Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν ήταν ένας από τους πιο γνωστούς μαέστρους του Βάγκνερ στην εποχή του, χάρη στη λυρική, φλογερή και σαφή προσέγγιση που είχε προς τη μουσική του διάσημου συνθέτη, σε αντίθεση με την παλιά «γερμανική» σχολή μαέστρων. Ο Κάραγιαν παρατήρησε κάποτε: «Όταν κάναμε το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν ο κόσμος πίστευε ότι ήταν "μουσική δωματίου", αλλά θα τον διέψευδα».
Ο Κάραγιαν διηύθυνε τέσσερις πλήρεις κύκλους του Δαχτυλιδού κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του: στο Aachen το 1937, στο φεστιβάλ Bayreuth του 1951, στη Βιέννη το 1959 και στο δικό του Φεστιβάλ του Πάσχα στο Σάλτσμπουργκ μεταξύ 1967 και 1970. Το 1963 ο σκηνογράφος Günther Schneider-Siemssen του είπε: «Το Σάλτσμπουργκ έχει ένα υπέροχο θέατρο για Βάγκνερ, το Grosses Festspielhaus. Είναι πολύ μεγάλο για Μότσαρτ, αλλά για Βάγκνερ θα ήταν θαυμάσιο». Η ορχήστρα που προσέλαβε ο Κάραγιαν ήταν η Berliner Philharmoniker και τη θεωρούσε ιδανική για την πραγματοποίηση του μουσικού του οράματος.
Το 1973 αναβίωσε τον Χρυσό του Ρήνου, το πρώτο μέρος της ρομαντικής επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, με σκοπό να το κινηματογραφήσει ολόκληρο. Ο Αμερικανός λυρικός βαρύτονος Thomas Stewart ερμήνευσε τον Wotan και η Brigitte Fassbaender πήρε το ρόλο της Fricka.
Παρόλο που η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε το 1973, η κινηματογράφηση δεν ολοκληρώθηκε μέχρι το 1978, οπότε ήταν σαφές ότι μια πλήρης κινηματογραφική εκδοχή του Δαχτυλιδιού ήταν ασύμφορη. Πολλές παραγωγές του Κάραγιαν σχετικά με τον Βάγκνερ υπάρχουν σε αρχείο καθώς και πλούσια εικονογραφημένοι τόμοι με σχέδια των σκηνικών, αλλά αυτή η όπερα είναι η μόνη που υπάρχει σε φιλμ.
