Όταν ήμουν νεότερη και δεν ξέρω πώς (δηλαδή ξέρω, cherchez l'homme) μου είχε κολλήσει να μάθω τα πάντα για τ'αναρχικά κινήματα της ιστορίας. Κάθε αναρχικός που σέβεται τον εαυτό του, τουλάχιστον από αυτούς που μπορούν να διακρίνουν μια Moet & Chandon από μία Veuve Clicquot, έχει διαβάσει τα βιβλία του αινιγματικού βρετανού Eβραίου ιστορικού Νόρμαν Κον ο οποίος αφιερώθηκε στη μελέτη των αιτιών που γεννούν το φανατισμό και τη ρατσιστική βία από το Μεσαίωνα έως τις μέρες μας. Στα βιβλία του, όπως και στ'αναρχικά κινήματα του Μεσαίωνα κυριαρχεί η ιδεοληψία της συντέλειας του κόσμου. Έτσι λοιπόν, η ιδέα αυτή για το γεγονός που θα συμβεί αύριο απ'ότι διαβάζω στο τουίτερ, μου είναι εξαιρετικά οικεία και είναι παλιά όσο και ο κόσμος κι έχει αποτυπωθεί πολύ χαρακτηριστικά στη βρετανική ρομαντική ποίηση που προσωπικά λατρεύω.
Την ιδέα γιαυτή την αναφορά, μου την έδωσε το ποστάκι του περιοδικού σύγχρονης τέχνης Frieze στο οποίο συγκεντρώνουν απόψεις μουσικοκριτικών για την μουσική που θα ήθελαν ν'ακουσουν πριν το τέλος του κόσμου. Βέβαια, τους είχε προλάβει ο Μιχάλης ο Μένεγος στο twitter όταν το πρωί έγραψε ότι ήθελε το τέλος του κόσμου να τον βρει με το "Little Sunflower" του Freddie Hubard.
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές για μένα. Αν ήξερα ότι σε μια ώρα θα πεθάνω ποιο είναι το τελευταίο κομμάτι που θα ήθελα ν'ακούσω; Ακούω σχεδόν τα πάντα αλλά έχω ένα acquired taste για την κλασική μουσική και ο μεγάλος μου έρωτας είναι ο Μπετόβεν για τη διάνοιά του, το ήθος του, το πολιτικό του φρόνημα. Ωστόσο, η τελευταία μου μουσική εμπειρία θα ήθελα να είναι άλλη και να εκφράζει όλα αυτά που μέχρι τώρα έχω θαυμάσει και δεν έχω καταφέρει να υπάρξω και βέβαια να εκφράσω. Νομίζω πως οι φράσεις από το 2ο Κοντσέρτο του Σοπέν το συνοψίζουν.
Υ.Γ. Ο τίτλος είναι από ομώνυμο τραγούδι του Καζαντζίδη γιατί η συντέλεια του κόσμου θα έρθει στ'αλήθεια την ημέρα που θα πάρουμε τον εαυτό μας πιο σοβαρά απ'όσο πρέπει.
σχόλια