Η μετάβαση των αδελφών Μαρξ από την Paramount στην MGM το 1935 συνοδεύτηκε από τη συμμόρφωσή τους σε ένα λιγότερο αναρχικό πνεύμα, με την καθοδήγηση και το παρεμβατικό μοντάζ του παραγωγού/αφεντικού Έρβιν Θάλμπεργκ. Τα πιο γνωστά σκετς της ταινίας τα πρόβαραν σε θεατρικές τουρνέ πριν τα γυρίσουν σε φιλμ και με τη σκηνοθεσία του Σαμ Γουντ το αποτέλεσμα δικαιώνει πλήρως το ύφος της κωμωδίας που τους έκανε μοναδικούς, μιας προσβλητικής, απροσδόκητης σειράς από παραλογισμούς, που όμως δε τους έκανε αντιπαθείς στους θεατές που δεν αποτελούσαν τον φανατικό τους πυρήνα. Οι περισσότερες σκηνές βγάζουν πολύ γέλιο, ειδικά αυτή της φισκαρισμένης καμπίνας του τρένου και του τρόπου που ο Γκράουτσο φερόταν στην ανύποπτη Μάργκαρετ Ντυμόν, κι ενώ τα τραγούδια γίνονται βαρετά όσο περνά η ώρα, το ξεσαλωμένο φινάλε στην Όπερα επιτρέπει στους Μαρξ να τα κάνουν μαντάρα