Μια από τις πολιτικές ψευδαισθήσεις που κυριαρχούν ευρέως είναι η αντίληψη ότι πόλωση και η οξύτητα, ταυτίζονται. Πρόκειται περί κλασικού πολιτικού λάθους. Οι έννοιες σχετίζονται, πλην όμως ΔΕΝ ταυτίζονται. Αν αρχίσουν όλοι να βρίζουν όλους, από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι πολίτες θα συσπειρωθούν γύρω τους ή θα επιλέξουν αναγκαστικά έναν από τους βασικούς αλληλοκαθυβριζόμενους. Πολλώ δε μάλλον όταν τα δικά τους ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι αδύναμα και τα "brand" που κουβαλάνε προβληματικά.
Το να πιστεύει κάποιος σήμερα, όπου τα κόμματα είναι αποδυναμωμένα, οι πολιτικές ταυτίσεις αποδιοργανωμένες και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στα τάρταρα, ότι μπορεί να επιτύχει την πόλωση, μέσω της οξύτητας του δημόσιο λόγου, μοιάζει περισσότερο με ιδεοληπτική, εμμονική αυτοαναφορικότητα και επένδυση σε ευσεβείς πόθους.
Πόλωση σε απλά ελληνικά και με βάση την πολύπαθη "κοινή λογική", σημαίνει ενίσχυση των δύο πόλων σε βάρος όσων βρίσκονται στο ενδιάμεσο.
Ο καταλληλότερος τρόπος για να το πετύχεις αυτό είναι να μην αφήνεις στους ενδιάμεσους ζωτικό χώρο και πατήματα διαφοροποίησης, αμφισβητώντας έτσι εν τοις πράγμασι τη χρησιμότητά τους. Το οποίο, με τη σειρά του, επιτυγχάνεται κυρίως με δύο τρόπους: α) διευρύνοντας το λόγο σου με στοιχεία των κομμάτων/προσώπων του ενδιάμεσου χώρου, ώστε να μην είναι ο ρόλος τους εύκολα διακριτός, β) αποτρέποντας τις πολιτικές και ιδεολογικές περιχαρακώσεις και επιδιώκοντας την όσμωση με γειτονικούς χώρους το οποίο πάντα διευκολύνει τους "μεγάλους".
Η οξεία ρητορική μπορεί να λειτουργήσει κάθε άλλο παρά πολωτικά, αν μέσα από αυτήν αναδειχθούν οι αρνητικές πλευρές κάθε πόλου. Στην περίπτωση αυτή οι «ενδιάμεσοι» θα έχουν αποκτήσει ένα επιπλέον επιχείρημα ύπαρξης ως πολιτικά αντίβαρα και ως διακριτά σημεία αναφοράς ανάμεσα σε φανατικούς. Θα έχει συνεπώς λειτουργήσει όχι πολωτικά, αλλά απολύτως αντισυσπειρωτικά.
Αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώνεται από μία σειρά πραγματολογικών δεδομένων.
Φεύγοντας από τη 10ετία του '80 και την εποχή των ισχυρών κομματικών ταυτίσεων, βλέπουμε ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά δικομματισμού τα είχαμε σε εκλογές όπως οι βουλευτικές του 2000 (86,5%), οι Νομαρχιακές του 2002 (86,3%) και οι βουλευτικές του 2004 (86%). Μολονότι ο πολιτικός λόγος της εποχής εκείνης ήταν εξαιρετικά ήπιος συγκριτικά με τον σημερινό και παρά το ότι οι δύο τότε πόλοι βρίσκονταν σε φάση συγκλίσεων και συναινέσεων Η αντιπαράθεσή τους αφορούσε ζητήματα διαχειριστικών δεξιοτήτων και όχι προσανατολισμού της χώρας ή κεντρικών αποφάσεων. Ωστόσο, παρά τις δυσδιάκριτες πολιτικές κατευθύνσεις η πόλωση λειτουργούσε και λειτουργούσε απολύτως διαλυτικά σε βάρος όλων των ενδιάμεσων δυνάμεων.
Στη Γερμανία, η Άνγκελα Μέρκελ απολαμβάνει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά αποδοχής, έχοντας ισοπεδώσει συμμάχους και αντιπάλους της, ούσα ταυτοχρόνως ένα από τα πιο διχαστικά πρόσωπα στην Ευρώπη. Ωστόσο η ρητορική της είναι κατά κανόνα ήπια και η ίδια θεωρείται απολύτως αντισυγκρουσιακή. Αυτό μάλιστα αποδίδεται κυρίως στην ανατολικογερμανική της προέλευση, από μια χώρα δηλαδή χωρίς παράδοση εσωτερικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Έτσι, έχει επιτρέψει να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι υπηρετεί εθνικούς στόχους και όχι κομματικές προτεραιότητες και άρα να διευρύνει την απήχησή της εκτός στενών κομματικών τειχών. Η Μέρκελ καταφέρνει να διαλύσει τους γύρω της αγκαλιάζοντάς τους σφιχτά. Και μετά αφήνει την εκλογική πραγματικότητα και τα αδήριτα εκλογικά διλήμματα να κάνουν τη δουλειά τους...
Το να πιστεύει κάποιος σήμερα, όπου τα κόμματα είναι αποδυναμωμένα, οι πολιτικές ταυτίσεις αποδιοργανωμένες και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στα τάρταρα, ότι μπορεί να επιτύχει την πόλωση, μέσω της οξύτητας του δημόσιο λόγου, μοιάζει περισσότερο με ιδεοληπτική, εμμονική αυτοαναφορικότητα και επένδυση σε ευσεβείς πόθους, παρά με ρεαλιστικό σχεδιασμό.
Τούτων δοθέντων και υπογραμμίζοντας ότι όλα τα ανωτέρω βρίσκονται πάντα σε συνάρτηση με την συγκυρία κάθε αναμέτρησης, καθότι σε αυτά δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες, καταλήγουμε στο δικό μας θέσφατο ότι «σκυλί που γαβγίζει δεν φέρνει (απαραιτήτως) ψήφους». Και πλησιάζοντας προς τις εκλογές, καλό θα είναι να το θυμούνται άπαντες, αυτό. Κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι...
σχόλια