Μπορεί να μην το ξέρεις καν αυτό το τραγούδι. Αλλά εγώ το βάζω γιατί έχω πάλι αυτή την αίσθηση - σαν επιθυμία - ότι κάτι θα γίνει και θα το δεις. Σαν τα ποστ καμμιά φορά στο facebook, που γίνονται την ώρα που υποθέτω ή βλέπω πως τα κοιτάς, και χωρίς να γράφω πως είναι για ΄σένα, πιστεύω πως το καταλαβαίνεις. Παλιότερα μπορεί να έκανα βόλτες γύρω από τους δρόμους που περνάς, μήπως και σε πετύχω. Τώρα στέκομαι μπροστά σε έναν υπολογιστή, περιμένωντας την ώρα που θα είσαι online μήπως και σου μιλήσω.
Τον πρώτο δίσκο των Gene τον πήρα από το NOISE στη Θεσσαλονίκη, που τότε, στα τέλη των 90s, βρισκόταν κάπου στην Aγγελάκη, και την ημέρα που πήγα έπρεπε να διαλέξω αν θα πάρω αυτόν τον δίσκο ή το Dog Man Star των Suede. Είχα λεφτά μόνο για έναν και τελικά πήρα αυτόν. Ήξερα μόνο ένα τραγούδι. Το είχα δει το στο Mtv την προηγούμενη βδομάδα. Μα το εξώφυλλο και η φράντζα του τραγουδιστή ήταν αρκετά για να αποφασίσω.
Έφυγα στην Κρήτη, τον είχα μαζί μου, και χωρίς πικάπ όπως ήμουν, απλά τον κοιτούσα στο γραφείο μου, ή καμμιά φορά πηγαινα στο σπίτι της φίλης μου της Μαριάννας και τον ακούγαμε. Ο Νίκος έφυγε στην Αγγλία, οι Gene βγάλαν το δεύτερο τους album με αυτό το τραγούδι που στέλνω σήμερα σε σένα, και εγώ και πάλι χωρίς πικάπ πήγαινα στο σπίτι της φίλης μου να τον ακούσουμε. Η φράντζα του Martin Rossiter είχε μακρύνει λίγο παραπάνω, τα κοστούμια γίναν καρό πουκάμισα και ο Νίκος στην πρώτη σειρά σε κάθε τους live.
Καμμιά φορά στη Θεσσαλονίκη περπατούσαμε στην παραλία και τραγούδουσάμε μαζί τα ρεφρέν, τραβώντας τους στίχους αλα Morrissey.
Η Θεσσαλονίκη μας άρεσε πολύ. Εκεί γνωριστήκαμε, ξενυχτήσαμε, μοιραστήκαμε μυστικά, φιλιά, ρούχα και λεφτά. Αν ένα μήνυμα στο κινητό ήταν στίχος από τραγούδι , τότε και η απαντηση θα ήταν ένας άλλος. Και αυτό μπορούσε να καρατήσει για ώρες. Μια συζήτηση με στίχους αγαπημένων μας τραγουδιών σαν παζλ, που έκρυβε μέσα του μυστικά ή όχι, σαν τα πράγματα που λες πιο εύκολα σε μια άλλη γλώσσα.
Κάποια στιγμή οι Gene θα ερχόταν στην Αθήνα στο Ρόδον. Έβγαλα εισητήριο και πήρα το καράβι, μα εκείνο το πρωί η συναυλία ακυρώθηκε. Και μετά από μία εβδομάδα εξηγούσα σε ένα αγγλο φίλο του Νίκου τον λόγο που ακόμη δεν τους έχω δει live.
Από τότε μου άρεσε να πηγαίνω συχνά στο Λονδίνο και να βλέπω τον Νίκο και τους φίλους μου. Να τους βλέπω να μεγαλώνουν όμορφα, χαρούμενοι που φτάσαν έκει που μαζί συζητούσαμε πριν χρόνια πως θέλουμε να πάμε. Ο ενθουσιασμός που μοιραζόμασταν για τα πράγματα που ονειρευόμασταν καναν τις επιθυμίες μας να μοιάζουν κοινές. Μια δύναμη από χαμόγελα και ειλικρίνεια που κουκούλωνε τα πάντα.
Περάσαν 15 χρονια, και ακόμη ακούμε αυτόν δίσκο. Άλλοι λόγοι, άλλες πόλεις. Πράγματα που τότε σκεφτόμασταν, τώρα τα έχουμε ζήσει. Δεν αλλάζεις και πολύ... ένας άνθρωπος θα είναι και πάλι η αφορμη όπως πάντα. Η ίδια αφορμή στον ίδιο άνθρωπο. Και αυτό που έχεις και πάλι στο τέλος της μέρας, είναι τον φίλο σου, σε μια άλλη πόλη αυτή τη φορά. Να σε κοιτάζει στα μάτια και να κάθεται ήσυχα στον καναπέ δίπλα σου, όση ώρα χρειαστεί.
Τώρα που ήρθα στην πόλη σου, κατέβασα ένα application για να σε βρω και να σου μιλήσω. Και πέρασα βράδυα να σε ψάχνω...μέχρι που είδα πως ζεις πια με κάποιον και δείχνεις ευτυχισμένος. Έκανα μια βόλτα μόνος μου σε μέρη με κόσμο και μουσική για να μην σκεφτόμαι, μα το μονο που έιχα στο μυαλό μου ήταν όλα όσα θα ήθελα να ξέρεις. Αυτά που έχεις μέσα σου και θέλεις να δώσεις σε κάποιον γιατί πιστεύεις πως θα του δώσεις χαρά. Και όταν γύρισα σπίτι άνοιξα πάλι το application μήπως σε βρω και δω την φωτογραφία σου, και αντί για σένα είδα τον άνθρωπο που ζεις μαζί. Και το βράδυ πριν κοιμηθώ, τον έψαξα και πάλι. Και με το που τον είδα, αισθάνθηκα ήρεμος.... δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για σένα.
Στενοχωριέμαι, μα έχω τον φίλο μου έδω. Και με καταλαβαίνει.
Βαγγελάκις να σε προσέχεις και να θυμάσαι να αγαπάς έστω και αν αυτή είναι η πιο επώδυνη επιλογή. Λείπεις από τα απογεύματα μου. Μια μεγάλη αγκαλιά Βαγγελάκις.
σχόλια