Εγώ ξέρετε είμαι ένα stencil. Αλλά πριν καν γεννηθώ αισθανόμουν εγκλωβισμένο. Όχι δηλαδή ελάτε στη θέση μου..Μέσα σε έναν μικρό κύλινδρο στην άκρη μιας πένας. Πριν με πουν κοριτσάκι , με λέγανε Δύο Χιλιάδες Τριακόσιες Είκοσι Δύο Σταγόνες Μελάνι. Κι όλο μου αυτό το είναι πέρασε σταγόνα σταγόνα από την κοφτερή πένα και χύθηκε πάνω σε μια διαφάνεια ακτινογραφίας που αγοράστηκε από ένα φαρμακείο εφημερεύον.
Το πρώτο πράγμα που ένιωσα όταν γεννήθηκα ήταν ένα γλυκό ,ζεστό αεράκι. Τα κοντά μου μαλλιά έγλυφαν το πρόσωπό μου και το φορεματάκι μου ανέμιζε μες στα πόδια μου. Πάλι όμως, τα μαλλιά μου,το φόρεμά μου, ακόμα και ο αέρας που τα ανέμιζε είχαν πάχος Μηδέν Κόμμα Μηδέν Πέντε Χιλιοστά.Σας έχει τύχει να αισθάνεστε τόσο λεπτοί και αβαρείς όπως μια ακτινογραφία?Τι μέρα κι εκείνη...
Κι ύστερα όμως ,ήρθε το λεπίδι.Γίναμε φίλοι ,εγώ κι εκείνο. Ήταν καλό μαζί μου. Προσεκτικά, έκοψε κάθε περιττό ,διάφανο υπόλοιπο,προστατεύοντας τις κυματιστές μου μύτες και τα μισοτελειωμένα ποδαράκια μου.Κι αφού με αποχαιρέτησε, χωρίς να το πολυκαταλάβω, έτσι φρεσκοκομμένο που ήμουν και για πρώτη φορά καθορισμένο μόνο από το μελάνι και το σχέδιό μου, πανέτοιμο να αποδεχτώ την ελαφρότητά μου, φίλησα έναν τοίχο τόσο βαθειά και παθιασμένα που ξεκόλλησα από την ακτινογραφία μου για πάντα.
Εδώ και μιάμιση εβδομάδα βρίσκομαι μέσα σε έναν τοίχο πλαϊνό, μιας σκάλας μαρμάρινης που οδηγεί σε ένα κτίριο πέτρινο,που βρίσκεται σε μια πόλη που τη λένε Αθήνα,που ανήκει σε μια χώρα που τη λένε.Κι όλα αυτά που ξέρω ως ένα στένσιλ κοριτσάκι τα έμαθα από τους ανθρώπους - περαστικούς, από τις βρώμικες πατημασιές τους όταν ακουμπάνε πάνω μου περιμένοντας να ανέβουν,από τις ροχάλες τους που λερώνουν αργά το σταχτόλευκο φόρεμά μου, από τις στάχτες από τις γόπες που μαυρίζουν το λευκό μου μέτωπο.Τα έμαθα όλα τώρα.
Καταδικασμένο να κοιτάω πάντα ψηλά, πάντα εκεί μπροστά και ελαφρά ψηλά,ήρθε προχτές ένας νεός άνθρωπος-περαστικός και ζωγράφισε ένα κόκκινο μπαλόνι.Κι εγώ τώρα ,που ήξερα ότι δεν ψάχνω κάτι ,βρέθηκα να ψάχνω μια καρδιά που πετάει. Μια ελαφριά καρδιά. Τι ειρωνεία για ένα κοριτσάκι με μισά ποδαράκια...
Χθές, μές στη λύπη μου για την καρδιά που ποτέ δε θα πιάσω ,ήρθε ένας άνθρωπος-περαστικός-αλήτης-αγαπημένος και χάραξε πίσω μου γραμμές. Κι ύστερα ,ένα μικρό κορίτσι με ένα φόρεμα ασπρόμαυρο και μαλλιά που τα παράδερνε ένα ζεστό αεράκι, στάθηκε πλάι μου. Διάβασε:
"Υπάρχει πάντα ελπίδα..." και ύστερα μου είπε,
Κοριτσάκι,έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου...
"Εγώ όμως ,είμαι πίσω του?''
σχόλια