EXCLUSIVELY FROM NOWNESS
"Με συγχωρείτε, σας πειράζει να μου πείτε από που το έχετε πάρει αυτό;" Αυτή είναι μία ερώτηση που αρκετές γυναίκες έχουν δεχτεί από άλλες γυναίκες. Υπάρχουν όμως και πολλά ανείπωτα σχόλια από ματιές θαυμασμού και αμοιβαίας εκτίμησης που μοιράζονται καθημερινά οι γυναίκες μεταξύ τους. Είναι κομμάτι της μυστικής γλώσσας του να είσαι γυναίκα: παρατηρούμε, συγκρίνουμε, παθιαζόμαστε, μιμούμαστε, κρίνουμε τον εαυτό μας. Μας αρέσει να κοιτάμε και πολύ συχνά να μας κοιτάνε οι άλλες γυναίκες. Αυτές οι έντονα ιδιωτικές σκέψεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο πρώτο από τα τέσσερα μέρη του The Way We Dress μια προσπάθεια από τέσσερις γυναίκες σκηνοθέτες να εμβαθύνουν στη συναισθηματική και αφηγηματική δύναμη των ρούχων.
Επιχειρώντας να αποδομήσει «το συναίσθημα του να σε κοιτούν και να κοιτάς» η Καναδή σκηνοθέτης Chelsea McMullan βγήκε στους δρόμους της γενέτειράς της, ζητώντας την απάντηση από γυναίκες, ανεξαρτήτου ηλικίας, σωματότυπου και εθνικότητας. Οι φιλμικές σημειώσεις της στο The Way We Dress ανατρέπουν την κυρίαρχη άποψη για το ανδρικό βλέμμα όπως παρουσιάστηκε την δεκαετία του 70 από ευρωπαίους δημιουργούς όπως ο Γκοντάρ, ο Φελίνι και ο Αντονιόνι, και τελειώνει με ένα παιχνιδιάρικο φόρο τιμής στους θρυλικούς ντοκιμενταρίστες αδελφούς Maysles.
«Αν το ανδρικό βλέμμα θέλει να κατακτήσει ή να ξεπεράσει τον φόβο του για την γυναίκα τότε εμείς τι θέλουμε;» αναρωτιέται η McMullan. «Νομίζω ότι θέλω να γίνω ‘άλλες γυναίκες’, να αλλάξουμε σώματα, να έχω διαφορετική υφή στα μαλλιά μου, άλλο χρώμα ματιών ή άλλο σχήμα σώματος, για να μπορέσω να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια μιας άλλης γυναίκας».
