Τον καινούριο κυβερνητικό εκπρόσωπο είχα τη χαρά να τον γνωρίσω. Στο ασανσέρ του ΔΟΛ. Αυτός ντυμένος ώριμα κάζουαλ και εγώ ανώριμα νεανικά. Δεν με κοίταξε ποτέ στο πρόσωπο. Αντίθετα σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω τα ρούχα μου και στη συνέχεια έριξε ένα βλέμμα απορίας στον τρίτο της παρέας. Σαν να έλεγε “που πας με αυτόν τον τύπο;”
Τελευταία, εγώ χωρίς να αλλάξω πολύ ντύσιμο, πέρναγα καλύτερα στη δουλειά μου από ότι ο κ. Καψής. Μετά το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, μετατέθηκε από τα αγαπημένα του Νέα (“ζούσε μέσα στην εφημερίδα”, έλεγαν αυτοί που τον ξέρανε) στη ναυαρχίδα του Συγκροτήματος, το κυριακάτικο Βήμα. Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως ήθελε να τον ελέγχει ο Ψυχάρης, οι καλές πως ο “καλός” πάει στο “καλό”. Αφού αλάλιασε γραφιστικά και δημοσιογραφικά το Βήμα, βρέθηκε μετά να κάνει κάτι που είναι η μεγαλύτερη δυστυχία για κάποιον που θέλει να ονομάζεται δημοσιογράφος: υπεύθυνος του εμπορικού του ΔΟΛ. Εκεί κάπου τελείωσε το παραμύθι. Ο κ. Καρακούσης ανέλαβε το Βήμα, ο Παντελής Καψής έμεινε με μια στήλη. Και βαρέθηκε. Και είναι λογικό. Όσο και να γυρνάς στα πάνελ, κάποια στιγμή, κάποιοι καταλαβαίνουν ότι μόνο βενζίνη χαλάνε. Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί.
Το αραλίκι διακόπηκε από το κάλεσμα του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. “Εθνική ευθύνη” θα μου πείτε ν' αναλαμβάνει κάποιος ένα κυβερνητικό πόστο τη δύσκολη χρονική περίοδο. Τρίχες κατσαρές θα σας απαντήσω. Απλά επιβεβαιώνεται ο κανόνας: κάθε μεγαλοδημοσιογράφος είναι εν δυνάμει πολιτικός. Αυτά που προσφέρει στον τύπο, προσφέρει και στην πολιτική. Ο Μιχελάκης από διευθυντής εφημερίδας είναι τώρα εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Η Λιάνα Κανέλλη που χρόνια χαριεντιζόταν με τους βαρώνους των μέσων τώρα παρουσιάζεται σαν η χαμένη κόρη του Στάλιν. Και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Μέχρι και ο Καρατζαφέρης, δημοσιογράφος ήταν.
Πριν από τρία χρόνια ακριβώς, με αφορμή τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, είχα ρωτήσει τον Πάσχο Μανδραβέλλη αν έχουν μπλεχτεί αρκετά οι πολιτικοί με τους δημοσιογράφους: η απάντηση, που για να μην μπλεχτούν τα πράγματα δεν αναφερόταν, ούτε υπήρχε κάποια υπόνοια για το πρόσωπο του κ. Καψή αλλά περιγράφει μια κατάσταση, είναι και ο επίλογος μου: “Άλλο ένα τεράστιο αμάρτημα. Είμαστε στα ίδια τραπέζια. Αντί να είμαστε απέναντι, είμαστε δίπλα. Είμαστε μέρος του προβλήματος. Αντί να είμαστε τα σκυλιά της δημοκρατίας, είμαστε τα κουτάβια τους. Παλιά, σε στελεχιακό επίπεδο, στο δημοσιογραφικό χώρο ανέβαιναν άνθρωποι που ήταν ζυμωμένοι μέσα στις εφημερίδες. Τώρα, διευθυντές γίνονται μόνο οι πολιτικοί συντάκτες. Αυτό σημαίνει ότι έχεις επιχειρήσεις που δεν νοιάζονται να έχουν managers ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά μέσα από την παραγωγή, αλλά αυτούς που γνωρίζουν και συζητάνε με την πολιτική εξουσία. Γιατί; Γιατί αυτοί μοιράζουν το πολιτικό χρήμα από το οποίο ζούνε τα περισσότερα ΜΜΕ. Δηλαδή, πολλά από τα ΜΜΕ ζούνε από τα λεφτά των φορολογούμενων.”
Άντε και στα δικά μας (μου)!
σχόλια