Η Τσάρλι είναι ένα ημίαιμο Κούρτσχααρ διασταυρωμένο με Κόκερ. Αν και δεν ξεπερνάει τους τέσσερις μήνες σε ηλικία, είναι τεράστια. Υποθέτουμε πως όταν σταματήσει να μεγαλώνει θα έχει φτάσει τα τριάντα κιλά. Είναι πολύ, μα πολύ, παιχνιδιάρα και αυτό συνέβαλλε στο να την βαφτίσουμε Τσάρλι, γιατί μου θυμίζει τον κάφρο Τσάρλι Κέλλυ από το It’s Always Sunny in Philadelphia. Άλλα άτομα στα οποία στηρίχτηκε το όνομα της ήταν ο Μπουκόφσκι (ναι, ποζεριά) επειδή έμενε στο δρόμο μέχρι να τη μαζέψουμε και ο Τσαρλς Μίνγκους, ο αγαπημένος μου τζαζίστας.
Τη δεύτερη μέρα των φετινών μου διακοπών, ξύπνησα και είδα την μάνα μου να την κρατάει στην αγκαλιά της. Την είχε μαζέψει από τον δρόμο μεταξύ Κύμης και Καλημεριάνων, αφού την είδε να κάνει χαρούλες στο αμάξι. Ούσα ζωόφιλη και φοβούμενη μην τη σκοτώσει κάποιο άλλο αμάξι την έφερε σπίτι. Αν και αρχικά ήμουν αντίθετος, καθώς ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το θάνατο της Μίκας, της προηγούμενης σκυλίτσας μου με την οποία μεγάλωσα μαζί, δεν μπόρεσα να στερήσω από τη μάνα μου τη χαρά της.
Αυτό που μας έφερε κοντά ήταν το κρύο της Κύμης εκείνες τις ημέρες. Ξύπναγα τα βράδια για να την βρω ανεβασμένη πάνω στο κρεβάτι μου, κολλημένη πάνω μου επειδή κρύωνε. Οπορτουνίστρια μέχρι εκεί που δεν πάει.
Χωρίς δεύτερη σκέψη η αγαπημένη της θέση στο σπίτι είναι το κρεβάτι της μάνας μου. Εκεί, περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και όσο και να προσπαθεί να την κατεβάσει, αυτή το χαβά της.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο πάνω της είναι τα αυτιά της. Όταν χοροπηδάει από την χαρά της ανεμίζουν με ένα πολύ αστείο τρόπο. Δεν είναι λίγες οι φορές που αστειευόμενοι με την μητέρα μου λέμε ότι αν όλος ο κόσμος είχε τα αυτιά της Τσάρλι θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.
Το αγαπημένο μας παιχνίδι είναι όταν την κυνηγάω με τη σκούπα όποτε κάνει κάποια ζημιά- και δεν είναι λίγες οι φορές. Εγώ καίω λίπος, αυτή το διασκεδάζει, οπότε βγαίνουμε κερδισμένοι και οι δύο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στον οποίον, η Τσάρλι, να μην θέλει να πηδήξει πάνω του και να του κάνει χαρούλες. Κάθε βόλτα της είναι ζωντανός εφιάλτης, τόσο για εμάς που την πηγαίνουμε όσο και για τους περαστικούς που, βλέποντας το ανάστημα της φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα. Επιπλέον, μιας και βγάζει δοντάκια, όποια επιχείρηση χαϊδέματός της, καταλήγει σε μανιακό δάγκωμα, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι επιθετική.
Προς το παρόν ακούει μόνο στο όνομα της και στο «Έξω!» όταν μπαίνει στο δωμάτιο μου και μασουλάει ότι βρει ή κάνει την ανάγκη της στο πάτωμα.
Συχνά παρατηρώ ότι είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν έναν μεγαλόσωμο σκύλο θεωρώντας τον προέκταση του πέους τους, για να παριστάνουν τους σκληρούς- Τύφλα να έχει ο MC Hammer. Ωστόσο είναι και πολλοί αυτοί που όντως αγαπάνε τα ζώα- η πλειοψηφία θέλω να πιστεύω.
Σε πολύ μικρότερο βαθμό αυτό που ενώνει ανθρώπους και σκυλιά είναι η ειλικρινής αγάπη τους για τα ζώα εν γένει. Σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ο ψυχισμός του ανθρώπου που τον θέλει να επιβάλλεται σε κάτι. Ο σκύλος θα καταλάβει πιο είναι το αφεντικό του πολύ γρήγορα και θα υιοθετήσει τον ψυχισμό του. Γι’ αυτό οι περισσότεροι σιχαίνονται τις γάτες. Γιατί είναι δύσκολες και πραγματικά θέλει κόπο για να τις κερδίσεις, και ακόμα και όταν τις κερδίσεις δεν πρόκειται να αλλάξουν χαρακτήρα.
Αγαπημένα μου ακούσματα που να συνδέονται με κάποιο τρόπο με σκυλιά είναι τα: Rain Dogs του Tom Waits, I Wanna Be Your Dog από Stooges, When Good Dogs Do Bad Things από Dillinger Escape Plan, Wild Dogs από Toxic Holocaust, το αντίστοιχo κομμάτι από Pink Floyd, Diamond Dogs του Bowie. Επίσης υπάρχει μια grindcore μπάντα, οι Caninus που για τραγουδιστές έχουν δύο πίτμπουλ.
i. O Φοίβος Κρομμύδας είναι φοιτητής στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και συνεργάζεται με τη LIFO.
σχόλια