Στο πρώτο τεύχους του περιοδικού το Τέταρτο ο Μάνος Χατζιδάκις συζητούσε με τον Λεωνίδα Κύρκο.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος απαντούσε στις ερωτήσεις του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου.
Ο Γιώργος Χειμωνάς έγραφε για ένα δείπνο στο GB.
Ο Μένης Κουμανταρέας ξεκινούσε να δημοσιεύει ,σε συνέχειες ,τη Φανέλλα με το 9.
Η Ειρήνη Λεβίδη παρουσίαζε το 7 Χ 3 της Μάτσης Χατζηλαζάρου .
Ο Πιέρ Μπουλέζ συναντούσε τον Μισέλ Φουκώ.
΄Ηταν Μάιος του 1985.
Πήγαινα Λύκειο.
Μια νέα χώρα με καλούσε να την κατοικήσω.
Το εντιτόριαλ είχε τίτλο Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και υπογραφή Μ.Χ.-διάβασα και ξαναδιάβασα αυτό το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι. Και το σκέφτηκα πολλές φορές στα χρόνια που ήρθαν.
Παραθέτω εδώ ένα μεγάλο μέρος του- ο αξεπέραστος δημόσιος λόγος ενός σπάνιου ανθρώπου που δεν ζήτησε ποτέ Αθανασία,αλλά την αξιώθηκε.
H ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
Πάντα με απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές το άκουγα. ΄Ελεγα μέσα μου,τι άραγε εννοεί; Αντιπαρέρχομαι την αντιπάθεια που μου προκαλούσαν οι άδοντες παρελαύνοντες στρατιώτες,αστυνομικοί και πυροσβέστες,μαθητές και μαθήτριες,ναύτες και αεροπόροι κι όλοι μαζί μετά φανατισμού και πείσματος. ‘’Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει’’-τι άραγε το άσμα να εννοεί; [….]
Kι ήρθε ένα Μεγάλο Σάββατο,έτσι καθώς παρακολουθούσα τη λειτουργία της Αναστάσεως σαν τυπικός χριστιανός κι εγώ,μ’ όλες τις ένοπλες δυνάμεις παρούσες και γυαλιστερές,που μου ξαναθύμισαν το γνωστό εμβατήριο της εθνικής μας υπερηφάνειας. ‘’Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει’’-τ’άκουγα μέσα μου καθώς την ίδια στιγμή ηκούγετο το ανακουφιστικό ‘’Χριστός Ανέστη’’,ενώ μερικοί εύζωνοι,τιμητική φρουρά,χαμογελούσαν αμήχανα και ηλιθίως.
Σκέφθηκα,σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου,εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ,πάει να πει πώς και ποτέ δεν θα αναστηθεί.
Πώς θα ‘ναι αιώνια δίχως ανάσταση,μια και δεν δέχθηκε ποτέ της να πεθάνει.
Τότες άρχισα να καταλαβαίνω,καθώς ο κόσμος έφευγε βιαστικά με το ‘’Χριστός Ανέστη’’ στα χείλη του,και την Ελλάδα και το εμβατήριο και την Ανάσταση κατά κάποιο τρόπο.
Ψέματα η Ελλάδα πως τάχα δεν πεθαίνει ποτέ.
Ψέματα το εμβατήριο για μια μη θνήσκουσα Ελλάδα.
Ψέματα και η Ανάσταση για μια περίπτωση χώρας μη θνήσκουσας και μη αναστημένης,αλλά γενναίως επαρμένης. […]
΄Όπως και να το δούμε το ‘’ψέμα’’,ένα είναι σίγουρο και αδιαφιλονίκητο: πώς η Ελλάδα σε ρυθμό εμβατηρίου δεν πεθαίνει ποτές.
Μ.Χ.
{ Ελαφρύ.}
σχόλια