Ήθελε να γίνει μπαλαρίνα από τότε που ήταν μικρό κορίτσι. Ξεκίνησε μπαλέτο από πολύ μικρή ηλικία, όμως, η Amy Marie ποτέ δεν φανταζόταν ότι το σώμα και η ανάπτυξη της θα γίνονταν εμπόδιο στο μεγαλύτερο της όνειρο. Πολύ σύντομα οι δάσκαλοι της θα την απέτρεπαν από το να συνεχίσει με το μπαλέτο, ενώ από το δημοτικό ήδη θα καταλάβαινε τι σημαίνει body shaming.
"Στον Καρυοθραύστη, την κορυφαία χορευτική σχολική παράσταση, για χρόνια το μόνο κοστούμι που θα μου έκανε, θα ήταν αυτό του αλόγου. Όλοι οι συμμαθητές μου έκαναν βήματα, προόδευαν, κάθε χρόνο έπαιρναν κι άλλον ρόλο, εγώ, εκεί θα έκανα το... άλογο. Δεν είχε καμία σημασία αν ήξερα καλύτερα τους ρόλους, αν χόρευα με περισσότερη χάρη και πάθος. Θα ήμουν πάντα η παχιά κοπέλα που δεν θα έπαιρνε άλλο ρόλο", εξομολογείται, με δάκρυα ακόμη και σήμερα η Amy.
"Και φυσικά συνέχιζα να μεγαλώνω. Κυριολεκτικά. Να ψηλώνω και να παχαίνω και να είμαι πιο... φαρδιά απ' όλες τις άλλες κοπέλες. Ποτέ δεν με επέλεγαν για κεντρικούς ρόλους, πάντα μου έλεγαν να "μαζευτώ", στις οντισιόν ρουφούσα το στομάχι μου για να φαίνομαι κάπως πιο 'στα μέτρα' τους, αλλά και πάλι ποτέ δεν είχα καμία τύχη".
Η Amy εγκατέλειψε το όνειρό της για περίπου 10 χρόνια, όμως, ποτέ δεν σταμάτησε να χορεύει. Συνεργάζεται πλέον με 4 μεγάλες ακαδημίες χορού και μοιράζεται online τη δουλειά της, εμψυχώνοντας κόσμο που δεν πρέπει να παραιτείται μόνο και μόνο λόγω της σωματικής του διάπλασης.
"Ναι, δεν είμαι αιθέρια. Έχω μεγαλύτερα χέρια, στομάχι που φαίνεται, μεγάλους μηρούς και όχι δεν υπάρχει κενό ανάμεσα στα πόδια μου. Είμαι βαριά, όμως, είναι το ίδιο ευλύγιστη με οποιαδήποτε άλλη χορεύτρια. Μπορώ να κάνω σπαγγάτο και άλματα, άρσεις και περιστροφές, χωρίς να κουράζομαι, να ζαλίζομαι ή να πέφτω. Δεν υποφέρω από διατροφικές διαταραχές, δεν τραυματίζομαι εύκολα και είμαι ένα μεγαλόσωμο κορίτσι που μπορεί να χορεύει το ίδιο καλά με έναν χορευτή 40 κιλών. Δεν πρέπει να υπάρχει ρατσισμός στον χορό, δεν πρέπει ο σωματότυπος να υπαγορεύει τα όνειρα μας", καταλήγει.
