Αυτήν την Κυριακή , που όλα ήταν γκρίζα και μουντά νομίζω ότι διάλεξα τους κατάλληλους δίσκους απο το Junk για να ακούσω. Ιδανικά θα ήθελα να ήταν το soundtrack ενός ταξιδιού με το αυτοκίνητο μέσα από βιομηχανικά τοπία και εγκαταλελημένα εργοστάσια ή έστω ενός μυστηριώδους και δυσοίωνου πάρτι σε έναν βιομηχανικό χώρο στα 90's στην Αγγλία, αλλά για την ώρα έπρεπε να αρκεστώ στον χουχουδιάρικο καναπέ μου, το τσάι μου και τον μικρό μου σκύλο να κουρνιάζει δίπλα μου απορρώντας για τα σφυροκοπήματα που προέρχονται από τα φοβιστικά για αυτόν ηχεία μου...
Trevor Jackson – Metal Dance 2: Industrial New Wave Ebm Classics & Rarities 79-88
Εάν η πρώτη συλλογή του DJ-παραγωγού-γραφίστα Trevor Jackson, Metal Dance , που κυκλοφόρησε πέρσι ξανα-σύστησε στην club κουλτούρα σημαντικούς ηλεκτρονικούς καλλιτέχνες όπως οι Cabaret Voltaire, Nitzer Ebb, 23 Skidoo, και τους προσωπικούς μου αγαπημένους Alien Sex Fiend, τότε η συλλογή Metal Dance 2 πάλι από από την εταιρία Strut , μπορώ να πω ότι αγγίζει πιο βαθειά και σκοτεινά σημεία. Αυτό που σίγουρα εξιστορεί είναι το εναλλακτικό πολιτιστικό σκηνικό των 80's συμπεριλαμβάνοντας πολλά από τα αντιπροσωπευτικά σκληρά και ψυχρά χορευτικά κομμάτια της εποχής , ειδικά μέσα από remixes, b-sides και demos.
Πηδάω κατευθείαν στο δεύτερο κομμάτι 'The Saint Became A Lush' των Καναδών και υπέροχων Psyche οι οποίοι συνήθως είναι πιο ηλεκτροπόπ αλλά με αυτό το κομμάτι αποκαλύπτουν και την πιο αυστηρή dark wave πλευρά τους.
Ακολουθεί το απότομο μινιμαλιστικό 'Deadlines' των Skinny Puppy (μιξαρισμένο από τους 400 Blows το 89'), το οποίο σχεδόν καθορίζει τον industrial EBM electro-punk ήχο των late 80's , εκκρίνοντας στρυχνίνη και ιδρώτα από speed.
Η Φιτζεραλντική γοητεία του κόσμου των πολύ πλούσιων , ιδωμένη μέσα από τους υπονόμους των καταλήψεων του post-punk Λονδίνου, άνθισε μέσα από το πρώιμο New Romantic κίνημα. Οι πιο αντιπροσωπευτικοί εκπρόσωποι της New Romantic/Blitz kid σκηνής ήταν σίγουρα οι Visage, που εδώ με το 'Der Amboss' (το κομμάτι είναι ένα ορχηστρικό remix του 'The Anvil') δίνουν έμφαση στις Αφροαμερικάνικες ρίζες του κομματιού χωρίς όμως να του αφαιρούν την μινιμαλιστική, πρωτο-γοτθική Αγγλική μουντάδα του.
Προσπερνάω γρήγορα και τους Ministry με το 'Over the shoulder',που νομίζω ότι δεν χρειάζονται συστάσεις, και περνάω στο πολιτικό 'Tanki tanki' (AKA 'ATank at a time, 1982) των Bandaly Family, το οποίο και ξανα-επεξεργάστηκε ο Rabih Beaini aka Morphosis, και με το οποίο σου πέφτει το σαγόνι με τον Λιβανέζικο techno μινιμαλισμό του, τους bass παλμούς του πάνω από τα υπνωτικά Αραβικά riffs τα οποία μου θυμίζουν προσωπικά τον ήχο των Sisterhood στο Gift. (Να θυμίσω εδώ και το επικό κομμάτι των Bandaly Family , 'Allo allo telephon').
Η συλλογή επίσης συμπεριλαμβάνει και ένα πολύ αντιπροσωπευτικό κομμάτι από την Ισπανία ΄-όπου είχε τότε πρόσφατα βιώσει ένα πραγματικά φασιστικό καθεστώς και όπου το κίνημα της ηλεκτρονικής/ industrial underground μουσικής ήταν μια απευθείας απάντηση στην τότε συνεχή πολιτική αναταραχή. Το ''Necrosis En La Poya' από τους Esplendor Geometrico, είναι ένας ηλεκτρονικός θρήνος που κλονίζει το μυαλό, γεμάτο punk πρόκληση και μεταλλική ηχώ.
Πίσω στην Αγγλία, με το γοητευτικά lo-fi κομμάτι των Vice Versa, 'Riot Squad' εμπνευσμένο από το 'Warm Leatherette' των Normal και το οποίο μοιράζεται την επιτηδευμένα κιτς pop art αισθητική των επίσης βόρειων πρωτοπόρων της τότε synth-pop , Soft Cell και Ηuman League.
Η συλλογή κλείνει με τους πρωτοπόρους της industrial και EBM μουσικής σκηνής ,Βέλγους, Front 242 και το 'Body 2 Body'. Βρώμικο και σέξι όπως πρέπει να είναι .
Να προσθέσω ότι η συλλογή σε διπλό LP ,όπως και η πρώτη , συνοδεύεται από δυο CD τα οποία περιέχουν τα ίδια κομμάτια με το βινύλιο αλλά είναι εμπλουτισμένα και με μερικά ακόμα τέλεια κομμάτια , με δικά μου αγαπημένα το 'Etre Assis Ou Danser' των Liaisons Dangereuses, και το 'Driving Blind' των Chris & Cosey.
Ike Yard – Nord
Οι Ike Yard είναι ένα τρίο από την Νέα Υόρκη και είναι από της πιο αυθεντικές και έξυπνες μπάντες που αναδύθηκαν μέσα από την post-punk έκρηξη στα τέλη του 70' με αρχές του 80'. Οι Ike Yard αναμίγνυαν Industrial και 'found' ήχους με κολλάζ από post-punk μέσα και αφαιρετική ακουστική τέχνη. Μάλλον επειδή διαμορφώθηκαν περίπου στο τέλος της εποχής της No Wave σκηνής δεν μπόρεσαν να βρουν την σωστή 'ταμπέλα' που θα τους χαρακτήριζε και για αυτό πιθανόν και –πολύ άδικά- να παραβλέφθηκαν από το κοινό. Μπορεί η δράση τους να κράτησε λίγο, αλλά η επιρροή τους ήταν πολύ σημαντική, και το 2011, 30 χρόνια μετά περίπου επιστρέφουν με το άλμπουμ Nord.
Η μπάντα όφειλε ένα σημαντικό χρέος στις υπνωτικές γερμανικές μπάντες όπως οι Can και οι Neu! , αλλά τα μέλη της Kenny Compton, Stuart Argabright και Michael Diekmann έδιωξαν τελείως οποιοδήποτε στοιχείο ψυχεδελικής υπερβολής από τα μινιμαλιστικά κομμάτια τους με αποτέλεσμα να θυμίζουν περισσότερο τους Throbbing Gristle , τους Suicide και τους Cabaret Voltaire. Μάλιστα έπαιξαν στην Νέα Υόρκη μαζί με τους Suicide και την Lydia Lunch και σε ένα άλλο live performance με τους New Order και τους Section 25.Αφού η μπάντα χωρίστηκε, ο Argabright πήγε στο Δυτικό Βερολίνο όπου και συνεργάστηκε με μέλη των Malaria, των DAF και των Liaisons Dangereuses.
Μετά από 26 χρόνια κυκλοφόρησαν το Nord, το οποίο ξεκινά με μια 'μεσανατολική' synth λούπα κάτω από τον απλό ρυθμό των ντραμς τους ξυστούς ήχους και το παλμικό μπάσο. Αυτοί δεν είναι ακριβώς οι Ike Yard που θυμόμαστε, αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Μπορεί κανείς να καταλάβει μέσα από τα κομμάτια τους την εξελικτική τους διαδικασία. Εάν τα παλιότερα κομμάτια τους μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως Industrial/Post Punk/ No Wave, σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ήχοι τους είναι περισσότερο Electronic/Dub. Η αλλιώς ότι είναι οι πιο καλογυαλισμένοι Ike Yard. Και πάλι όμως ακούμε μέσα από τα κομμάτια τους την μουσική να συναντά την τέχνη και τους μελαγχολικούς θορύβους να συναντούν την μεταλλική αποπλάνηση.
Ίσως να μην είναι ένας δίσκος για πολλούς αλλά για αυτούς που τους αρέσουν οι πιο σκοτεινοί ήχοι, οι μηχανιστικοί τόνοι και η τέχνη με την μορφή του θορύβου τότε αυτός είναι ο κατάλληλος δίσκος.
Γενικά μου άρεσε όλος ο δίσκος αλλά τα κομμάτια που ξεχώρισα εγώ είναι το Mirai, το Masochistic, το Metallic Blanc και το υπέροχο Beautiful Terrible.
..................................................................................................................
*
Συγνώμη δεν άντεξα...
σχόλια