισαλλοδοξίας. Πρέπει να θάβονται. Και να ξεχνιούνται.» .
σχόλια