Τα ferrets, ένας κοντινός συγγενής των άγριων κουναβιών και της νυφίτσας, είναι μικρά, παιχνιδιάρικα ζώα, με πυκνή και μαλακή γούνα. Αρκούν λίγες δαγκανιές, μερικά χάδια και εκείνα τα υγρά μάτια για να σου κλέψουν την καρδιά. Γιατί τα ferrets είναι μεγάλοι κλέφτες.
Εμείς συναντήσαμε την Έλενα και τον Γιάννη, που εδώ και κάποια χρόνια μοιράζονται την καθημερινότητά τους με ένα ζευγάρι ferrets, την κατάλευκη και αμετανόητα μπλαζέ Ίνη και τον κοινωνικότατο και πολύ χαδιάρη Όντιν. Οι ιδιοκτήτες τους μας διηγήθηκαν την ιστορία τους και μας εξήγησαν τον λόγο που τα δύο μικρά ζώα ήταν τόσο ανήσυχα κατά την διάρκεια της φωτογράφισης. «Είναι που βρίσκονται και τα δύο σε οίστρο και τους τελευταίους τρεις μήνες τα έχουμε χωριστά. Τώρα βλέπει το ένα το άλλο μετά από πολύ καιρό και ακόμα θέλουν να ζευγαρώσουν».
Οι πιο συγκινητικές μας στιγμές είναι αυτές κατά την διάρκεια τσακωμών με το αγόρι μου, όταν τα κοιτάμε στα μάτια και κατανοούμε τι μεγάλη ευθύνη έχουμε απέναντι σε αυτές τις δυο ψυχούλες. Αυτά τα δύο μας δένουν πιο πολύ από τίποτα άλλο στον κόσμο. Κάθε φορά που τσακωνόμαστε αναλογιζόμαστε τι θα απογίνουν και εκεί υποχωρούν όλοι οι εγωισμοί.
«Όλα ξεκίνησαν σε μια βόλτα που έκανα στο Μοναστηράκι μαζί το αγόρι μου. Είχαμε κάνει στάση σε μια φίλη με πάγκο η οποία είχε μαζί της και την κατοικίδια αρουρίνα της. Παραδίπλα μας στεκόταν ένας περαστικός που έκανε άβολες κινήσεις με τα χέρια του. Τότε, είδαμε να ξεπροβάλλει από το μανίκι μια μουσούδα. Εκεί το χάσαμε εντελώς. Έχει περάσει από τα χέρια μας πλήθος κατοικιδίων, αλλά αυτό δεν το είχαμε ξαναδεί. Του πιάσαμε την κουβέντα και μας εξήγησε ότι το ζωάκι λεγόταν ferret και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για έναν εκτροφέα. Τον Φλεβάρη του 2013 μας τηλεφώνησε ο εκτροφέας που είχαμε βρει και μας ενημέρωσε ότι είχε διαθέσιμα αρσενικά και θηλυκά ferret σε διάφορα χρώματα, σε όλες τις ηλικίες. Εμείς επιλέξαμε ένα θηλυκό albino».
«Ακόμα θυμάμαι την ημέρα της παραλαβής. Το αγόρι μου κατέβηκε να πάρει την μικρή και εγώ συνέχισα να προετοιμάζω το χώρο. Με το που την είδα, την ερωτεύτηκα. Και το όνομα αυτής; Ίνη! Από πού; Μήπως από την απίστευτη αδρεναλΙΝΗ που ήταν λες και έχει πάρει κοκαΪΝΗ, από τα μάτια της που το χρώμα τους θύμιζε ρουμπΙΝΗ»;
«Η Ίνη, έμεινε μαζί μας και καθώς μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι απαιτήσεις της. Ο εκτροφέας αποδείχθηκε ανίδεος και ενώ θα μας ενημέρωνε πώς έπρεπε να την αναθρέψουμε, αυτός εξαφανίστηκε. Στην Ελλάδα τότε δεν υπήρχαν διαδικτυακές πηγές για να ενημερωθείς για τα ferrets, έτσι συμβουλευτήκαμε ξενόγλωσσα sites. Κάπως έτσι ανακαλύψαμε ότι όταν τα θηλυκά έρχονται σε οίστρο και δεν στειρωθούν ή δεν γονιμοποιηθούν, παθαίνουν υπεροιστρογόνωση σε θανατηφόρα μορφή. Έτσι, μιας και η στείρωση είναι πανάκριβη, πόσο μάλλον για δύο ανέργους, αποφασίσαμε να αγοράσουμε κι άλλο ferret, ένα αρσενικό».
«Τον Νοέμβριο του 2013 κανονίσαμε, χωρίς να το ξέρουμε, με τον ίδιο εκτροφέα μέσω αγγελίας να αγοράσουμε τον αρσενικό. Όταν αυτός άνοιξε το πορτ μπαγκάζ που μέσα έκρυβε μια κούτα με αρσενικά, τον δικό μας τον ξεχωρίσαμε κατευθείαν. Ήταν ένας μικρός Taz που χοροπηδούσε ανήσυχος σαν βλάκας. Ήταν τεσσάρων μηνών και του δώσαμε το όνομα Όντιν».
«Το σχέδιο πήγαινε καλά γιατί είχαμε ένα ζευγάρι έτοιμο να ζευγαρώσει στον επόμενο οίστρο. Η θηλυκιά, όμως, δεν ήθελε να τον δεχτεί. Η Ίνη είναι μια πανέμορφη albino, κυρία και κοκέτα, πάντα καθαρή, με προδιαγραφές πορνοστάρ (Sasha White παρακαλώ) και με πολύ bitchy attitude. Ο Όντιν πάλι, ένας βρομιάρης πιτσιρίκος, που περπατάει σα χαζός, είναι ατσούμπαλος, ζημιάρης, κάνει κακά μεσ' το νερό του και το μόνο που τον νοιάζει είναι να τρώει, να παίζει και να κάνει χάδια. Η ντίβα δεν τον δεχόταν και όποτε την πλησίαζε να παίξουν, εκείνη τον κοιτούσε υποτιμητικά και τον δάγκωνε. Με τον καιρό, όμως, οι ρόλοι επαναπροσδιορίστηκαν και ο Όντιν γίνεται ο άντρας της φωλιάς. Και τότε ήταν που ξεκίνησε η περίοδος του οίστρου. Τα σχέδιά μας, όμως, αλλάζουν και δεν θέλουμε να τα ζευγαρώσουμε πλέον, φοβούμενοι τις επιπλοκές. Τα κρατήσαμε όσο μπορούσαμε χωριστά αλλά ο Όντιν κατάφερε να την ζευγαρώσει κρυφά από εμάς. Η Ίνη πέρασε μια ψεύτικη εγκυμοσύνη και ο οίστρος τελείωσε. Στον πρώτο οίστρο δύσκολα μένει έγκυος η θηλυκιά».
«Πλέον ο Όντιν και η Ίνη είναι δύο πολύ καλοί φίλοι, διατηρώντας βέβαια την προσωπικότητά τους. Τα έχουμε ελεύθερα στο σπίτι και ποτέ περιορισμένα σε κλουβιά, εκτός αν έχουμε κάποια δουλειά. Καθημερινά αυτό που κάνουμε είναι να σηκωνόμαστε, βάζουμε παπούτσια, γιατί η μικρή δαγκώνει, καθαρίζουμε τις τουαλέτες τους, καθαρίζουμε όλο το δωμάτιο, πλένουμε μπολάκια και αλλάζουμε νερό και φαΐ, παίζουμε όποτε είναι ξύπνια (κοιμούνται 18 ώρες), τα κυνηγάμε να μην ενεργηθούν εκτός τουαλέτας και τα χαζεύουμε όλη την ώρα, όταν κοιμούνται, όταν κάνουν κακά, όταν τρώνε, όταν παίζουν. Είναι πραγματικά απίστευτα πλάσματα, και σαφώς ρίχνουμε πολύ γέλιο».
«Τα ferrets μπορούν να λάβουν μια πλήρη εκπαίδευση αλλά εμείς δεν θέλουμε διότι είμαστε της άποψης ότι έτσι διαστρεβλώνεται η φύση τους. Έχουν ένστικτο γάτας και ό,τι και να τους λέμε, αυτά θα κάνουν το δικό τους. Η θηλυκιά π.χ. δεν πρόκειται ποτέ να βρομίσει τον χώρο, αντίθετα με τον αρσενικό που αφήνει δωράκια παντού. Δεν θα έλεγα ότι ακούν στο όνομα τους. Αν τα φωνάξουμε εμείς θα γυρίσουν, θα μας κοιτάξουν και μετά θα μας γράψουν. Παρ' όλα αυτά, η Ίνη, είναι πάρα πολύ υπάκουη. Κόβει βόλτες στην πολυκατοικία από μπαλκόνι σε μπαλκόνι και πριν το καταλάβουμε έχει γυρίσει. Επιπλέον, την βγάζουμε να κάνει τις βόλτες της χωρίς λουρί. Ο Όντιν πάλι, δεν το έχει αυτό αλλά μας αγαπάει αρκετά και το δείχνει συνέχεια. Η θηλυκιά δαγκώνει τους πάντες, το ερμηνεύουμε ως 'δώσε μου προσοχή άνθρωπε', ενώ ο αρσενικός δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε κανέναν και πάει και κοιμάται πάνω σε όποιον βρει. Δεν μας έχουν τραυματίσει ποτέ γιατί ξέρουμε πώς να τα χειριστούμε, ωστόσο, έχω φίλη που έχει ακόμα σημάδι από δάγκωμα της μικρής. Πολλές φορές δαγκώνουν για να παίξεις μαζί τους, αν δαγκώσουν δυνατά θα σε γλείψουν ως ένδειξη μετάνοιας. Ο αρσενικός πάντως είναι η μασκότ της παρέας, όλοι τον αγαπάνε και όλους τους αγαπάει».
«Τα ferret είναι τα πιο περίεργα ζώα! Το ferret προέρχεται από το λατινικό furritus που σημαίνει "μικρός κλέφτης". Ό, τι σου ανήκει, τους ανήκει. Κλέβουν φωτογραφικές μηχανές, παντόφλες, ρούχα, τσάντες, κάλτσες, αρκουδάκια, βινύλια, σοκολατάκια και μια φορά πήγαν να βάλουν το αγόρι μου στην φωλιά τους. Έχουν κάνει διάφορες αταξίες, π.χ. μπάνιο το λάπτοπ με αναψυκτικά, επιδρομή σε ράφια, κακάκια πάνω σε ρούχα κ.λ.π., αλλά δεν μας ενδιαφέρει, τα αγαπάμε τόσο πολύ που δεν μας κάνει καρδιά να τα μαλώσουμε. Εξάλλου εμείς ευθυνόμαστε αν ο χώρος δεν είναι "ferretproof". Ίσως το χειρότερο που κάνουν είναι το ότι ξυπνάνε ταυτόχρονα τα ξημερώματα που εμείς κοιμόμαστε. Η μικρή θα ανεβαίνει στο κρεβάτι να μας διώξει, ο μικρός θα σκαρφαλώνει παντού (είναι μεγαλόσωμος και φτάνει τα πάντα). Οπότε φαντάζεσαι τι γίνεται αν δεν έχουμε συμμαζέψει το δωμάτιο πριν κοιμηθούμε».
«Με μια παμπόνηρη θηλυκιά και έναν γκαφατζή αρσενικό κάθε μέρα είναι και ξεχωριστή. Το πιο αστείο είναι το war dance, ένα είδος πολεμικού χορού που κάνουν στην φύση για να ζαλίσουν το θύμα τους. Τα οικόσιτα το κάνουν όταν είναι πολύ χαρούμενα. Χοροπηδάνε χωρίς να τους νοιάζει αν θα χτυπήσουν, βγάζουν έναν υπέροχο ήχο χαράς, το dooking, και φέρονται λες και είναι τόσο χαρούμενα που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους»!
«Οι πιο συγκινητικές μας στιγμές είναι αυτές κατά την διάρκεια τσακωμών με το αγόρι μου, όταν τα κοιτάμε στα μάτια και κατανοούμε τι μεγάλη ευθύνη έχουμε απέναντι σε αυτές τις δυο ψυχούλες. Αυτά τα δύο μας δένουν πιο πολύ από τίποτα άλλο στον κόσμο. Κάθε φορά που τσακωνόμαστε αναλογιζόμαστε τι θα απογίνουν και εκεί υποχωρούν όλοι οι εγωισμοί».
«Πιστεύω ότι τα ζώα είναι το καλύτερο δώρο του Θεού στους ανθρώπους. Μια υπενθύμιση των ατόφιων συναισθημάτων. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς ζώα. Προτιμώ να γεράσω μόνη με εκατό ferrets τριγύρω , παρά με τους ανθρώπους».
«Και τέλος, αν και τα ζώα είναι για την φύση και όχι για το σπίτι ή τα κτηνοτροφία, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τα ferrets ουδεμία σχέση έχουν με τις νυφίτσες των χωριών. Έχουν εξημερωθεί τουλάχιστον 2,5 χιλιάδες χρόνια και αν παρατήσεις ένα οικόσιτο ferret στην φύση θα πεθάνει από το πρώτο 24ωρο. Στην Ελλάδα δεν είναι διαδεδομένα, στην Αμερική γίνεται χαμός, είναι όσο διαδεδομένοι είναι και οι σκύλοι. Γι' αυτό το λόγο δημιουργήσαμε την Greek Ferret Club, η οποία και προσπαθεί να ενοποιήσει όλους τους ιδιοκτήτες, να ενημερώσει κατάλληλα τον κόσμο και να αποτρέψει τυχόν παρανομίες. Αγαπάμε αυτές τις γουνόμπαλες και είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε όλη μας την ζωή σε αυτά».
Info:
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΑ ΤΟ 2015
σχόλια