Το «Vinyl Riot» ξεκίνησε από το δωμάτιο μου στα τέλη του 2008, όταν ήμουν 14 ετών. Αρχικά έφτιαξα ένα μπλογκ και άρχισα να επικοινωνώ με ανθρώπους και να τους παίρνω συνεντεύξεις, ενώ είχα αναρτήσει κι ένα κάλεσμα για όποιον ήθελε να συνεισφέρει στο περιοδικό. H φιλοσοφία του περιοδικού ήταν από την αρχή ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να συνεισφέρει, άσχετα με το που μένει ή ποιον ξέρει. Ύστερα από έξι μήνες έστησα στο InDesign το πρώτο τεύχος, που ήταν 50 σελίδες και μπορούσες να το ξεφυλλίσεις μόνο online.
Ο αληθινός λόγος που ξεκίνησα το περιοδικό ήταν ότι έβλεπα διάφορα online περιοδικά παντού και σκεφτόμουν ότι μπορούσα να κάνω το ίδιο πράγμα καλύτερα.
Τα περιοδικά που με ενέπνευσαν ήταν το «Dazed & Confused», το «Purple Fashion», το «WAD» και το «Pop», αλλά η κύρια αναφορά μου είναι το «i-D», που είναι το αγαπημένο μου περιοδικό.
Επίσης, λατρεύω τον Ryan McGinley. Χάρη σ’ αυτόν ανακάλυψα το φιλμ. Μου αρέσει πολύ και η δουλειά της Sally Mann.
Όταν άρχισα το «Vinyl Riot» δεν είχα ιδέα από layout, οπότε το έστηνα όλο πολύ διαισθητικά. Και παρόλο που τώρα έχω μάθει κάποια παραπάνω πράγματα, συνεχίζω να δουλεύω έτσι επειδή δεν μπορώ να δουλέψω με περιορισμούς στην αισθητική ή στο περιεχόμενο. Ούτε μ’ ενδιαφέρει αυτό το περιοδικό να έχει ένα συγκεκριμένο «ύφος». Το μότο μου είναι «anything goes». Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος σκέψης που σου επιτρέπει να δημιουργήσεις κάτι ενδιαφέρον, αντί να ανακυκλώνεις την ίδια ιδέα συνεχώς. Θα ήθελα κάθε τεύχος να είναι όσο πιο διαφορετικό γίνεται από το προηγούμενο.
Οι συνεργάτες μου είναι απ’ όλο τον κόσμο. Κάποιοι είναι φίλοι μου, κάποιους τους έχω εντοπίσει στο ίντερνετ και κάποιοι έχουν επικοινωνήσει μόνοι τους και μου έχουν στείλει δουλειά. Πολλές από τις φωτογραφίες είναι δικές μου κι επίσης πολλά κείμενα τα γράφω μόνος μου. Αλλά η όλη διαδικασία του στησίματος γίνεται σταδιακά, αφού δεν έχω προθεσμίες ή οτιδήποτε να με πιέζει. Για παράδειγμα, ο τέταρτο και πιο πρόσφατο τεύχος άρχισα να το δουλεύω το καλοκαίρι σε διαφορά νησιά. Απλώς κουβαλούσα όπου πήγαινα μια τεράστια κούτα με δείγματα ρούχων που μου είχαν στείλει, έλεγα στους φίλους μου να τα φορέσουν και κάναμε φωτογραφίσεις με τη μικρή μου Yashica. Όταν συγκεντρώθηκε το υλικό, άρχισα να δουλεύω το layout και στο τέλος του περασμένου μήνα κατάφερα να κυκλοφορήσω το τεύχος, που είναι και το πρώτο που τυπώθηκε κανονικά.
Το τέταρτο τεύχος, το οποίο έχει ως θέμα του το «travel», διανέμεται σε πολλές χώρες στον κόσμο από την Pineapple Media, μια εταιρεία διανομής με έδρα στην Αγγλία που κυκλοφορεί πολλούς γνωστούς τίτλους. Απ’ όσο μου είπε η Pineapple, το τεύχος τους άρεσε πολύ και περιμένουν να πάει καλά. Εγώ κράτησα 500 τεύχη στην Αθήνα και δίνω από ‘δω κι από ‘κει.
Το κοινό του περιοδικού είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του από το εξωτερικό. Όλες οι online παραγγελίες μέχρι στιγμής είναι απέξω - μάλιστα, πριν από μία εβδομάδα ένα βιβλιοπωλείο στην Ιαπωνία μου παρήγγειλε 20 αντίτυπα.
Έχω ακούσει πολλά καλά λόγια, αλλά το καλύτερο πράγμα μέχρι στιγμής συνέβη όταν κοιτούσα ένα άσχετο tumblr κι έπεσα σε μία φωτογραφία μου για το περιοδικό, που είχε 7000 notes. Τρελό!
Οι γονείς μου με υποστήριξαν οικονομικά εξ ολοκλήρου και το περιοδικό τους αρέσει, απ’ ό,τι έχω καταλάβει. Και στη γιαγιά μου αρέσει.
Το όνομα προέκυψε λίγο τυχαία. Απλώς σκεφτόμουν διάφορες λέξεις και αυτές οι δύο ακούγονταν ωραία μαζί. Επίσης, πίστευα πως κανένας άλλος δεν θα έχει σκεφτεί αυτό το όνομα, αλλά, μετά από μια γρήγορη έρευνα, αποδείχτηκε ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται Vinyl Riot, αλλά δεν είναι και πολύ γνωστό. Πάντως, είναι μια φράση που δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο από μόνη της, αλλά όταν την επαναλαμβάνεις πολλές φορές αποκτά μια νέα δυναμική, νομίζω, όπως κάποιοι στίχοι στα τραγούδια της M.I.A.
Δεν πιστεύω στον θάνατο του χαρτιού. Πιστεύω πως υπάρχει χώρος για περιοδικά που απευθύνονται σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό και χρησιμοποιούν το χαρτί για να προσφέρουν μια νέα εμπειρία στον αναγνώστη, όχι τόσο εφήμερη όσο αυτή που προσφέρει το ίντερνετ. Δεν νομίζω πως η δυναμική που έχει το ίντερνετ στη ζωή μας πρέπει να μας κάνει να χάσουμε την επαφή με κάθε φυσικό αντικείμενο. Το ίντερνετ προσφέρει γρήγορη ενημέρωση, αλλά τα τυπωμένα περιοδικά ένα διάλειμμα από την κουλτούρα του twitter και του tumblr, και πιστεύω ότι η αληθινή πρόκληση της εποχής μας είναι να κάνουμε αυτά τα δύο να μπορούν να συνυπάρχουν.
Αν και προέρχομαι από μια γενιά που μεγάλωσε με mp3, έχω πικάπ στο δωμάτιό μου και ακούω συνέχεια δίσκους βινυλίου. Το βινύλιο περνάει μια περίοδο άνθησης, όλοι το ξέρουν αυτό.
Τα σχέδιά μου για το άμεσο μέλλον είναι να τελειώσω το σχολείο μια για πάντα στις 18 Μαΐου, να δω την Grimes στο Primavera και να μετακομίσω στο Λονδίνο τον Σεπτέμβριο.
Η Αθήνα είναι πολυδιάστατη. Υπάρχουν πολλές Αθήνες και πολλές συμπεριφορές. Αυτή πόλη πάντα με εκπλήσσει!
σχόλια