1Πού τους βρίσκεις τους γαμπρούς; Αυτή την ερώτηση την είχα κάνει όταν ήμουν παρανυφάκι, 6 ετών, μέσα στο αμάξι, καθώς πηγαίναμε στην εκκλησία [...] και απάντηση δεν πήρα! Ξαναρωτάω: Πού τους βρίσκεις τους γαμπρούς; Nαταλία Διαμαντοπούλου
Δεν «βρίσκεις» γαμπρούς. Ειδικά όταν τους ψάχνεις. Οι γαμπροί είναι σαν τα μικροσωματίδια του πειράματος CERN, τα διάσημα υποθετικά Μποζόνια του Χικς: όσο επικεντρώνεσαι στην αναζήτησή τους, τόσο την κάνουν. Μπορεί να σκάψεις τούνελ μέχρι την Κίνα (τύπου «έφαγα τη Γη να σ' αναζητάωωω»), ίσως ρισκάρεις, άθελά σου, να προκαλέσεις μετατόπιση των Πόλων και σχάση του χωροχρονικού συνεχούς, ίσως σπαταλήσεις δισεκατομύρια σε επιταχυντές γαμπρών, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Και ξαφνικά, εκεί που τρως με την ησυχία σου τον κολοκυθόσπορό σου, αξύριστη και με τρύπιο καλσόν, να σου σκάσει ένας γαμπρός από το πουθενά. Πρόσεχε, μην του πεις «καλώς το μποζόνιο, πού ήσουν κρυμμένο, κι έχω λυσσάξει να σε ψάχνω;». Κάνε την αδιάφορη. Αν καρφωθείς, θα σου φύγει μέσα από τα χέρια. Μη με παίρνεις αψήφιστα, εδώ μιλάει η επιστήμη.
2Αγαπητή Ρίκα, Στο «να ζήσεις Γιωργάκη/Γιαννάκη/Μαράκι και χρόνια πολλά», ποιο είναι το σωστό; Το «της γνώσης το φως» ή «της νιότης το φως»; Πέσανε πολλά παιδικά πάρτι μαζεμένα τώρα τελευταία... Φιλιά, Μαρία
Κοίτα, τα πάρτι από τα παιδκά μου χρόνια δεν τα θυμάμαι, γιατί έχουν περάσει έντεκα αιώνες και η μνήμη μου με προδίδει. Τα παιδικά πάρτι που πάω τώρα με το παιδί μου πάλι δεν τα θυμάμαι, γιατί κάνω ό,τι κάνει ένας αξιoπρεπής άνθρωπος σε τέτοιες περιπτώσεις: γίνομαι ντέφι από τις βότκες στο πρώτο ημίωρο, ώστε να καταφέρω να μην κόψω τις φλέβες μου από βαρεμάρα, μέχρι να εμφανιστεί η τούρτα-κεραυνός Μακουίν. Αλλά, ευτυχώς, σου «έκοψε» και μου έγραψες τους στίχους. Οπότε, για να λένε «να μία σοφός - με άσπρα μαλλιά», μάλλον λένε και «της γνώσης το φως».Θα ήταν τουλάχιστον αντιφατικό, μη σου πω και μακάβριο, να εύχεσαι σε κάποιον να έχει άσπρα μαλλιά και το φως της νιότης ταυτοχρόνως. Κάνει βαμπιρίστικο. Με αγάπη, μία σοφός
3Μπορώ κάπου στην πόλη να μάθω πολωνικά, δωρεάν κατά προτίμηση; (Στη λέσχη του Καποδιστριακού στην Ιπποκράτους έχει πολλές γλώσσες, αλλά όχι πολωνικά). Λίτσα Κ.
Υπέροχο είναι που θέλεις να μάθεις τη γλώσσα αυτής της σπουδαίας ευρωπαϊκής χώρας. Που γέννησε, μεταξύ άλλων, τον Κοπέρνικο, τον Σοπέν, τον Ροστροπόβιτς και τη Μαρία Κιουρί (Σκλαντόφσκα το οικογενειακό, γέννημα θρέμμα Πολωνέζα, μην κοιτάς που πήρε Γάλλο). Σε θαυμάζω, αλλά δεν σε ζηλεύω. Έχω ακούσει ότι τα πολωνικά είναι μεγάλο μανίκι και μαθαίνονται με πολύ κόπο. Κάνε εσύ έναν κόπο να απευθυνθείς στο Ανεξάρτητο Σωματείο Πολωνικής Ομογένειας (210 8817804) ή στον Ελληνοπολωνικό Σύνδεσμο Φιλίας και Συνεργασίας. Ο δεύτερος δίνει στις επαφές του ένα κινητό τηλέφωνο, το 6944 585819, με όνομα Γιάτσεκ Γκμοχ! Αν είναι ο Τρισμέγιστος, σε ικετεύω, πες του ότι τον αγαπώ. Αν δεν βρεις άκρη, ξαναστείλε mail. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος που διαβάζει τη στήλη θα έχει, εν τω μεταξύ, προσφερθεί να βοηθήσει.
4Οk, έχω HPV (κονδυλώματα). Φάνηκαν στο τεστ ΠΑΠ και δεν έχω εμφανή συμπτώματα. Και γνωρίζω έναν τύπο. Πέρα από το προφανές, οτι χρησιμοποιώ προφυλακτικό, τι κάνω; Σε ποια φάση του το λέω; Αφού έχει γίνει το μοιραίο ή πριν; Και πότε πριν; Εκεί που αμέριμνος πίνει το ποτάκι του: «Α! Ένα ελάφι - έχω και κονδυλώματα»; Ή κάνεις τουμπεκί; Στο κάτω κάτω, εσύ ξέρεις τι έχει ο άλλος; Βάζεις ένα προφυλακτικό και λες ο θεός βοηθός! Αυτά, Μαρία Θ.
Η λύση «Α! Ένα ελάφι - έχω και κονδυλώματα» μου φαίνεται ιδανική και εξαιρετικά επίκαιρη, τώρα τις γιορτές. Εναλλακτικά, θα σου συνιστούσα «Α! Ο Αϊ-Βασίλης - έχω και κονδυλώματα», ή «Α! Ένας χαρταετός - έχω και κονδυλώματα» (για Καθαρά Δευτέρα), «Α! Ένα βεγγαλικό - έχω και κονδυλώματα» για τη νύχτα της Ανάστασης. Είσαι μια σπουδαία κοπέλα με παλαβό χιούμορ και τρέλα και μου έφτιαξες, αλήθεια λέω, την εβδομάδα όλη. Με αγάπη, Ρίκα
5Χωρίς να θέλω να γίνω πρόστυχος, χωρίς κανέναν επικριτικό τόνο, απλά ορμώμενος από ένα βίντεο στο YouTube, ήθελα να ξέρω αν φορούσες ή όχι. Cheers! Λ.Κ.
Αγαπητέ Λ.Κ, ούτε πρόστυχος γίνεσαι, ούτε τίποτα. Κι εγώ θα ήθελα να ξέρω αν μια γκόμενα σε ζωντανή εκπομπή «οικογενειακού» τύπου, σε κρατικό κανάλι, πήγαινε πρωινιάτικα στη δουλειά της χωρίς βρακί. Να ξέρω, δηλαδή, αν μου μιλάει ένας κανονικός άνθρωπος ή μια ανισόρροπη flasher που μοστράρει τ' απαυτά της μεταξύ συνταγών για ξινολάχανο και έντεχνου νταχτιρντί. Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι σαφώς «φορούσα». Όμως, το σώβρακό μου δεν είχε ενημερωθεί εκείνη τη μέρα ότι θα γίνει freeze frame στην ινερνετική αιωνιότητα, αλλιώς θα φρόντιζε, ως βρακί που σέβεται τον εαυτό του, να γίνει η παρουσία του πιο αισθητή: θα φωσφόριζε, θα έβαζε ένα βελάκι, έναν υπότιτλο, ένα «στο βάθος στρινγκ». Να ξέρουν και τα τηλε-λιγούρια τι τους γίνεται, χωρίς άγχη και αβεβαιότητες. Το κομψοτέχνημα που κυκλοφόρησε στο Δίκτυο (κοπιωδώς επεξεργασμένο από τον δημιουργό του και εμπλουτισμένο με άπειρα rewinds, για να μην κουράζεται το χέρι του χρήστη) ήταν για μένα απλώς μια πηγή χαρμολύπης. Από τη μια, λυπάμαι που δεν το σκέφτηκα μόνη μου, από την άλλη, χαίρομαι που, έστω και άθελά μου, μπόρεσα να προσφέρω ένα ελάχιστο ψήγμα χαράς στην αβάσταχτη μοναξιά του στερημένου κυβερνο-χλιμίτζουρα. Νιώθω κάπως σαν τον «Ρούντολφ το Ελαφάκι»: στενοχωριόταν που είχε κόκκινη μύτη, αλλά κοίτα πόση,αχ πόση χαρά πρόσφερε στον κόσμο, τελικά. Όχι, δεν θέλω ευχαριστίες, δεν μου αξίζουν, ειλικρινά. Αυτό που έχει σημασία στις μέρες μας είναι η προσφορά, η αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός. Με συγκινείς, παλιόπαιδο, χρονιάρες μέρες.
(Xίλια τσιρς και σε σένα, Λ.Κ., που έθεσες μια τόσο αδιάκριτη ερώτηση, με τόσο ακαταμάχητα διακριτικό τρόπο.)
σχόλια