Τα παιδιά των ιερόδουλων
ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ του J.-M. Carré (1995)
Η μητέρα μου εργάστηκε..., δηλαδή εκδιδόταν επί 20 χρόνια.
Είναι μία μαμά όπως όλες τις άλλες, που βρίσκεται στο σπίτι, ασχολείται με τα παιδιά της, τους μαγειρεύει, τα διαβάζει.
Είναι μια γυναίκα που είναι στο δρόμο. Οι άντρες έρχονται να τη δουν για να περάσουν μία στιγμή ευχάριστη. Δεν θέλω να το πολυψάξω, να μάθω πως γίνεται.
'Οταν ξέρεις τι κάνει η μητέρα σου, είναι μία πραγματικότητα που δεν θέλεις να την ακούς, γιατί οπωσδήποτε πονάει.
Είναι αστείο γιατί στο βλέμμα των άλλων σε σχέση με τη ζωή που είχα..., γι' αυτούς είναι κάτι το υπέροχο να έχεις μία μητέρα τόσο μοντέρνα, που καπνίζει, δοκιμάζει και ναρκωτικά.
Είναι αλήθεια πως για μένα, για τη σεξουαλικοτητά μου, δεν ήταν και τόσο φοβερό. Δεν ήταν φοβερό, επειδή όλο αυτό τείνει να στρεβλώνει τα συναισθήματα.
'Εχω πάντα το φόβο στο μυαλό μου μήπως το δω σαν μία εκπόρνευση, ακόμη κι αν δεν ισχύει, ακόμη κι αν δεν το κάνεις. 'Εχεις την τάση να το σκέφτεσαι σαν να είσαι πόρνη όταν μεγάλωσες μ' αυτήν την ιδέα.
Υπάρχουν στιγμές που σε πιάνει κατάθλιψη, νομίζεις πως δεν πρόκειται να έχεις μία κανονική ζωή. Και μέτα λες στον εαυτό σου στάματα να ονειρεύεσαι, γιατί πάντα έτσι θα είναι η ζωή σου. Και τότε συμβιβάζεσαι και προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα.
Αν χρειαστεί μια μέρα να το κάνω για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, θα το έκανα.
Δεν είναι λύση, πάντα θα πρέπει να βρίσκεται μία άλλη λύση για να είσαι κοντά στα παιδιά σου. Εγώ θα είμαι εδώ, θα κάνω τη νταντά.
Φυσικά, αν μπορούσα θα το απέφευγα, αλλά αν δεν γίνεται αλλιώς θα το έκανα.
Στην εποχή που ζούμε έχουμε ανάγκη τα χρήματα, αν δεν έχεις χρήματα είσαι τελειωμένος.
σχόλια