Η Miranda July με το «A Handy Tip for the Easy Distracted» ονειρεύεται να δώσει μια κάπως ιδιοσυγκρασιακή λύση για τις διασπάσεις (προσοχής)-την αφηρημάδα- της μοντέρνας ζωής. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από την τελευταία ταινία της το The Future, που έχει ανασυσταθεί πλήρως από την ηθοποιό, συγγραφέα και σκηνοθέτη για το Nowness. Η July μιλώντας στους δευτεροετείς φοιτητές της χαρακτήρισε την ταινία ως «τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και σίγουρα δεν θέλουμε να μιλήσουμε γι' αυτά». Το The Future αποτελεί συνέχεια της «Me and You and Everyone We Know» του 2005 η οποία είχε κερδίσει το the Caméra d'Or prize στις Κάννες.
Η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται σε ένα ζευγάρι του Λος Αντζελες τη Sophie (July) και τον Jason (Hamish Linklater), στην απόφασή τους να υιοθετήσουν μία ασθενική αδέσποτη γάτα τη Paw Paw και στο πως διαχειρίζονται την επικείμενη ευθύνη για την φροντίδα του ζώου. Έχοντας αυτό ως όχημα η July δίνει στην εξέλιξη της ταινίας μία παράξενη τροπή. Η Paw Paw (η γάτα) αναβαθμίζεται σε αφηγητή και το ζευγάρι αποπροσανατολίζεται σε μία αναζήτηση του να “αδράξει τη μέρα”. Η Sophie προσπαθεί να ανακαλύψει τη καλλιτεχνική δυναμική της χορογραφώντας και ο Jason τοποθετεί αφελώς το μέλλον του στα χέρια της φύσης ζητώντας και ακολουθώντας σημάδια από το σύμπαν.
Μιλήσαμε με την πληθωρική July που εκτός της σκηνοθεσίας , έχει εκθέσει την παραστατική της τέχνη στο Guggenheim και στην Whitney Biennale και ταυτόχρονα αρθρογραφεί για διάφορες εκδόσεις όπως το The Paris Review και το The New Yorker.
—Γιατί η παραπάνω σκηνή δεν ήταν στην τελική μορφή του The Future;
Σην σκηνή αυτή έπρεπε να γίνει σαφές ότι η Sophie πάλευε να αντιμετωπίσει την αφηρημάδα της. Αφού έχασε χρόνο στο YouTube -όλοι ξέρουμε πόσο δελεαστικό είναι- την βλέπουμε να προσπαθεί να αναλάβει τις ευθύνες της. Της έστησα ενέδρα και την έβαλα να χρησιμοποιήσει χυμό σταφυλίων ως παγίδα. Στην επόμενη σκηνή- η οποία υπαρχει και στην ταινία-, την βλέπεις να τρέχει από το τραπέζι και το λευκό της φόρεμα είναι καλυμένο με το χυμό. Αυτό φαίνεται σαν ένας αστείος οπτικός τρόπος να δείξεις ότι έχει θυσιάσει το φόρεμά της για το διαδίκτυο. Ωστόσο νομίζω ότι κανείς δεν κατάλαβε το όλο θέμα της παγίδας με τον χυμό. Μάλλον κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έκανε οτιδήποτε από όλα αυτά, απλώς φάνηκε σαν μία αλλόκοτη παράσταση στη μέση μιας ταινίας. Γι αυτό και την έκοψα. Είναι ωραίο που παρουσιάζεται εδώ, σ αυτή την εκδοχή και ελπίζω ότι με τις επεξηγηματικές κάρτες η σκηνή δεν θα φαίνεται τόσο ασύνδετη.
—Μπορείς συνοπτικά να μας πεις τι σημαίνει αυτή η ταινία για σένα;
Η δουλειά μου δεν είναι ποτέ μόνο για την ιστορία, σχετίζεται πάντα με το τι συμβαίνει στους ανθρώπους που βρίσκονται στην ιστορία. Πάντως με μία γενικότερη έννοια θα έλεγα ότι η ταινία σχετίζεται με το χρόνο: βρίσκεσαι και ζεις μέσα του λεπτό προς λεπτό, κάπου τον σταματάς και βέβαια στο τέλος του υπάρχει ο θάνατος.
—Έχεις πεί ότι το The Future είναι η δική σου εκδοχή μίας ταινίας θρίλερ. Μου εξηγείς γιατί;
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στη ταινία αποτυγχάνει να ολοκληρώσει τη χορογραφία που προσπαθεί να κάνει και στη συνέχεια νοιώθει πως η ζωή της γλυστράει. Μετακινείται σε έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει ξανά και να αποτύχει ξανά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται σ' αυτόν τον κόσμο αν είναι δημιουργική. Αυτό είναι ένα είδος θρίλερ για ένα άτομο σαν κι εμένα, που έχει δημιουργήσει την αυτοαντίληψή του μέσα από το να είναι δημιουργικό. Αλλά είναι επίσης και ταινία φαντασίας. Μιας... τρομακτικής φαντασίας.
