Πέμπτη βράδυ σε κλοιό.
Η κυκλοφορία στη Σπύρου Τρικούπη είναι μπλοκαρισμένη για 40 λεπτά - η πορεία που ξεκίνησε νωρίτερα από το πάρκο είναι σε εξέλιξη, οι δρόμοι πάνω κάτω κλειστοί, μόνη διέξοδος η Αλεξάνδρας. Με τα πόδια. Όταν μυρίζεις καπνό και λιωμένο πλαστικό και βλέπεις αναποδογυρισμένους κάδους, ξέρεις ότι έχει μπει για τα καλά το φθινόπωρο στα Εξάρχεια. Λίγο νωρίτερα έχουμε συναντήσει την Geneva Jacuzzi στο Vinyl Microstore με ένα κομμάτι κέικ σοκολάτα στο χέρι. Μόλις έχει τελειώσει την εκπομπή της στο VM radio και ετοιμάζεται να ποζάρει για τον Freddie, όταν της ανακοινώνουν ότι τον φωτογράφο-κινηματογραφιστή φίλο της -που τη συνoδεύει στην περιοδεία- τον μπαγλάρωσε ένα περιπολικό και τον πήγαν στο τμήμα για εξακρίβωση. Αλλάζει χρώματα και αισθάνεται τύψεις επειδή του μίλησε άσχημα (με το που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα, γνώρισε κάποια κι εξαφανίστηκε για 20 ώρες), συνεχίζει, παρ' όλα αυτά, τη φωτογράφιση, χαμογελώντας και παίρνοντας πόζες μοντέλου στο σπιτάκι του πάρκινγκ.
Ο Nick Amato (ο φίλος, Αμερικάνος με ιταλικό όνομα), μετά το «piss off» της Geneva, πήγε στη διμοιρία στη γωνία Διδότου και Χαριλάου Τρικούπη και σημάδευε με ένα πλαστικό πιστόλι τους αστυνομικούς. Έκανε μια performance αλά Sid Vicious, προφανώς σε λάθος άτομα. Τον άρπαξαν, τον έχωσαν σε ένα περιπολικό και τον έστειλαν στην ασφάλεια για παραδειγματική τιμωρία. Η αντιπροσωπεία που πήγε στο τμήμα της Καλλιδρομίου για να τον αναζητήσει δεν βρήκε κανέναν Αμερικανό με ιταλικό όνομα, στο αυτόφωρο υπήρχε μόνο ένας Γεωργιανός και κάποιος Αμπντούλ, αγνώστου εθνικότητας. Όταν έφτασαν στην Ασφάλεια της Αλεξάνδρας συνάντησαν τον Amato μέσα στην τρελή χαρά, επειδή είχε κάνει καινούργιους Έλληνες φίλους (!), στους οποίους έδειχνε βίντεό του για δυο ώρες. Μετά τους κάλεσε να τους φιλοξενήσει στην Αμερική και τους μοίρασε προσκλήσεις για τη συναυλία.
10:30 στο Booze.
Όλα καλά. Η Geneva, που έχει Ελληνίδα μητέρα αλλά δεν μιλάει γρι ελληνικά, έχει συνέλθει από τη ναυτία που της προκάλεσε η ανησυχία (το κέικ σοκολάτα κατέληξε στη λεκάνη της τουαλέτας), έχει φορέσει τη στολή της συναυλίας-performance: μια φόρμα για aerobic, έχει τα μαλλιά πιασμένα ψηλά και μοιάζει με την Jennifer Beals στο Flashdance. Είναι όμορφη και μικροσκοπική. Το κοινό αρκετό, κυρίως αντιπρόσωποι της εναλλακτικής σκηνής: παράγοντες, μέλη συγκροτημάτων, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και μπλόγκερ - άσημοι και διάσημοι, ακόμα και σταρ σαν τον Vincent Moon που με ρωτάει αν ξέρω την καλλιτέχνιδα και σχολιάζει την εμφάνισή της. Μετά μου λέει ότι ο γιος μου είναι πολύ χαριτωμένος (what?).
Η Geneva τραγουδάει καραόκε πάνω σε προηχογραφημένα beat και κάνει ένα one-woman-show που έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι για μεγάλες δόσεις, ίσως επειδή το dark wave δεν είναι και το καλύτερό μου. Υπάρχουν άνθρωποι, πάντως, που φαίνονται ενθουσιασμένοι. Όπως ο Nick Amato-Sid, που πουλάει T-shirts παρέα με μια Ελληνίδα Nancy. Σίγουρα, η επίσκεψη στην Αθήνα θα του μείνει αξέχαστη.
Στην Κολοκοτρώνη, μετά τη συναυλία, υπάρχει συνωστισμός από μουσικούς και φιγούρες που συναντάς σταθερά στην Αβραμιώτου και στα πέριξ - συμπαθητικές κι εκνευριστικές. Λίγο πριν φύγω, πιάνει το μάτι μου τον Πλιάτσικα να συζητάει με την Geneva και φαντάζομαι την αφίσα της συνεργασίας τους. Ελπίζω να μην τη βάλει να ξυρίσει και το κεφάλι.
Σάββατο μεσημέρι, επιστροφή στο Booze.
Σε δημιουργικό οργασμό. Μουσικοί στήνουν όργανα, ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, o Vincent Moon και ο Thomas Rabillion οργανώνουν, με απίστευτη τάξη και ψυχραιμία, ένα event που απορώ γιατί δεν είχε σκεφτεί κανένας Έλληνας σκηνοθέτης μέχρι τώρα. Ετοιμάζονται να κινηματογραφήσουν καμιά εικοσαριά απ' τα ονόματα που συνθέτουν αυτό που λέμε «ελληνική σκηνή», από εντελώς πειραματικά μέχρι περισσότερο mainstream, γνωστά και άγνωστα, ένα δείγμα που είναι αντιπροσωπευτικό του τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Πιο αντιπροσωπευτικό δεν γίνεται. Ο Vincent Moon συνεργάζεται με το blogotheque, ένα από τα πιο διάσημα μουσικά μπλογκ του κόσμου με εκατομμύρια επισκέψεις.
Από τον Απρίλιο του 2006 μέχρι σήμερα έχει καταγράψει το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ευρωπαϊκής και αμερικανικής σκηνής σε μια σειρά βίντεο που ονομάζει «Take Away Shows», βασισμένη στις αρχές του Δόγματος 95. O Vincent Moon είναι ένας πολύ συμπαθής τριαντάρης που λατρεύει τη μουσική. «Αυτός ήταν κι ο λόγος που ασχολήθηκα αρχικά» λέει λαχανιασμένος, γύρω του επικρατεί πανικός, στήνουν όργανα ακόμα και μέσα στην τουαλέτα! «Η ιδέα του blogotheque ξεκίνησε πριν από πολύ καιρό, επειδή κάπως έτσι φανταζόμουν ότι έπρεπε να κινηματογραφηθεί η μουσική. Δεν υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν ενδιαφέρον, ακόμα κι όταν πρόκειται για ονόματα που θεωρείς ξεπερασμένα και εντελώς σκατά». Έτσι κατέληξε να συνεργαστεί ακόμα και με τον Tom Jones, να φτιάξει βίντεο για τους REM και να είναι ένας απ' τους περιζήτητους σκηνοθέτες μουσικών βίντεο παγκοσμίως. «Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Michel Gondry» λέει. «Μπορεί να διαφέρει η τεχνική μας, αλλά αγαπημένο μου βίντεο είναι το Protection, που έχει φτιάξει για τους Massive Attack». Στην Αθήνα τον έφεραν οι Νύχτες Πρεμιέρας, η ταινία του All Tomorrow's Parties που φτιάχτηκε σε συνεργασία με τον Jonathan Caouette («δεν τον έχω συναντήσει ποτέ» ξεκαθαρίζει) προβλήθηκε στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ και άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Ιδέα του φεστιβάλ ήταν και το Temporary Area in Athens, αυτό που στήνει όλη την ημέρα σε τρεις ορόφους.
7 παρά 10 το βράδυ.
Όλα έτοιμα για να ξεκινήσει το γύρισμα, οι καλλιτέχνες έχουν πάρει τις θέσεις τους, ο κόσμος είναι μάλλον λίγος για τέτοιο event, αλλά αυτός που πρέπει. Ακριβώς. Το γύρισμα είναι ένα μονοπλάνο που κρατάει σχεδόν 40 λεπτά και μέσα του χωράει σχεδόν είκοσι δίλεπτα κομμάτια, όσο χρόνο έχει περίπου ο κάθε καλλιτέχνης για να δείξει τη δουλειά του. Ξεκινάει από την τουαλέτα του δεύτερου ορόφου που παίζει ο Βελιώτης, συνεχίζει με τους Love Boat Orchestra και διαδοχικά ο κάθε μουσικός ή το σχήμα δίνει τη θέση του στον επόμενο που παίζει non stop μέχρι να καταλήξει στους Μητέρα Φάλαινα Τυφλή στο ισόγειο, ακριβώς μπροστά στην κύρια είσοδο. Το στήσιμο και η αλληλουχία είναι εντυπωσιακά, υπάρχει μια απίστευτη ομοιογένεια και το αποτέλεσμα είναι απλά εκπληκτικό.
Οι μουσικοί που συμμετείχαν είναι ενθουσιασμένοι, το ίδιο και ο σκηνοθέτης, και μάλλον πρόκειται για μερικές από τις πιο σπουδαίες στιγμές που έχει ζήσει ποτέ το ταλαιπωρημένο greek alternative. Συμμετείχαν χωρίς σειρά οι Τάσος Στάμου, ION, Love Boat Orchestra, Maraveyas Illegal, Matteus, Minimaximum, Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, Monika, Monsieur Minimal, Music For Mice, Egg Hell, My Wet Calvin, Naono & Melorman, Night On Earth, Νίκος Βελιώτης, Pan Pan/Someday in postnoise, Zebra Tracks. Το αποτέλεσμα θα υπάρχει σε λίγες μέρες στο www.blogotheque.net. Το τέλος της βραδιάς βρίσκει τον Freddie με πρησμένο πόδι -ένα λεωφορείο πέρασε από πάνω του, αλλά ευτυχώς τα κόκαλά του είναι πολύ ανθεκτικά- και χωρίς τα κλειδιά τη μηχανής.
Κυριακή απόγευμα στο Baby Grand.
O Duncan Jones δεν είναι μόνο ο μεγάλος γιος του Μπόουι - κοντεύει τα 40, αλλά δεν του φαίνεται καθόλου. Είναι και αυτός ο χαρούμενος τύπος με τις αντοχές υπεράνθρωπου που είχε να αντιμετωπίσει σχεδόν ολόκληρη τη κινηματογραφική δημοσιογραφία της Αθήνας σε 120 λεπτά. Ήρθε για 6 ώρες κι έδωσε αμέτρητες συνεντεύξεις, φωτογραφήθηκε όσο κανείς άλλος από τους καλεσμένους του φεστιβάλ, κι έφυγε -δικαίως- με τη Χρυσή Αθηνά, το βραβείο καλύτερης ταινίας. Το Moon είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που θυμίζει περισσότερο την Οδύσσεια του Διαστήματος παρά τις περιπέτειες των υπερ-ηρώων των κόμικ που έχουν κάνει το είδος «τσίρκο» τα τελευταία χρόνια.
«Είμαι κολλημένος με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας από μικρός» λέει μέσα στο βανάκι που τον μεταφέρει στον Δαναό, δίπλα του κάθεται η κούκλα φίλη του, το δικό του China Girl, που είναι το ίδιο ευγενική και καλοδιάθετη. «Μου αρέσουν το Blade Runner, το 12 Monkeys του Γκίλιαμ, παρόλο που δεν πολυσυμπαθώ τις ταινίες με ταξίδια στο χρόνο, μία μικρή b-movie του David Peoples, το Salute of the juggers με τον Rutger Hauer. Και τα βιβλία των J.G. Ballard, Running Wild και Highrise, το Do Androids ..? του Philip Dick και ο William Gibson». Έχει πει τα ίδια σε όλους προηγουμένως, έχουμε μείνει τελευταίοι και δεν είναι εύκολο να του κάνεις ερωτήσεις που δεν έχει απαντήσει επανειλημμένως. Το Moon είναι μια ταινία που κόστισε μόνο 5 εκατομμύρια δολάρια, ελάχιστα σε σχέση με τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, ειδικά τις άλλες ταινίες του είδους. «Είναι μια φιλοσοφική και ανθρωποκεντρική ταινία» εξηγεί. «Ήθελα να φτιάξω μια ανθρώπινη ιστορία, να δείξω τι συμβαίνει στους ανθρώπους σε δύσκολες, αγχωτικές περιπτώσεις όπως της απόλυτης μοναξιάς, είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει οποιοσδήποτε. Αν επιμένεις στο επιστημονικό μέρος και στα εφέ, είναι αδύνατο να σχετιστεί το κοινό με το στόρι». Ο Duncan επιμένει στο θέμα της μοναξιάς: «Πρώτα απ' όλα είναι μια ταινία που σημαίνει κάτι για μένα. Μία από τις πιο μοναχικές περιόδους της ζωής μου ήταν τα τρία χρόνια που πέρασα στο Νάσβιλ του Τενεσί, δεν ήξερα καθόλου τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου, ήμουν σε λάθος μέρος, δεν υπήρχε λόγος να είμαι εκεί και αισθανόμουν πολύ απομονωμένος. Έτσι, όταν έγραφα το σενάριο του Moon, όλη η ιδέα ήταν τι μπορεί να σου κάνει η κατάσταση "εσύ και ο εαυτός σου", να σου τρελάνει δηλαδή τον εγκέφαλο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον και νομίζω ότι δούλεψε καλά για την ταινία». Εμφανισιακά μοιάζει με τον πατέρα του, ξεκαθαρίζει όμως ότι πέρα από το σεβασμό που του έχει δεν τον έχουν επηρεάσει ούτε η μουσική ούτε οι ταινίες του. Καθόλου. «Ο πατέρας μου έκανε όλα αυτά νωρίς, στα 20, εγώ τα κάνω στο τέλος των 30. Είναι διαφορετικές οι εποχές δράσης, διαφορετικές οι συνθήκες, είναι εντελώς διαφορετικές οι επιρροές μας και οι εμπειρίες ζωής. Πάντα αισθανόμουν μια απόσταση από το έργο του, δεν αισθανόμουν ποτέ άνετα να τον παρακολουθώ ή να τον ακούω. Είναι ο μπαμπάς μου, αλλά δεν ακούω τη μουσική του και δεν βλέπω τις ταινίες του. Δεν ακούω καθόλου μουσική, εκτός από μερικά σάουντρακ όταν δουλεύω. Συνήθως στο βάθος παίζει η τηλεόραση ασταμάτητα, ειδήσεις και σειρές». «Αλλάζουν τα πράγματα στην επιστημονική φαντασία. Κάποτε χρειαζόσουν του κόσμου τα λεφτά για να κάνεις μια ταινία, τώρα υπάρχουν άνθρωποι που περνούν τη μισή ζωή τους φτιάχνοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, εκπληκτικά project σχεδόν χωρίς καθόλου λεφτά. Για να φτιάξεις μια ταινία χρειάζεται απλώς να περιστοιχίζεσαι από τους σωστούς ανθρώπους, που είναι το ίδιο geek με σένα. Η επόμενη ταινία μου, το Mute, θα είναι πάλι sci-fi, θα έχει πιο πολλές αναφορές στο Blade Runner και θα διαδραματίζεται στο Βερολίνο του μέλλοντος. Θα είναι ένα θρίλερ αλλιώτικο, με πολλή δράση και περισσότερο mainstream...». Την ώρα της φωτογράφισης ποζάρει δείχνοντας το φεγγάρι και υπόσχεται να επιστρέψει στην Αθήνα για να δει την Ακρόπολη. «Ο μόνος Παρθενώνας που έχω δει είναι στο Τενεσί» λέει...
Στον απολογισμό του τριημέρου το καλύτερο που μου συνέβη ήταν το μόνο απρογραμμάτιστο: η δοκιμαστική προβολή της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, του «Μαχαιροβγάλτη», δηλαδή του αριστουργήματός του που είναι άγνωστο πότε θα φτάσει στις αίθουσες - της καλύτερης ταινίας που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό...
σχόλια