"Από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι σε αυτή τη ζωή είναι το να πιέζει το σώμα του πάνω μου".
"Με θυμάμαι να κλοτσάω, να τον χτυπάω, να προσπαθώ να ξεφύγω και να μη μπορώ. Θυμάμαι να μου λέει να σκάσω και να μην κουνιέμαι".
"Πάντα, κατά τη διάρκεια αυτών που μου έκανε, θυμόταν να μου πει ότι δεν πρέπει να μιλήσω σε κανέναν γι' αυτό, γιατί αλλιώς, όπως μου έλεγε, 'ο μπαμπάς θα πήγαινε φυλακή".
Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι στατιστικές λένε ότι 1 στα 20 παιδιά θα κακοποιηθεί σεξουαλικά σε κάποιο στάδιο της παιδικής του ηλικίας ή και νωρίτερα... Ένα 90% αυτών των περιστατικών έχει προκληθεί από κάποιον οικείο της οικογένειας ή από μέλη της δικής τους οικογένειας.
Η Νατάσα, η Έμιλυ και η Μάγια βρήκαν το θάρρος να σταθούν στα πόδια τους και να ξεκινήσουν από την αρχή στη ζωή, σε μια ζωή που οι ίδιοι οι πατεράδες τους φρόντισαν να ρημάξουν από τα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας.
Σε μία σπάνια θαρραλέα καταγραφή, οι τρεις τους μιλούν ανοιχτά για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν στέλνοντας ένα μήνυμα επαγρύπνησης για όλα τα παιδιά που μπορεί να βιώνουν κάτι παρόμοιο, αλλά δεν ξέρουν σε ποιον να απευθυνθούν και πώς να γλιτώσουν από την κόλαση που βιώνουν.
Οι περιγραφές είναι εξαιρετικά σκληρές, όμως, το πανομοιότυπο της εμπειρίας των τριών γυναικών εξηγεί το μοτίβο συμπεριφοράς που πρέπει να προβληματίζει ενήλικες που στο περιβάλλον τους υπάρχουν παιδιά, ενδεχομένως σε πολύ μεγάλη ανάγκη για κάποιον που μπορεί να αναγνωρίσει σημάδια στη συμπεριφορά τους.
