Τι κρύβει η οδός Αργυροκάστρου στα Καμίνια ;
'Ισως και τίποτα ...
Στο βιβλίο "Passage public" (Δημόσιο πέρασμα) του Joël Gayraud περιλαμβάνεται μία καρτ ποστάλ από ένα άσημο δρόμο του Πειραιά (που κρύβει όμως εκπλήξεις). Tη σχολιάζει ο Jean-Claude Leroy στο ειδησεογραφικό σάιτ Mediapart.
"Στον Πειραιά, επί της οδού Αργυροκάστρου, μια καλύβα με μισογκρεμισμένη πρόσοψη, ένας άντρας φαίνεται να την κατοικεί, καρφιτσώνει σ' ένα από τα δοκάρια μια φωτογραφία από περιοδικό. Τα σκυλιά ακολουθούν τον άντρα μέχρι ένα παλιό Fiat 1300 ακινητοποιημένο, γεμάτο με επιγραφές και σχέδια ζώων. Η οροφή, όπου δεσπόζει μιά πράσινη τηλεόραση, είναι προσεκτικά βαμένη με επίσης πράσινο χρώμα. Ο ξεναγός-αφηγητής μας μιλά για αυτό το σύνολο σαν ένα αριστούργημα της ναϊφ τέχνης, ενώ ο άντρας παίρνει ένα πινέλο, μπογιά και καλύπτει με νέα σχέδια το "αιώνιο παλίμψηστο". Τα σκυλιά αναγγέλουν ξαφνικά με την εξαψή τους την άφιξη μιας αργόσυρτης αυτοκινητοπομπής διακοσμημένης με στεφάνια από πορφυρά τριαντάφυλλα, της οποίας οι οδηγοί και οι επιβάτες κατέχονται από μεγάλη ευθυμία. Η υφέρπουσα γιορτή είναι τουλάχιστον παράξενη. Μόνο αφού περάσει και το τελευταίο όχημα, μια ευρύχωρη λιμουζίνα, που μεταφέρει στο πίσω μέρος της ένα μακρύ φέρετρο, θα μαντέψει κανείς ότι πρόκειται σίγουρα για νεκρική πομπή. Κάπου στο Παρίσι, εξάλλου, κοντά στο σταθμό Maison Blanche, ήταν που συνειδητοποίησε ο cicérone μας πως "η ανάμνηση ενός ονείρου είχε για λίγα λεπτά πάρει τη θέση ολόκληρης της πραγματικότητας", ενώ εκείνη τη στιγμή, στον Πειραιά, στην οδό Αργυροκάστρου, παρουσία ενός πεφωτισμένου τρελού που τον συνόδευαν μερικά ήμερα αδέσποτα, ανάμεσα σε μια δημιουργική χειρονομία και μια ματιά στον περιπλανώμενο διαβάτη, με φόντο μια καρναβαλική κηδεία, η αλιευμένη πραγματικότητα συναγωνίζεται με την παιχνιδιάρικη διάθεση των ονείρων."
σχόλια