Φέτος πήρα για πρώτη φορά γεύση από τα ιστορικά ξενοδοχεία της παραλιακής λεωφόρου των Καννών, καθώς η Airfasttickets φρόντισε για τη φιλοξενία μου στο Palais Miramar, το ξενοδοχείο που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1929, φιλοξένησε εξέχουσες προσωπικότητες (οι βασιλείς ανέκαθεν προτιμούσαν τις Κάννες για διακοπούλες περιωπής) και τη χρονιά που ξεκίνησε το φεστιβάλ Καννών, το 1946, μεταμορφώθηκε σε κτήριο πολυτελών διαμερισμάτων.
Το αρχοντικό Palais Miramar, ένα ησυχαστήριο μέσα στα συνεχόμενα πάρτι της παραλίας, τοποθετείται ακριβώς ανάμεσα στα δυο πιο γνωστά εν λειτουργία ξενοδοχεία της Croisette, το Μαρτινέζ και το Κάρλτον, και υφολογικά βρίσκεται επίσης ενδιάμεσα, κλίνοντας περισσότερο στο art deco του πρώτου, με στοιχεία art nouveau του δεύτερου
Carlton
Είναι σαφώς το πιο ονομαστό από όλα, με συναγωνισμό από το εντελώς διαφορετικού στιλ Hotel du Cap, που λόγω ασφαλούς απόστασης από την τρέλα και την πολυκοσμία των Καννών, φιλοξενεί όλο και περισσότερους χολιγουντιανούς κυρίως ηθοποιούς. Αλλά το Κάρλτον έχει το όνομα και την ιστορία, καθώς χτίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, εξακολουθεί να είναι το απόλυτο σημείο αναφοράς, από τις καρτ ποστάλ μέχρι τις μεγάλες εταιρείες που για να συμμετέχουν στην αγορά και τοποθετηθούν κεντρικά, πληρώνουν γενναία για να κλείσουν κάποια από τις σουίτες του. Προσωπικά, εκεί έχω κάνει τις περισσότερες συνεντεύξεις στις Κάννες, στην γεμάτη καμπύλες αίθουσα που μοιάζει με τα χυμώδη στήθη της θρυλικής Μπελ Οτερό, από την οποία και πήρε το όνομα της, μέχρι τις ταράτσες του ξενοδοχείου, όπου μίλησα με τη χήρα του Κιούμπρικ και τον Γκας Βαν Σαντ, ευτυχώς με λιακάδα.
Είναι το ξενοδοχείο που, στα μέσα της δεκαετίας του 50, αποτέλεσε το ρομαντικό και ξένοιαστο φόντο της υψηλής κοινωνίας στο Κυνήγι του Κλέφτη του Χίτσκοκ, και για να συμπληρωθεί η Γκρεϊσκελική μυθολογία, το μέρος όπου κανονίστηκε το πρώτο ραντεβού μεταξύ της Κέλι και του Ρενιέ, στο περιθώριο μιας φωτογράφισης, πάντα στα πλαίσια του φεστιβάλ.
Στο Κάρλτον έχουν κατά καιρούς καταλύσει οι πιο γνωστοί επισκέπτες του φεστιβάλ, αλλά για κάποιο λόγο, θυμάμαι περισσότερο τις φωτογραφίες που έβγαζε με τη μηχανή της καθημερινά η Ιζαμπέλ Ατζανί όταν ήταν πρόεδρος του 50ου φεστιβάλ, και αποτύπωνε τη θέα στην περαντζάδα και τη θάλασσα από το δωμάτιο της με έναν μελαγχολικό, μοναχικό τρόπο.
Δυστυχώς, το Κάρλτον προτιμούν και οι διαρρήκτες, με πιο γνωστή την περυσινή ληστεία που ακόμη δεν διαλευκάνθηκε, αλλά και μια άλλη 20 χρόνια πριν, και πάλι χωρίς συλλήψεις-περίεργο...
Martinez
Το τελευταίο στη σειρά από τα μεγάλα ξενοδοχεία, λίγο πριν τη στροφή του Palm Beach, με δυναμικό χαρακτήρα κι ένα ευχάριστο, πολυτελές μείγμα καθαρής αρχιτεκτονικής και επαγγελματικής αίσθησης. Οι δημοσιογράφοι έχουμε το προνόμιο να μπαινοβγαίνουμε απλώς επιδεικνύοντας τις κάρτες διαπίστευσης μας, ενώ οι κοινοί θνητοί, όσοι δηλαδή δεν έχουν εγκριθεί από το φεστιβάλ και δεν μένουν στο ξενοδοχείο, στήνουν καρτέρι νυχθημερόν στην είσοδο μπας και εντοπίσουν κάποιον από τους σταρ που βγαίνει για πρεμιέρα ή συνέντευξη, ή απλά πάει με παρέα στο περίφημο μπαρ για να πιει ένα ποτό. Για ενημέρωση, τα κοκτέιλ μπορεί και να πιάσουν άνετα τα 30 ευρώ, για να μη μιλήσουμε για παλαιωμένα ποτά ή κρασιά με χαρακτήρα και αστρονομικές τιμές. Ένα τέτοιο, αξέχαστο κόκκινο, με είχε κεράσει το διευθυντής της Chopard πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στο κατά τεκμήριο εστιατόριο των Καννών, το Palme d' Or, που βρίσκεται μέσα στο Martinez. Το φαγητό, υπέροχο, δεν το θυμάμαι επακριβώς, αλλά το κρασί ήταν από άλλον πλανήτη.
Majestic
Το μοναδικό μέρος στις Κάννες που έγινε ουδέτερη ζώνη κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το Μαζεστίκ είναι το κοντινότερο στην κεντρική κινηματογραφική αίθουσα Lumiere και το κόκκινο χαλί, γι' αυτό και οι περισσότεροι συντελεστές το προτιμούν για να περπατάνε μέχρι απέναντι, αντί να μπαίνουν στις λιμουζίνες που κάνουν μια ώρα για μερικά μέτρα- βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που μπαίνουν σε αυτοκίνητο ούτως ή άλλως, για να μην έρθουν σε επαφή με τον κόσμο.
Το Μαζεστίκ που παραδόθηκε στο κοινό στη δεκαετία του 20 είναι αυστηρά art deco και θυμίζει τα μεγάλα ξενοδοχεία ξεκούρασης της Βόρειας Γαλλίας. Έχει τη μεγαλύτερη κινητικότητα κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ και, για την Ιστορία, το προτιμούσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, όπως και οι περισσότεροι σκηνοθέτες που δεν είναι τόσο γνωστοί ή αγοραφοβικοί.
σχόλια