Δεν ήξερα τι ακριβώς πάω να δω. Δεν ήθελα να μάθω. Απλά ήξερα ότι πάω να δω την καινούργια μούσα του Λιντς και ίσως και τον ίδιο; Χάθηκα μέχρι να φτάσω στον Μύλο και μέσα σε ένα παγωμένο Σαλονικιότικο Mulholland Drive η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λιγάκι. Έτσι όμως ήταν να γίνει.
Βρέθηκα επιτέλους με την παρέα μου και με μεγάλη φόρα σαν κάτι να μας μαγνήτιζε μπήκαμε στον χώρο. Σκοτεινός, κρύος, λιτός και μαζεμένος. Κάτσαμε μπροστά σαν τα φλωράκια και περιμέναμε σαν τα νεογέννητα στην φωλιά να μας ταΐσει η μαμά αετός με τα βλέμματα προς τα πάνω και έτοιμα για κατανάλωση.
Περιμέναμε να δούμε το support group όταν παραγγείλαμε τις μπύρες μας και φλυαρούσαμε για το τι θα δούμε άραγε. Ξαφνικά τα φώτα έκλεισαν ένας ντράμερ και ένας μπασίστας ανέβηκαν στην σκηνή και κάτι περίεργοι Λιντσιανοί ήχοι γέμισαν το μπαράκι με ασπρόμαυρες σκιές που στοίχειωσαν τον Μύλο. Εκεί μέσα στην αμφισβήτηση αν αυτό δεν είναι το Support επιβεβαιωθήκαμε όταν από την πίσω πόρτα της σκηνής ξεπρόβαλε μια σταρ με θεατρική είσοδο, με μια φωνή κρυστάλλινη και ένα πρόσωπο Ελληνίδας θεάς. Ψηλή με κατάλευκο δέρμα και κόκκινα μακριά μαλλιά, φόρεμα κυριλέ και λίγο αλήτικο, αξεσουάρ φανταχτερά, με έναν ασύλληπτα αισθησιακό ερωτισμό και συγκρατημένη σεξουαλικότητα όπως αρμόζει σε μια σταρ με ένα σάλι στρας η Τεξανή μας έκοψε την ανάσα. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την παρουσία της, ασυνείδητα μας είχε ήδη μαγέψει και με ένα παιδικό νάζι μας ζητούσε να την αποθεώσουμε. Τα αρσενικά έτοιμα να την κατασπαράξουν, τα θηλυκά επίσης αλλα για άλλους λόγους μέχρι που καταλάβαμε πως δεν κατασπαράζεται μια ιδέα, μια οπτασία ένα όνειρο και σύντομα παρατήσαμε τις μικρότητες του ανθρώπινου γένους και με μεγάλη ευλάβεια αφεθήκαμε στις μεγαλειότητες του θείου.
Πίσω της εικόνες βαλμένες από το χεράκι του Λιντς, η σκηνική της παρουσία δεν σε άφηνε περιθώρια να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Σαν κούκλα βιτρίνας αλλά από πορσελάνη χορεύοντας σπασμωδικά σχεδόν εξωγήινα, με βλέμμα να αλλάζει όψεις από γλυκό και αφελές σε αυστηρό και απραγματοποίητο σαν της Λόρας Ντερν τόσο γρήγορα όπως τα φύλλα των δέντρων αφημένα στις δονήσεις του αέρα. Στην διάρκεια της παρουσίας της συνέχεια μεταμορφωνόταν. Πρώτα έβγαλε το σάλι μετά κατέβασε το μαλλί, έπαιξε σύνθια, πήρε κιθάρα πήρε και άλλα, χτυπήθηκε έκανε τα πάντα κι εμείς από κάτω ήμασταν τόσο ναρκωμένοι που δεν μπορούσαμε ούτε να χειροκροτήσουμε.
Η ντίβα της post modern εποχής ή μια σύγχρονη dirty Κάλλας θα τολμήσω να πω επιδείκνυε την κλασσική της παιδεία από την φωνή της μέχρι τον τρόπο που έπαιζε την κιθάρα. Προσωπικά βαριέμαι αφόρητα το κλασσικό με κουράζει και δεν μου λέει και τίποτα γιατί έχει κάτι το αποστειρωμένο. Σε αυτή την περίπτωση όμως όχι μόνο δεν με χαλούσε αλλά το ζητούσα σαν την αποστείρωση των εργαλείων για να παραλάβω την θεϊκή νάρκωση και να παραβρεθώ στο μυστήριο.
Ένα μυστήριο που δεν ήξερα ότι θα συμμετάσχω, εγώ για συναυλία πήγα αλλά ο Λιντς μου την έφερε και μετέτρεψε το μπαρ σε έναν ναό φέρνοντας μπροστά στα μάτια μου τον αιώνιο γάμο. Τον γάμο της Ζωής με τον Θάνατο. Το σόι της νύφης, το Όνειρο, το Φως, η Αγάπη, του γαμπρού η Πραγματικότητα, το Σκοτάδι, το Άγνωστο. Κουμπάρος; Μα ποιος άλλος από τον Έρωτα.. ένας μεθυσμένος μανιοκαταθλιπτικός κουμπάρος.
Η τελετή κράτησε μια ώρα και εμείς σαν τιμώμενοι καλεσμένοι είχαμε αφεθεί στην λιντσιανή αγκαλιά και στην απόλυτη θεά που με κάτι μεταξύ Dead can dance και Mazzystar σου έδεινε την εντύπωση πως κάθε τίναγμα του μαλλιού της ήταν σκηνοθετημένο από αυτόν ίδιο. Σε άλλες περιπτώσεις αν έφευγα από συναυλιακό χώρο σε μια ώρα και σαν γνήσια οπαδός των Dead Moon μπορεί και να πετούσα κανένα μπουκάλι όμως μέσα στον πλέον ναό και υπό την μύηση της ιέριας και το βλέμμα του Λιντς θα ήταν βλασφημία μόνο και να το σκεφτόμουν.
Έχουν περάσει τρεις μέρες και νιώθω έναν θυμό, σαν να με απήγαγαν και με κάνανε μέλος μιας συνωμοσίας glamorous παγανισμού χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να ρωτηθώ. Αν μείνω όμως λίγο με αυτόν τον θυμό τότε καταλαβαίνω πως είναι κάτι άλλο από κάτω, κάτι σκοτεινό φωτίστηκε εκεί που νόμιζα πως κοιμόταν . Μια αίσθηση γλυκόπικρη αυτή της διαχρονικής ματαίωσης κάτι βαθειά υπαρξιακό, ίσως λες να λέω ανοησίες, εγώ πάλι λέω πως εξακολουθώ να είμαι υπό την επήρεια της νάρκωσης η μάλλον ακόμα στοιχειωμένη, τι να πω...
σχόλια