Όσοι έχουν βρεθεί μπροστά σε ένα νεκρό αγαπημένο πρόσωπο είναι πιθανόν να έχουν αισθανθεί τον κόσμο να κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς. Ιδιαίτερα την ημέρα της κηδείας ο χρόνος μοιάζει να επιβραδύνεται δραματικά. Από το ξενύχτι στο σπίτι του νεκρού μέχρι την νεκρώσιμη ακολουθία στην εκκλησία και από το βασανιστικά τελευταία λεπτά στο νεκροταφείο, μέχρι την τελευταία φτυαριά χώμα πάνω από τo φέρετρο κανένας δεν μπορεί να σε ελευθερώσει από τα βαρίδια του χρόνου. Μοιάζεις σαν να είσαι κλεισμένος σε μια φυλακή με το κλειδί πεταμένο.
Μπορεί οι εποχές να αλλάζουν και ο άνθρωπος να εξελίσσεται αλλά αυτό το συναίσθημα εγκλεισμού που αισθάνεσαι μπροστά στον νεκρό, το ορμητικό κύμα που κοχλάζει μέσα του και του υπενθυμίζει το δικό του αναπόφευκτο τέλος παρακολουθώντας το τέλος του άλλου, ο θάνατος, η μόνη αλήθεια, δεν λειαίνεται. Θα ματώσουμε όλοι από τις αιχμηρές γωνίες του και αυτό δεν θα αλλάξει στο μέλλον.
Έτσι, η μόνη δικαιολογία που έχουν όσοι βγάζουν σέλφις σε κηδείες ή φωτογραφίες νεκρών και τις ανεβάζουν στα social media είναι ότι με αυτό τον τρόπο θέλουν να καλύψουν την αμηχανία τους μπροστά στο αναπόφευκτο. Και να μοιραστούν αυτή την δήθεν άνεση τους με το παγκόσμιο χωριό.
Κανένας δεν κερδίζει το παραμικρό από το διαφημιζόμενο πένθος του παρά μόνο την αμηχανία των άλλων. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε μέσα στην πρωτόγονη ψηφιακή εποχή που ζούμε ότι δεν είναι όλα για μοίρασμα. Είμαστε σαν ιθαγενείς που παρατηρούμε τον εαυτό μας στα καθρεφτάκια που τους χάρισαν. Ο άνθρωπος του μέλλοντος, περισσότερο συνειδητοποιημένος και χορτάτος μέσα στην ψηφιακή εποχή, θα βλέπει αυτές τις εικόνες με πραγματική έκπληξη.
________________
Ο δημιουργός αυτού του tumblr σαρκάζει τις εικόνες απο κηδείες στα social media
σχόλια