Στη Ζήνωνος
Ερημιά στη Ζήνωνος και στις καφετέριες των Ρώσων. Στο παγκάκι της όμορφης ρωσοπόντιας με το κομμένο πόδι που ζητιανεύει κάθε απόγευμα στην αρχή της Ζήνωνος, κάθεται τώρα μια γυναίκα, αρκετά νέα ακόμη, που το σώμα της απορρίπτει το σορτς και τη μπλούζα που φοράει. Με φωνάζει να πάω κοντά της. Ξέρω τι με θέλει. Για να το κάνει πιο ξεκάθαρο, σηκώνει και τη βρώμικη μπλούζα της. 'Ενα βαρύ φορτίο, καλοσχεδιασμένο πάντως, πέφτει πάνω στην κοιλιά της. Μου δείχνει τους εμετούς δίπλα της για να μην τους πατήσω, ίσως να είναι και δικοί της γιατί μυρίζει πολύ οινόπνευμα. Μου κάνει χώρο να καθήσω και μου ξαναβγάζει γεμάτο όλο της το δεξί βυζί για να το εκτιμήσω καλύτερα. Ωραίο, της λέω, είναι. Δεν αρθρώνει, μόνο μουγκρίζει, αλλά το νόημα δεν παρερμηνεύεται. Για να με αποτρέψει να φύγω, μου βάζει και το χέρι της μέσα στο δικό μου. Της το αφήνω, αν κι αυτά τα χοντρουλά και κατάμαυρα δάχτυλα δεν είναι για να τα πιάνεις, κολλάνε κιόλας, μπορεί κι από κάτι μύξες που είδα πριν να γυαλίζουν πάνω στο μπράτσο της. Την εγκαταλείπω γρήγορα, δεν είχα εξ' άλλου και φωτιά ν' ανάψω το τσιγάρο της.
Κατεβαίνοντας τέρμα τη Ζήνωνος, στρίβω στη Λεωνίδου. Την ακολουθώ κι έχω βγει σχεδόν στην Ιερά Οδό όταν ακούω ένα δυνατό σφύριγμα πίσω μου. Προσποιούμαι πως δεν με αφορά, αλλά στο δεύτερο θρασύ σφύριγμα στρίβω λίγο το κεφάλι. Αρκετά μέτρα πιο πίσω ένας τύπος βιάζεται να με φτάσει. Είμαστε οι μόνοι σ' αυτό το δρόμο. Συνεχίζω ατάραχος, αλλά η περιέργεια με κάνει να επιβραδύνω. Από το σουλούπι του, περιμένω ότι θα θέλει να μου πασάρει καμιά "μικρή". "Φίλε, να σου πω ;" "Πες!" του λέω ξερά, προσπαθώντας να χοντρύνω τη φωνή μου. "Φίλε, μια Ρεμπέτικη Γωνιά εδώ, τη ξέρεις ;" "'Οχι, δεν έχω δει τίποτα τέτοιο". "Κάπου εδώ είναι αυτό το μπουρδέλο, αλλά μπορεί να είναι και κλειστό... Εδώ κοντά πρέπει να είναι, αλλά δεν γαμιούνται !" Μετανοιωμένος, του ζητώ συγγνώμη που τον αγνόησα. Εκείνος δεν δίνει σημασία και συνεχίζει να βρίζει, καθώς απομακρύνεται. "Κάπου εδώ είναι το μπουρδέλο, θα δεις που θα είναι κλειστό". "Δεν ξέρω, δεν το' χω δει καθόλου". "Από που είσαι ;" Απάντησα με υπεκφυγή ότι δεν ήταν αυτή η γειτονιά μου, δεν μένω στο Κεραμεικό. Το προσπέρασε κι αυτό, άλλο τον απασχολούσε. "Να το, εδώ είναι, κλειστό το γαμημένο !" Τον βλέπω να στέκεται μπροστά σ' ένα κατάμαυρο ερείπιο με μια σβησμένη ταμπέλα : Αδυναμίες, Music Hall. "Είναι κι ένα άλλο εδώ παρακάτω, αυτό μπορεί να είναι ανοικτό. Από τη φυλακή βγαίνω, τα βλέπεις τα σημάδια ;" Και με όλη τη φούρια της νεοαποκτηθείσας ελευθερίας του φεύγει με μεγάλα βήματα. Θυμήθηκα ποιο εννοούσε, ένα κωλάδικο, και πράγματι τον είδα να στρίβει στη σωστή γωνία. Εγώ το άφησα για άλλη φορά.
σχόλια