Βαράτε με!

Τοείδαμε κι αυτό, πού άλλου; Στηντηλοψία. Σε μια πλατεία του Τόκιο, έναςπαλιός πυγμάχος ελαφρών βαρών, προφανώςάνεργος και με ισχυρή ροπή στηνευρεσιτεχνία, καλούσε κάθε περαστικό-άνδρες αλλά και γυναίκες- να αφήνειξεκαπίστρωτη την επιθετικότητά του,χτυπώντας τον ανηλεώς. Απαράβατος όρος:να φορέσουν πυγμαχικά γάντια όπως αυτός.Είναι γνωστό ότι έναν πυγμάχο δύσκολατον χτυπάς. Ξέρει να αμύνεται, να αποφεύγειτα χτυπήματα (κροσέ, κορ α κορ, άπερκατ),να χορεύει γύρω σου, οπότε η σύγκρουσηνα μην αποβαίνει σε βάρος του. Δοθέντοςόμως ότι το μικρό ματς απαιτούσε καικάποια αμοιβή για τον πρόθυμο πυγμάχο,αυτός δεχόταν να κάνει τα στραβά μάτια,να εκτίθεται σε κάποιες γροθιές, ναπαριστάνει τον δαρμένο ώστε να ξυπνήσειτην επιθυμία και στον περίγυρο. Οπαρουσιαστής βάφτισε το θέαμα «εξιλαστήριοθύμα» - σωστά και λαθεμένα δηλαδή, διότιούτε θύμα υπήρξε ούτε αληθινός ξυλοδαρμός.Παραδόξως, οι γυναίκες έδειχναν ξεχωριστόζήλο, χτυπούσαν όσο μπορούσαν, επέμενανπαρά τα γέλια του «θύματος», απολάμβαναντα γάντια και τις γκριμάτσες του πυγμάχου,λες και για λίγο ένιωθαν άντρες. Πάντως,ένας περαστικός με βαρύ χέρι -υπάρχουνκι αυτοί- έκανε τον πυγμάχο να τα βρεισκούρα και να εκτραχυνθεί η φαρσοκωμωδία.Όλα τα παιχνίδια κατάγονται απόανθρωποκτονίες.