[Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Fernando Botero στις Πατρίτσια Γιαννοπούλου και Αντιγόνη Λεάκου για το τεύχος 24 της LiFO, που κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 2006]
Οι ογκώδεις, πληθωρικές φιγούρες σας είναι άμεσα αναγνωρίσιμες. Θεωρείτε σημαντικό για έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί χαρακτηριστικό ύφος και ταυτότητα;
Είναι το πιο σημαντικό στην ουσία. Τα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών που θαυμάζουμε είναι άμεσα αναγνωρίσιμα. Όταν βλέπεις Μποτιτσέλι, ξέρεις ότι είναι Μποτιτσέλι, δε χρειάζεται να μπει το όνομά του δίπλα από τον πίνακα. Κάθε άνθρωπος έχει τις πεποιθήσεις του και αυτές ακριβώς είναι που στιγματίζουν το έργο του. Στα εικαστικά η εμμονή σε κάποιο στοιχείο αποτυπώνεται στη δουλειά του καλλιτέχνη και αυτό είναι που δημιουργεί το ύφος του. Το να δημιουργείς κάτι που είναι άμεσα αναγνωρίσιμο, ακόμα και από μια μικρή λεπτομέρειά του, είναι πολύ σημαντικό στην τέχνη.
Πιστεύετε ότι η τέχνη απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό;
Όχι. Είναι όμως αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να δουν τέχνη, αλλά, όταν βλέπουν, σίγουρα την απολαμβάνουν. Φυσικά ο καθένας αντλεί με διαφορετικό τρόπο ευχαρίστηση από ένα έργο. Όταν ξέρεις πολλά πράγματα γύρω από αυτό που εκτίθεται, τότε υπάρχει και πνευματική, θα λέγαμε, απόλαυση. Το πιο σημαντικό όμως είναι η πρώτη εντύπωση, ο πίνακας που θα τραβήξει την προσοχή σου σε μια αίθουσα, πριν καλά-καλά σκεφτείς το γιατί. Αυτή είναι για μένα η πιο καθαρή μορφή ευχαρίστησης. Να συγκινηθείς, να ταρακουνηθείς συναισθηματικά από την αρμονία των χρωμάτων, από το τοπίο, την ατμόσφαιρα, την ποίηση που κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπεις. Να σε συνεπάρουν τα νούφαρα του Μονέ. Σε ένα δεύτερο επίπεδο έρχεται η απόλαυση της εμπεριστατωμένης αναγνώρισης, της διάκρισης της φόρμας, της κατανόησης των σταδίων δημιουργίας ενός έργου. Δε χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς διανοούμενος για να απολαύσει αισθητικά ένα γλυπτό ή ένα πίνακα.
Θα τοποθετούσατε τη δουλειά σας σε κάποιο κίνημα του 20ού αιώνα;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Η ζωγραφική μου έρχεται σε αντίθεση με όσα γίνονταν τον 20ό αιώνα, αφού εγώ έκανα αναπαραστατική τέχνη, όταν το κίνημα της αφηρημένης τέχνης ήταν στο προσκήνιο. Με απασχολούσαν θέματα τεχνοτροπίας, όταν αυτά δεν ενδιέφεραν κανέναν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν είμαι ζωγράφος αλλά αναπαραστατικός καλλιτέχνης, γιατί το έργο μου αναπαριστά την πραγματικότητα. Δεν είναι ούτε αφηρημένο, ούτε κυβιστικό, ούτε σουρεαλιστικό. Δεν είμαι καλλιτέχνης της ποπ αρτ (ούτε ποπ). Στην τέχνη υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που ξεχώρισαν χωρίς να ανήκουν σε κάποιο κίνημα. Ο Μπέικον και ο Μπαλτίς ήταν ο Μπέικον και ο Μπαλτίς. Δεν ανήκαν σε κάποια σχολή. Μπορείς να είσαι σημαντικός καλλιτέχνης χωρίς να συνδέεσαι με κάποιο κίνημα.
σχόλια