Καλοκαίρι του 2000.
Θυμάμαι ταξίδεψα όλη νύχτα με το πλοίο να φτάσω πρωί στην Αθήνα. Θα έμενα στην Παλλήνη και μπερδεύτηκα αρκετές φορές, μα δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω με τα παιδιά. Ήταν πρωί, γύρω στις 7, οπότε όλοι κοιμόταν, και δεν μπορούσα να πάρω τηλέφωνο για οδηγίες κάθε φορά που χρειαζόμουν. Και έτσι ρωτούσα περαστικούς.
Το σπίτι της Μαριάννας από τότε έγινε το αγαπημένο μας εξοχικό. Η μητέρα της μας μαγείρευε όλη μέρα και ο πατέρας της ερχόταν φορτωμένος από το σούπερ μάρκετ και μας περίμενε έναν έναν να παίξουμε τάβλι. Τα κάτω δωμάτια στο υπόγειο ήταν γεμάτα βινύλια και cd, και στον πάνω όροφο τα δωμάτια που κοιμόμασταν. Ο ξάδερφος μου είχε φτάσει από το Λονδίνο την προήγούμενη μέρα. Το βράδυ έπαιζαν οι Pet Shop Boys στον Λυκαβηττό και την επόμενη η Μήδεια του Δ.Παπαιωάννου στο δημοτικό θέατρο Παπάγου.
Η συναυλία των Pet Shop Boys ήταν σαν γιορτή ανοιχτή. Μπορούσες με μια βόλτα να βρεις φίλους και γνωστούς από παντού. Συναντηθήκαμε με όσους δώσαμε ραντεβού στην είσοδο, και βρήκαμε άλλους τόσους εκεί μέσα. Όλους εκτός από τον φίλο του ξάδερφου μου τον Άρη που ήταν και αυτός στο Λονδίνο και θα τον βλέπαμε εκεί. Η συναυλία ξεκίνησε, οπότε και σταματήσαμε να ψάχνουμε γιατί κανείς δεν ήθελε να χάσει την θέση του, μιας που είμασταν στην πρώτη σειρά.
Ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς σε συνδιασμό με το γεγονός ότι ήταν σχεδόν best of, έκανε εκείνη τη βραδυά αξέχαστη. Ένα ποπ ημερολόγιο που έκλεινε μέσα του όλες μας τις αναμνήσεις, με τους Pet Shop Boys να τις μπερδευούν απλά και όμορφα, αφήνοντας μόνο ωραίες στιγμές, έτσι όπως συμβαίνει με αυτά που μένουν μέσα σου, με το που περνάν όλα και το μόνο που θυμάσαι έιναι μια γλυκιά σιγουριά.
Στο τέλος της συναυλίας αργήσαμε αρκετά να φύγουμε, μιλώντας για όλο αυτό που είδαμε με άγνωστους που καθόμασταν δίπλα, ή με παιδιά που γνωρίσαμε εκείνο το βράδυ. Και κάποια στιγμή βρήκαμε και τον Άρη. Ήταν ακριβώς το παιδί που μου είχε περιγράψει ο ξάδερφος μου, με όλα τα χαρακτηριστικά για να τον συμπαθήσεις, μόνο που μόλις είχε ζήσει αυτό που πάντα ήθελα, και έτσι η ζήλεια μου δεν μ'άφηνε να δω καθαρά. Στο ξεκίνημα της συναυλίας, ένας υπεύθυνος του γκρουπ είχε αναλάβει να διαλέξει από το κοινό της πρώτης σειράς, κάποιους φαν που αυτός ήθελε (ή το συγκρότημα είχε επιλέξει - δεν θυμάμαι ακριβώς) και να τους πάρει μαζί του στην άκρη της σκηνής, να δουν την συναυλία από κει.
Έτσι και χάσαμε τον Άρη ο οποίος γύρισε με ένα μπλουζάκι υπογεγραμμένο από τους Pet Shop Boys, μιας που μετά τον πήραν στα παρασκήνια και ανάμεσα σε όλα τα άλλα του δώσαν και ένα t-shirt αναμνηστικό εκείνης της βραδυάς. Νομίζω ήταν γαλάζιο -το πιο ωραίο γαλάζιο- και είχε τις φιγούρες από το εξώφυλλο του nightime χωρίς τα κεφάλια.
Σύντομα μου πέρασε το σοκ, γιατί με κάποιο τρόπο, (μάλλον από κάποιο γνωστό), μάθαμε το ξενοδοχείο που θα έμενε όλο το συγκρότημα και αποφασίσαμε να πάμε να τους συναντήσουμε. Αυτός ήταν ουσιαστικά και ο χρόνος που είχα να γνωριστώ καλύτερα με τον Άρη, να ξεπεράσω το γεγονός ότι είδε όλη την συναυλία από την σκηνή και να δω τον φίλο του ξάδερφου μου που τόσο καλά λόγια μου είχε πει γι'αυτόν. Καθήσαμε τουλάχιστον ένα μισάωρο έξω από εκεί περιμένοντας το πουλμανάκι που πιστεύαμε θα τους φέρει, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε, πως είχαν έρθει (εννοείται) πριν από μας και ίσως και να ήταν πια αργά.
Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, και μην έχοντας δωμάτια, η κοπέλα από την ρεσεψιόν προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς μπορεί να θέλουμε, μέχρι που ακούσαμε από το μπαρ κάποιον να φωνάζει "Hi Aris, how are you?".
Ήταν ο Neil Tennant που ανάμεσα μας ξεχώρισε πάλι αυτόν, που εκεί που νόμιζα πως τον συμπαθώ κάτι γινόταν για να με διαψεύσει! Την αμηχανία την έσπασε ευτυχώς σύντομα ο ξάδερφος μου με τα ακομπλεξάριστα αγγλικά του, μέχρι να βρούμε και εμείς τα λόγια μας, και όλο αυτό να μοιάζει απλό και ευχάριστο. Δεν θυμάμαι τι ήπιαμε, ούτε πολλά από αυτά που είπαμε, θυμάμαι όμως πως όλα ξεχάστηκαν σύντομα μέσα από την χαρά μας, τα λόγια του Neil Tennant, τα αστεία των χορευτών που ήταν εκεί και την φωτογραφία που βγήκαμε όλοι μαζί. Και χρειάστηκε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια για να την δώσω στο Άρη.
Και αυτό δεν έγινε γιατί του κρατούσα ακόμη ζήλια!
Το Young Offender, ήταν για μένα η μεγαλή έκπληξη εκείνης της συναυλίας. Ίσως και η πιο ωραία στιγμή της.
+
Στην επόμενη συναυλία των Pet Shop Boys το 2009, πήγαμε πάλι μαζί με τον Άρη. Με το που κατεβήκαμε από το αμάξι, και μέχρι να τελειώσει η συναυλία, δεν τoν άφησα λεπτό, και δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί...
σχόλια