Ο James Franco μας εξηγεί γιατί επέλεξε τον Χίτσκοκ για τη σημερινή μικρού μήκους ταινία.
"Το Psycho Nacirema είναι ένα σόου που χτίστηκε πάνω σε έργα και συζητήσεις που είχα με τον Douglas Gordon. Γνωρίζω τον Douglas περισσότερο από έξι χρόνια· πρωτοσυναντηθήκαμε στην Avignon όπου είχε μία αναδρομική έκθεση. Έχω εκτεθεί σε ένα ευρύ φάσμα της δουλειάς τους. Καθώς έχω δουλέψει επαγγελματικά στην κινηματογραφική βιομηχανία εντυπωσιάστηκα από τις ταινίες αλλά και τη μορφή των ταινιών στο έργο του. Αναμφισβήτητα έχει επηρεαστεί από το Χόλιγουντ και τον avant-garde κινηματογράφο αλλά αυτή η επιρροή δεν έχει (ακόμη) οδηγήσει σε μία αφήγηση με συμβατικά χαρακτηριστικά. Απεναντίας χρησιμοποίησε αυτή την επιρροή για να δημιουργήσει ένα δομικά και εννοιολογικά πυκνό έργο σε διάφορες μορφές: φιλμ, βίντεο, φωτογραφία, performance, μουσική, γλυπτική, κείμενο, κλπ. Βλέποντάς τα όλα αυτά με συνεπήραν, συνειδητοποίησα ότι ο κινηματογράφος, ο κόσμος δηλαδή στον οποίο βρισκόμουν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και με άλλους τρόπους πέρα από τις παραδοσιακές κινηματογραφικές αφηγήσεις.
Τον περασμένο αιώνα ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κυριάρχησαν στη λαϊκή κουλτούρα. Οι κινηματογραφικές εικόνες είναι αυτές στις οποίες στρεφόμαστε πιο συχνά για να προβάλουμε τον εαυτό μας για τον εαυτό μας. Μας έχουν καθορίσει, σίγουρα έχουν καθορίσει εμάς τους Αμερικάνους για το καλό και το κακό, γιατί έχουν τη δύναμη και τη διεισδυτικότητα της εικόνας. Παρ' όλα αυτά επηρεασμένος εν μέρει από το έργο του Douglas (όπως επίσης και από τη δουλειά των Cindy Sherman, Paul McCarthy, Richard Prince, Dan Colen, Nate Lowman, Isaac Julien, Mike Kelley, Chris Burden και Jeff Koons) αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το φιλμ και με έναν διαφορετικό τρόπο. Σκέφτηκα πως χρησιμοποιώντας το ως σημείο εκκίνησης θα μπορούσε να μου προσφέρει μία κοινή βάση με την οποία θα μπορούσαν να συνταχθούν και άλλοι άνθρωποι. Επιπλέον οι κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διαδικασίες παραγωγής, διανομής και διερμηνείας έχουν εμπλακεί τόσο στη καθημερινή μας ζωή και εκεί διέκρινα ένα πλεονέκτημα για επιπλέον μετα-είδος δουλειάς που αντλείται από τον διαλογισμό στην πρακτική της κινηματογράφισης.
Έχω δουλέψει με τον Douglas και αρκετούς άλλους καλλιτέχνες στο Rebel στο MoCA (Museum of Contemporary Arts) στο Λος Άντζελες, μία μεγάλη συλλογική παράσταση που βασιζόταν στο βιβλίο του Nicholas Ray, Επαναστάτης χωρίς αιτία. Το πρότζεκτ χρησιμοποίησε το φιλμ ως σημείο εκκίνησης από το οποίο ξεκινούσαν πολλά διαφορετικά πρότζεκτς που βασίζονται σε διαφορετικές πτυχές της ταινίας. Ο Douglas δούλεψε σκηνές που προοριζόταν για την αρχική ταινία, αλλά δεν γυρίστηκαν ποτέ γιατί ήταν ήταν πολύ βίαιες. Ο Douglas τις επανερμήνευσε με τον γιο του Dennis Hopper (που ήταν μέλος του cast στην αρχική ταινία), τον Henry Hopper και έκανε ένα απίστευτο installation με βίντεο και γλυπτική το οποίο ονόμασε "Henry Rebel". Με το Psycho Nacirema, ήθελα να βασιστώ στις ιδέες που είχαν διερευνηθεί στο "Henry Rebel".
Με ενδιαφέρουν τόσο η υποκριτική όσο και η πραγματικότητα και οι διαφορές και ομοιότητες που έχουν. Νοιώθω ότι εκτελούμε όλοι τη δική μας παράσταση με την έννοια ότι η προσωπικότητα και ο τρόπος που ζούμε είναι το αποτέλεσμα των επιλογών και των τρόπων που επιλέγουμε για να αντιδράσουμε σε διάφορες καταστάσεις. Φυσικά και τα πράγματα ενεργούν πάνω μας αλλά ο τρόπος που αντιδρούμε καθορίζει το χαρακτήρα μας. Αυτό που κάνουμε στη ζωή είναι απλώς πιο ραφιναρισμένο, μία αόριστη και λεπτή έκδοση των αποφάσεων που παίρνουν οι ηθοποιοί όταν υποδύονται χαρακτήρες μπροστά στη κάμερα. Η παράσταση το διερευνά όλο αυτό, διαρρηγνύοντας τα όρια ανάμεσα σ' αυτές τις δύο σφαίρες, την υποκριτική και τη πραγματικότητα.
Η παράσταση επίσης απομονώνει και κάνει διακριτές όλες τις διαφορετικές πτυχές της ταινίας, οι οποίες σε μία αφηγηματική ταινία ενώνονται σε έναν σφιχτό και άρρηκτο ιστό: κατασκευές σκηνικών, υποκριτική, το ίδιο το φιλμ και η μουσική. Όλα αυτά φτιάχνονται ξεχωριστά έτσι ώστε να μπορούν να σταθούν και πάλι μόνα τους σαν ξεχωριστά κομμάτια. Έτσι η κατασκευή των σκηνικών είναι ένα γλυπτό, το βίντεο είναι ένα γλυπτό, οι πίνακες ζωγραφικής γίνονται παραστάσεις κ.τ.λ. Μόλις κάθε πτυχή γίνεται διακριτή τότε όλα μαζί ενώνονται σε μία μεγάλη εγκατάσταση και η διακριτότητα βυθίζεται.
Μου αρέσει που ο Douglas έρχεται από τον κόσμο της εικαστικής τέχνης και ψάχνει για έμπνευση στο κόσμο του κινηματογράφου ενώ εγώ έρχομαι από τον κόσμο του κινηματογράφου και ψάχνω τον κόσμο της τέχνης. Συναντηθήκαμε στη μέση των δύο κόσμων, διασκεδάσαμε και στη συνέχεια περνάμε στις αντίθετες πλευρές."
