Με τη Γαλλίδα Léa Seydoux να φοράει μια μοβ, διάφανη, σιφόν κάπα και την υπόσχεση πως το περιοδικό για τα ετεροφυλόφιλα καθίκια επέστρεψε, το Lui διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στα αντρικά περιοδικά που δύσκολα πια φαίνεται πως μπορούν να πρωτοτυπήσουν.
Πάνε 19 χρόνια από τότε που το περιοδικό το οποίο θεωρήθηκε η γαλλική απάντηση στο Playboy, τύπωσε το τελευταίο του τεύχος με το οποίο αποχαιρέτησε τους αναγνώστες του και η επιστροφή του αν μη τι άλλο ήταν απρόσμενη και θεωρείται επιχειρηματικό ρίσκο για την εποχή.
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού είχε κυκλοφορήσει το 1963 από τον όμιλο εκδόσεων Filipacchi με εκδότη και εμπνευστή τον ίδιο τον Daniel Filipacchi. Έως και το 1994 το Lui κυκλοφορούσε κάθε μήνα με τα εξώφυλλά του να είναι κυρίως pin up art σκίτσα του Aslan.
Το νέο τεύχος αφιερώνει πολλές από τις σελίδες του στον Fillipachi τον οποίο τιμάει με μια συνέντευξη. Τόσο το περιεχόμενο όσο και το στυλ των φωτογραφήσεων ξεκαθαρίζουν όμως, πως το νέο Lui δεν θυμίζει σε τίποτα το παλιό ρετρό του ύφος. Οι Γάλλοι έχουν μια πιο σοφιστικέ αντίληψη για το γυμνό και ξεφυλλίζοντας κανείς το πρώτο τεύχος είναι ευδιάκριτο πως το Lui φλερτάρει - πολύ - με τα περιοδικά μόδας, ακόμη και τα γυναικεία.
Τα editorial του δεν θυμίζουν σε τίποτα τα γυμνά του Playboy. Περισσότερο φαίνεται να επηρεάζονται από την φιλοσοφία και το ύφος της Vogue πάρα από τα στερεότυπα ενός αντρικού ιλουστρασιόν.
Το γυμνό είναι μεν σχεδόν σε κάθε σελίδα αλλά όταν επιλέγεις να κάνεις πρεμιέρα με την πρωταγωνίστρια μιας από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες της χρονιάς, φωτογραφημένη από τον μεγάλο Mario Sorrenti, τότε σίγουρα δεν έχεις σκοπό να προκαλέσεις εφηβικές ονειρώξεις.
Αυτό είναι μάλλον και το μεγάλο στοίχημα που το Lui καλείται να κερδίσει: να μπλέξει τα γυμνά του μοντέλα με με τα δισέλιδα σαλόνια του, που περιλαμβάνουν διαφημίσεις από Chanel, Dior, Armani, Bulgari, Kenzo, Hermes, Yves Saint Laurent, Paul Smith και Paco Rabanne και να μπορεί να αφεθεί στο τραπέζι του σαλονιού και όχι κρυμμένο κάτω από το κρεββάτι.
σχόλια