Κάθε καινούργια άνοιξη διαβάζω William Carlos Williams και γράφω το ίδιο κομμάτι. Μπήκε η άνοιξη στην πόλη και είμαι high as a kite: αν δεν με συγκρατήσει κάποιος, αν δεν με βουτήξει από το πόδι, θα πετάξω πάνω από το Παρίσι όπως η Μαίρη Πόππινς πετούσε πάνω από το Λονδίνο.
Το soundtrack της ταινίας "The Place Beyond the Pines" μού θύμισε τους Suicide και τους Cryin' Shames – ακούω λοιπόν Suicide και Cryin' Shames, παρόλο που η γιορταστική μου διάθεση δεν αντιστοιχεί σ' αυτές τις δυο κάπως μελοδραματικές μπάντες. Ανάμεσα στις καθημερινές δουλειές, στις αγγαρείες, στις σιωπές –στο μετρό, στο λεωφορείο, στον δρόμο- διαβάζω μια παλιά έκδοση του "Spring and All" και σχεδιάζω μια ακόμα μουσική άνοιξη, ένα ακόμα μουσικότερο καλοκαίρι· είμαι διατεθειμένη να στερηθώ το φαγητό για να μη χάσω τις συναυλίες αυτής της καλής εποχής που αρχίζει για μια ακόμα φορά. Ένας ακόμα χρόνος πάνω στη γη. Another year. Τελικά, δεν πέθανα φέτος· ίσως πεθάνω του χρόνου αλλά, μέχρι τότε, πολλά μπορούν να συμβούν. Σκέφτομαι τα λόγια από ένα τραγουδάκι του Jack Johnson: My friends are getting' older, So I guess I must be too. Without their loving kindness, I don't know what I'd do.
Πολλά μπορούν να συμβούν.
Η μέρα μεγαλώνει και η καλοκαιρινή ώρα την παρατείνει υπέροχα: οι υπαίθριες ορχήστρες παίζουν μέχρι αργά στα σκαλιά της Όπερας. Είμαι εκστατικά ευτυχισμένη – είμαι τόσο ευτυχισμένη που μου έρχεται να κλάψω. Μοιάζω με τα ζώα του χειμώνα: ξυπνάω από τη νάρκη, αναζητώ τον ήλιο – στην πραγματικότητα, ο ήλιος έσβησε στα τέλη Οκτωβρίου, πράγμα όχι και τόσο καλό για τα κόκαλα. Αλλάζω μέχρι και την εικόνα του desktop: ένας μεγάλος χωματόδρομος στην Παταγονία – ο κόσμος είναι ανοιχτός και μου γνέφει. So many roads, so many trains to ride: είμαι πρόθυμη για καινούργιες περιπλανήσεις, η βαλίτσα μου παραμένει έτοιμη. Διαβάζω το "Spring and All", «το μανιφέστο της φαντασίας» στο οποίο περιέχεται, το "The Red Wheelbarrow", ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του William Carlos Williams: το διαβάσαμε πέρυσι με τα παιδιά σ' ένα σχολείο στο Μπρούκλυν, τη μέρα που η άνοιξη έφτανε στη Νέα Υόρκη· σπατάλησα το μεγαλύτερο μέρος της σχολικής ώρας προσπαθώντας να επιβάλω πειθαρχία. Πολύ αμφιβάλλω αν κάποιο από τα παιδιά θυμάται το ποίημα. Ο καιρός κυλάει, κυλάω κι εγώ – τώρα, έξω από το παράθυρό μου ακούγονται φωνές· βγάζω το κεφάλι μου να δω τι γίνεται· φυσάει ανοιξιάτικος άνεμος, ο spring wind του Jack Johnson.
σχόλια