Το μεγαλύτερο ρεγάλο στη φετινή Βενετία ήταν μια ημερήσια εκδρομή μακριά από το φεστιβάλ, τη Biennale, ή τις κλασσικές βόλτες στον Άγιο Μάρκο και το Ριάλτο.
Τρεις είναι οι επιλογές: αν δεν έχεις χρήματα, παίρνεις το καραβάκι της γραμμής, το λεγόμενο vaporetto, διαλέγοντας ποια νησάκια θες να επισκεφθείς σε αντίστοιχες στάσεις. Κατ΄αναλογία, κλείνεις μια θέση σε μικρό κρουαζιερόπλοιο, σαν κι αυτά που πάνε στον Αργοσαρωνικό (δεν προτείνω).
Αν έχεις λεφτά, νοικιάζεις ένα γρήγορο και κομψό σκάφος, κατά προτίμηση Riva. Ωραία, αλλά κοστίζει.
Κι αν έχεις κάνει φίλους ντόπιους, όπως είχα την τύχη μετά τα πάμπολλα χρόνια που έρχομαι στη Βενετία, τους ακολουθείς ό,τι κι αν σου προτείνουν, ειδικά αν μετά τη σύνταξη, επένδυσαν σε ένα μικρό ανοιχτό φουσκωτό.
Ο Πολ, η Σάντι και η Άνις ξεκίνησαν με μια στάση για καφέ δίπλα σε έναν ταρσανά, και μετά κατευθυνθήκαμε στο Μπουράνο. Όχι το γνωστό Μουράνο, με τους τουρίστες που ψάχνουν από φτηνά γυάλινα ενθύμια μέχρι λουσάτους πολυελαίους που πακετάρονται και φτάνουν πριν επιστρέψεις, (οι Ενετοί μετέτρεψαν τον τόπο τους σε κανονικό τουριστικό εργοστάσιο πριν από αιώνιες, γύρω στο 1400, όταν οι Αυστριακοί τους κατέλαβαν και τους ανταγωνίστηκαν στο δικό τους γήπεδο, δηλαδή στα κρύσταλλα και τα γυαλιά), αλλά στο κουκλίστικο ψαροχώρι, που είναι πολύ πιο ταπεινό από την επιβλητική, παλατιακή Βενετία, αλλά πιο πολύχρωμο και κατοικημένο από νορμάλ κόσμο, χωρίς γόνδολες και φυσικά αυτοκίνητα.
Λίγο έξω από το Μπουράνο, ψαρεύονται τα περισσότερα θαλασσινά που προμηθεύουν τα άπειρα εστιατόρια της πόλης αλλά και των άλλων νησιών, ψάρια και οστρακοειδή. Έχει χαριτωμένες αγορές και ένα τρομερό εστιατόριο, τον Κόκκινο Γάτο, εκκλησίες και μυστικές αλέες που καταλήγουν σε ολόφωτες πλατείες. Είναι σαν σκηνικό από ιταλιάνικο μιούζικαλ, απαλλαγμένο από τον χρόνο. Ακόμη κι εκεί, βλέπεις μαρμάρινα λιονταράκια, σαν μικρά τέρατα-ξόρκια, σε τοίχους σπιτιών, που μπαίνουν για να διώχνουν τους κακούς ανέμους. Φοβούνται ακόμη τα δυνατά ρεύματα αέρα του χειμώνα.
Επιστροφή στη Βενετία, πίσω από το μουσείο της Peggy Guggenheim. Το γεύμα της μέρας έγινε κάπου εκεί κοντά, στο εστιατόριο με το καλύτερο φαγητό στη Βενετία - τουλάχιστον απ' όσα έχω πάει εγώ: το Osteria da Fiore. Τα ωμά θαλασσινά, το ψωμί, η παραλλαγή του pasta e faggioli και το κρεμώδες semifreddo δεν ξανάγιναν, και δε νομίζω να τα ξεπεράσω εύκολα. Για τη μακαρονάδα, δεν το συζητώ, είναι καλή σχεδόν παντού, εκτός από τις προφανείς παγίδες.
Φεύγοντας, περάσαμε από μια τεράστια εκκλησία, τη δεύτερη σε μέγεθος της ευρύτερης περιοχής, την Παναγία των Frari, με μερικούς από τους καλύτερους Τιτσιάνο και Μπελίνι να την κοσμούν - Μπελίνι δεν είναι μόνο το ποτό-κατατεθέν της Βενετίας με το φρέσκο ροδάκινο, αλλά ένας από τους σπουδαιότερους Αναγεννησιακούς ζωγράφους. Τα μνημεία της πόλης είναι αναρίθμητα και πολλά κρυφά, αλλά αν έχεις φίλους που ο ένας είναι συντηρητής αρχαιοτήτων και η άλλη δόκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης, ανακαλύπτεις τους θησαυρούς. Η Σάντι μου έδειξε που ήταν το περίπτερο της Αγκόλα, που κέρδισε το βραβείο φέτος στην Biennale.
Στη διαδρομή περάσαμε από το μακρόστενο, χωμάτινο νησί Sant' Erasmo, το μέρος που παράγει τα περισσότερα οπωροκηπευτικά της περιοχής, που δεν έχει παρά μια ταβερνίτσα για τους ντόπιους και μοιάζει με παράδεισο των freaks των βιολογικών προϊόντων.
Τελευταία στάση στην Judeca, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πλατεία του Άγιου Μάρκου. Η πίσω της μεριά, που βλέπει το Λίντο, είναι η σχετικά άγνωστη, και εκεί έχει το σπίτι του, με έναν τεράστιο κήπο, ο Κόμης Τζιοβάνι Βόλπι, γιος του περίφημου Τζιουζέπε, δεξί χέρι του Μουσολίνι και "αρχιτέκτονα" του φεστιβάλ της Βενετίας. Ο Τζιοβάνι, 75άρης, βίος και πολιτεία, σνομπ και βαρύς, κληρονόμος και εργένης, παλιά αριστοκρατία και μάνατζερ αγωνιστικών αυτοκινήτων στα 60ς, απόλυτος γνώστης πραγμάτων και προσώπων στην πόλη και λάτρης του παλιού σινεμά και κυρίως του Μπλέικ Έντουαρντς (με συμπάθησε και έσκασε χαμόγελο, μόνο όταν του είπα ότι το Πάρτι με τον Πίτερ Σέλερς είναι ακόμη αξεπέραστο) δεν συμφωνεί σχεδόν με τίποτα από όσα βλέπει στη σημερινή Βενετία. Όταν τον ρώτησα γιατί υπάρχει ακόμη μια μπαζωμένη τρύπα μπροστά από το Καζινό και τον χώρο του φεστιβάλ, μου απάντησε κουνώντας το κεφάλι του πως αυτή η τρύπα στοίχισε 38 εκατομμύρια ευρώ και κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή για την ταλαιπωρία και τη διαφθορά. Όταν επίσης τον ρώτησα πότε επιτέλους θα είναι έτοιμο το νέο Παλάτι του Σινεμά, το σχέδιο που έχει προαναγγελθεί εδώ και 5 χρόνια και θα αντικαθιστούσε επί το πρακτικότερον το παλιό complex του πατέρα του, απλώς κούνησε το κεφάλι του και δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει. "Θα μπορούσαν", συνέχισε, "να έχουν μετατρέψει το Καζινό, που είναι σε αχρησία όλο τον χρόνο, σε πολυαίθουσες, τουλάχιστον 6. Αλλά οι δημοτικές αρχές κωλυσιεργούν. Κάτι ζητάνε, όπως καταλαβαίνετε".
Αυτό που κατάλαβα είναι πως οφείλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου, γιατί με οδηγούν σε κήπους, νησιά, πολύτιμες γωνιές, συζητήσεις και γνώσεις. Η εμπιστοσύνη ανταμείβει με εκπλήξεις.
σχόλια