Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι έχει καταχωρισθεί στην ιστορία του θεάτρου ως ο μεγάλος δάσκαλος, αφού αυτός πρώτος συστηματοποίησε αυτά που είναι διδακτέα στην υποκριτική τέχνη, τα σχετικά με την ψυχοδιανόηση του ηθοποιού. Μέχρι τον Στανισλάφσκι στις δραματικές σχολές η διδασκαλία αφορούσε μόνο τη σωματική εκπαίδευση των ηθοποιών, π.χ. με μπαλέτο ή ξιφασκία, και την εκμάθηση τονισμών και χειρονομιών. Η διδασκαλία του αποτέλεσε πραγματικό ορόσημο και έγινε σχολή σκέψης και πρακτικής που διαπότισε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλα τα μεγάλα σύγχρονα θεατρικά ρεύματα.
Στόχος του ηθοποιού, κατά τον Στανισλάφσκι, είναι η επίτευξη της σκηνικής αλήθειας και απλότητας. Για τη σκηνική αλήθεια, απαραίτητη είναι η έμπνευση. Όχι μια έμπνευση τυχαία, αλλά μια έμπνευση-αποτέλεσμα μιας συνειδητά σκληρής εργασίας. Αν ο ηθοποιός καταφέρει να ελέγξει και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επέλευση της έμπνευσης –οπότε και ζει τις εμπειρίες και συγκινήσεις του χαρακτήρα που υποδύεται–, τότε θα έχει τη μέγιστη δύναμη να επηρεάσει τον νου και τα αισθήματα των θεατών και πραγματικά να κοινωνήσει μαζί τους. Ήθελε ο ηθοποιός να αγαπά πρωτίστως την ίδια την τέχνη κι όχι την καριέρα, την επιτυχία ή το κέρδος. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Αγάπα την τέχνη μέσα σου κι όχι εσένα στην τέχνη».
