Κανείς δεν παίρνει αυτή την κυβέρνηση στα σοβαρά. Τις προάλλες, απείλησε ότι «θα σκίσει» τα μνημόνια, σπέρνοντας την καταστροφή: στο Χρηματιστήριο σημειώθηκε ένα μίνι κραχ, τα επιτόκια δανεισμού έφτασαν στα επίπεδα του 2010, όταν η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί από πουθενά, ενώ διεθνώς ξεκίνησε ξανά η κουβέντα για την αθεράπευτη κρίση της ευρωζώνης.
Στην ελληνική τραγωδία, η λυδία λίθος είναι το μη βιώσιμο χρέος. Με τα 7 περίπου δισ. που δίδονται κάθε χρόνο για την εξυπηρέτησή του, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ανάκαμψης. Η υπόθεση θυμίζει Σίσυφο και οι δανειστές έχουν φροντίσει για όλα: ακόμη και από αυτό το περιβόητο «πρωτογενές πλεόνασμα» που πρέπει κάθε χρόνο να βγάζουμε κάνοντας το σκ... μας παξιμάδι, το 70% πάει κατευθείαν στο ταμείο τους. Όμως, η κυβέρνηση, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δηλώνει ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Αυτό ακριβώς υποστηρίζουν και οι δανειστές, που θέλουν να πάρουν όλα τα λεφτά τους πίσω, χωρίς κανένα «κούρεμα». Είναι σαν να χρωστάτε σε μια τράπεζα ένα ποσό που όλοι γνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να βρείτε χρήματα για να ξεπληρώσετε. Να πηγαίνετε μπροστά στον τραπεζίτη, να του λέτε ότι δεν αμφισβητείτε το δάνειο και κατόπιν να δηλώνετε με ύφος ότι θα βρείτε τα χρήματα από αλλού. Θα σας πάρει στα σοβαρά;
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει περάσει σε θέση άμυνας απέναντι στην Τρόικα, μετά την ήττα της.
Ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: η κυβέρνηση κατηγορούσε χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αν προσπαθήσει να ακυρώσει τα μνημόνια που έχουν υπογραφεί με τους δανειστές, θα επέλθει το χάος. Τώρα που το έχει προκαλέσει η ίδια, το γύρισε ξανά στην αξιωματική αντιπολίτευση: «Βλέπετε τι θα πάθουμε, αν κάνετε αυτά που λέτε, τα οποία ήδη... κάναμε εμείς;». Αλλά, πέρα από το χρέος, η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε γενικώς ούτε μια εβδομάδα. Δεν το έχει κάνει μέχρι στιγμής ούτε στο ελάχιστο, ενώ η κουλτούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηρίζεται ακριβώς στη διαπραγμάτευση. Αν γίνει από μια κυβέρνηση με λαϊκή υποστήριξη, σχέδιο και εναλλακτικές λύσεις, χωρίς τυχοδιωκτισμούς και επικοινωνιακά τερτίπια, θα αποδώσει καρπούς. Το πόσους, θα εξαρτηθεί και από τον γενικότερο συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι, άλλωστε, ότι η κυβέρνηση δεν το εννοούσε ποτέ στα σοβαρά. Απλώς, μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και αποφάσισε να σκίσει τα μνημόνια στα λόγια, με διπλό στόχο. Στην Ελλάδα τους ψηφοφόρους και τους 180 βουλευτές που θέλει να συσπειρώσει για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στο εξωτερικό να αποσπάσει από τη Μέρκελ, το ΔΝΤ και τους άλλους δανειστές κάποιες δημόσιες υποσχέσεις για τη ρύθμιση του ελληνικού προβλήματος, τις οποίες θα «πουλούσε» μετά στην ελληνική κοινή γνώμη.
Έτσι, ο κ. Σαμαράς πήγε στο Βερολίνο και άρχισε να λέει ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλα χρήματα, ούτε καν τις δόσεις του ΔΝΤ για το 2015. Αμέσως μετά τα επιτόκια δανεισμού άρχισαν να ανεβαίνουν και είναι τότε που στο Μέγαρο Μαξίμου επικράτησε ο τυχοδιωκτισμός: συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι θα βγουν στις αγορές, ό,τι και αν λένε οι δανειστές. Χωρίς να έχουν καθόλου υπολογίσει τι θα γίνει αν οι τελευταίοι δεν «τσιμπήσουν» για να βάλουν πλάτη, χωρίς κανένα plan B στην περίπτωση που τα επιτόκια συνεχίζουν να ανεβαίνουν, οπότε δεν σε δανείζει ούτε η μάνα σου.
Η αντιμνημονιακή εξέγερση κράτησε μέχρι να τους κατσαδιάσει η Λαγκάρντ στο ΔΝΤ και οι Σόιμπλε και Σία στο Εurogroup. Το κραχ ξεκίνησε και η κυβέρνηση έκανε στροφή 180 μοιρών. Η κυβερνητική εκπρόσωπος δήλωσε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από το μνημόνιο, αν δεν συμφωνήσει η Τρόικα. Ο δε πρωθυπουργός έκανε την ανάγκη φιλοτιμία: «Θα διαπραγματευθούμε με την Τρόικα μια προληπτική γραμμή χρηματοδότησης». Χα, χα, χα, που γράφουμε στα SMS και στα social media.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει περάσει σε θέση άμυνας απέναντι στην Τρόικα, μετά την ήττα της. Η Τρόικα θα έρθει στην Αθήνα ζητώντας με ακόμη μεγαλύτερη επιμονή όσα η κυβέρνηση ήθελε να αναβάλει για μετά τις προεδρικές εκλογές: νέο μειωμένο μισθολόγιο, ασφαλιστικό, παράταση του ΕΝΦΙΑ και για το 2015, λοκ άουτ και ομαδικές απολύσεις στο Δημόσιο, εδώ και τώρα. Θα είναι το αντάλλαγμα για τις δηλώσεις που έκαναν για να ηρεμήσουν οι «αγορές», τις οποίες είχαν παρενοχλήσει οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος με τους τυχοδιωκτισμούς τους. Στην τελευταία παράγραφο της σχετικής δήλωσης του κομισάριου Κατάινεν, παρατηρούσε η εφημερίδα «Real», «υπήρχε ο όρος fiscal buffer, τον οποίο στο υπουργείο Οικονομικών ουδείς είχε ξανακούσει. Κατάλαβαν πως –εκτός από το νέο πρόγραμμα για να ανοίξει μια απευθείας πιστωτική γραμμή από τον Μηχανισμό Σταθερότητας– ζητάει από την Ελλάδα ένα ισχυρό δημοσιονομικό απόθεμα το 2015, το οποίο φυσικά δεν υπάρχει. Και ούτε πρόκειται να βρεθεί».
σχόλια