Το απόγευμα, βγάινοντας από ένα παλαιοπωλείο της Cukurcuma (μιας λαικής γειτονιάς με απότομα κεκλιμένα σοκάκια, που τώρα γίνεται μποέμικη, με εναλλακτικά καφέ, μικρά θέατρα και αντίκες), τα δακρυγόνα με χτύπησαν. Αν και η γειτονιά αυτή είναι μια κατηφόρα δρόμος από τη Siraserviler (τη βασική οδό που οδηγεί στο Taksim), δεν τη λές και επίκεντρο των γεγονότων. Εδώ αράζουν οι νεοφρίκ νεαροί, με μια σπουδαιοφάνεια στο βλεμμα, κέντρο-απόκεντρο.
Υπάρχει εξήγηση. Αφ΄ότου ξέσπασαν τα γεγονότα, ο κλεφτοπόλεμος γίνεται εδώ. Χτυπούν στην πλατεία, και τρεχουν να κρυφτούν στη Cukurcuma. Τα σοκάκια είναι στενά, πολλά και δαιδαλώδη, τα αστυνομικά οχήματα αδυνατούν να ελιχθούν -ή δεν χωράνε. Στις ανηφοριές, κάτω από ένα ξύλινο σπίτι (έχουν απομείνει μερικά εδώ) βλέπω ένα τσούρμο από αγόρια και κορίτσια, με χιπ ντύσιμο και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Κάθονται σιωπηλοί και περιμένουν. Στη βόλτα μου θα συναντήσω πολλές τέτοιες παρέες. Νέα δακρυγόνα πέφτουν δίπλα μας. Η αστυνομία, πεζή, έχει κατέβει στα σοκάκια.
Μένω σε ένα ξενοδοχείο στη Siraserviler. Aναγκαστικά, πρέπει να διασχίσω το πανηγύρι. Διότι για πανηγύρι πρόκειται. Στην Ιστικλάλ (τον πλατύ, μεγάλο πεζόδρομο που είναι η καρδιά της Κωνσταντινούπολης) χιλιάδες άνθρωποι κάνουν άγριο πάρτυ. Φωνάζουν συνθήματα εναντίον του Ερντογάν, χτυπάνε με ξύλα, ρυθμικά, τη μεταλλική περίφραξη μιας οικοδομής και δείχνουν να το διασκεδάζουν.
Αστυνομία έχει κλείσει την πρόσβαση προς την πλατεία –κι αυτό, για Σαββατόβραδο στην Πόλη, ισοδυναμεί με έμφραγμα. Το Σαββατόβραδο είναι η κορυφαία ώρα της πόλης και του δρόμου. Μέχρι το πρωί μαίνεται το πήγαινε-έλα από το Τούνελ ώς το Ταξίμ. Όχι όμως απόψε.
Μικροπωλητές πωλούν μάσκες, πολλά δάκρυα, αλλά και αψηφησιά. Όλοι τραβούν βίντεο, τραβάω κι εγώ. Με τα χίλια ζόρια περνάω τα μπλόκα και φτάνω στο ξενοδοχείο μου. Παραδόξως η πλατεία είναι ήσυχη και άδεια. Ναι μεν υπάρχουν αστυνομικoί περιμετρικά και ολόκληρο το πάρκο Γκέζι είναι αποκλεισμένο με κίτρινη κορδέλα που αναγράφει Polis, όμως άν θες, μπορείς να περάσεις και να κόψεις κίνηση. Όλη η δράση έχει μεταφερθεί περιμετρικά, κι εδω, στο Χαμένο Κέντρο, για το οποίο έγινε όλη η φασαρία, επικρατεί νέκρα.
Αυτή η παραδοξότητα, συμβολίζει ωραία, τα γεγονότα γενικώς: το θέμα δεν είναι οτι θα ανεγερθεί ένα τζαμί στο δόξα πατρί της πόλης –πράγμα που πιθανότατα δεν θα γίνει, αφού ούτως ή άλλως κρίθηκε παράνομο. Είναι ότι η μεθοδική, αυταρχική ισλαμοποίηση της καθημερινής ζωής, μαζί με τον συντηρητισμό και την ανελευθερία που την συνοδεύει, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από το μεγάλο, προοδευτικό κομμάτι των νέων, που έχει δειλά μάθει να εκφράζεται, να χαίρεται τη ζωή, να διεκδικεί ό,τι του αρέσει, να συνομιλεί με τη Δύση, να δοκιμάζει νέα πράγματα. Το Γκέζι ήταν η αφορμή.
Εχει περάσει μία ώρα αφ’ ότου γύρισα στο ξενοδοχείο. Φυσάει δροσερά από το Βόσπορο και μαζί με το εξασθενημένο κάψιμο των δακρυγόνων, ο αέρας φέρνει και τα πρώτα νταπα-ντούπα των κέντρων διασκεδάσεως. Όλοι αδημονούν να καθαρίσει ο δρόμος απ’ τις κλούβες και να αρχίσει o Πυρετός του Σαββατόβραδου. Αφ ότου ξέσπασαν τα γεγονότα, οι μπίζνες έχουν πέσει κατακόρυφα, οι τουρίστες εξαφανίστηκαν. Το αεροδρόμιο ήταν σαν έρημος και το ξενοδοχείο μου το έκλεισα μέσω booking.com στο ¼ της κανονικής τιμής του.
σχόλια