Από το afterhistory.blogspot.com
του Immanuel Wallerstein
Το κίνημα Occupy Wall Street -για την ώρα είναι ενα κίνημα- είναι το πιο σημαντικό πολιτικό συμβάν στις Ηνωμένες Πολιτείες από τις εξεγέρσεις του 1968, των οποίων κι είναι άμεσος απόγονος ή συνέχεια.
Γιατί ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ξεκίνησε- και όχι τρεις ημέρες, τρεις μήνες, τρία χρόνια νωρίτερα ή αργότερα - ποτέ δεν θα ξέρουμε στα σίγουρα. Οι προϋποθέσεις υπήρχαν: οξεία αύξηση του οικονομικού πόνου, όχι μόνο για αυτούς που πραγματικά μαστίζονται από τη φτώχεια, αλλά για ένα συνεχώς αυξανόμενο τμήμα των εργαζόμενων φτωχών (αλλιώς γνωστή ως η «μεσαία τάξη»), απίστευτη υπερβολή (εκμετάλλευση, απληστία) του πλουσιότερου 1 % του πληθυσμού των ΗΠΑ ("Wall Street"), τα παραδείγματα των άγριων ξεσπασμάτων σε όλο τον κόσμο (η «αραβική άνοιξη», οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι, οι φοιτητές της Χιλής, τα συνδικάτα στο Ουισκόνσιν, και ένας μακρύς κατάλογος άλλων παραδειγμάτων). Δεν έχει τόση σημασία ποία ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Ξεκίνησε.
Στο πρώτο στάδιο- τις πρώτες μέρες - το κίνημα ήταν μια χούφτα τολμηρών, κυρίως νέων, ατόμων που προσπαθούσαν να διαδηλώσουν. Ο Τύπος τους αγνόησε εντελώς. Στη συνέχεια, κάποιοι ηλίθιοι αξιωματικοί της αστυνομίας σκέφτηκαν ότι μια δόση της βαρβαρότητας θα τελείωνε τις διαδηλώσεις. Βιντεοσκοπήθηκαν και το βίντεο διαδόθηκε στο Youtube.
Αυτό μας έφερε στο δεύτερο στάδιο, τη δημοσιότητα. Ο Τύπος δεν μπορούσε πλέον να αγνοεί τους διαδηλωτές εντελώς. Έτσι ο Τύπος δοκίμασε τη συγκαταβατικότητα. Τι ήξεραν αυτοί οι ανόητοι, ανίδεοι νέοι (και μερικές ηλικιωμένες γυναίκες) για την οικονομία; Μήπως έχουν κανένα θετικό πρόγραμμα; Ήταν "πειθαρχημένοι"; Οι διαδηλώσεις, μας είπαν, σύντομα θα αποτύχουν. Αυτό που ο Τύπος κι οι εξουσίες δεν υπολόγισαν (δεν φαίνεται να μαθαίνουν ποτέ) είναι ότι το θέμα της διαμαρτυρίας βρήκε απήχηση ευρέως και γρήγορα έγινε δημοφιλές. Από πόλη σε πόλη ξεκίνησαν παρόμοιες καταλήψεις . Άνεργοι 50 ετών άρχισαν να συμμετέχουν. Το ίδιο έκαναν και διασημότητες. Το ίδιο έκαναν και συνδικάτα, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της AFL-CIO. Ο Τύπος εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών τώρα άρχισε να παρακολουθεί τα γεγονότα. Στην ερώτηση τι ήθελαν, οι διαδηλωτές απαντούσαν «δικαιοσύνη». Αυτή άρχισε να φαίνεται σαν μια ουσιαστική απάντηση σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Αυτό μας έφερε στο τρίτο στάδιο – τη νομιμοποίηση. Ακαδημαϊκοί μιας ορισμένης φήμης άρχισαν να δείχνουν ότι η επίθεση στη «Wall Street» είχε κάποια δικαιολόγηση. Ξαφνικά, η κύρια φωνή της κεντρώας ευυποληψίας, οι New York Times, δημοσίευσαν ένα κύριο άρθρο στις 8 Οκτωβρίου στο οποίο είπαν ότι οι διαδηλωτές είχαν πράγματι «ένα σαφές μήνυμα και συγκεκριμένες πολιτικές συνταγές» και ότι το κίνημα ήταν «κάτι περισσότερο από μια νεανική εξέγερση". Οι Times συνέχισαν: « η υπερβολική ανισότητα είναι το σήμα κατατεθέν μιας δυσλειτουργικής οικονομίας, που κυριαρχείται από ένα χρηματοοικονομικό τομέα που ωθείται περισσότερο από την κερδοσκοπία και την κυβερνητική υποστήριξη, παρά από τις παραγωγικές επενδύσεις ". Σκληρή γλώσσα για τους Times. Και τότε η Democratic Congressional Campaign Committee ξεκίνησε να κυκλοφορεί μια αίτηση ζητώντας από τους υποστηρικτές του κόμματος να δηλώσουν “Στηρίζω τις διαδηλώσεις Occupy Wall Street. Το κίνημα έγινε σεβαστό. Και με το σεβασμό ήρθε ο κίνδυνος – το τέταρτο στάδιο. Ένα μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας που γίνεται δημοφιλές συνήθως αντιμετωπίζει δύο μείζονες απειλές. Η πρώτη είναι η οργάνωση μιας σημαντικής δεξιάς αντι-διαδήλωσης στους δρόμους. Ο Eric Cantor, ο σκληροπυρηνικός (και αρκετά έξυπνο) Ρεπουμπλικάνος ηγέτης του Κογκρέσου, το έχει ήδη ζητήσει. Αυτές οι αντι-διαδηλώσεις μπορεί να είναι αρκετά άγριες. Το κίνημα Occupy Wall Street πρέπει να προετοιμαστεί γι 'αυτό και να σκεφτεί πώς προτίθεται να το χειριστεί.
Όμως, η δεύτερη και μεγαλύτερη απειλή προέρχεται από την ίδια την επιτυχία του κινήματος. Καθώς προσελκύει περισσότερη υποστήριξη, αυξάνεται η ποικιλία των απόψεων μεταξύ των ενεργών διαδηλωτών. Το πρόβλημα εδώ είναι, όπως πάντα, πώς να αποφύγει την Σκύλλα του να γίνει μια σφικτή αίρεση η οποία θα χάσει διότι είναι πάρα πολύ περιορισμένη, και την Χάρυβδη του να μην έχει πια πολιτική συνοχή, διότι είναι υπερβολικά ευρύ. Δεν υπάρχει απλή φόρμουλα για το πώς να καταφέρεις να αποφύγεις τα δυο άκρα. Είναι δύσκολο.
Όσο για το μέλλον, το κίνημα θα μπορούσε να ενισχυθεί. Θα μπορούσε να είναι σε θέση να κάνει δύο πράγματα: να επιβάλει βραχυπρόθεσμη αναδιάρθρωση αυτού που η κυβέρνηση θα κάνει για να ελαχιστοποιήσει τον πόνο που οι άνθρωποι προφανώς αισθάνονται έντονα, και να επιφέρουν μακροπρόθεσμο μετασχηματισμό στο τρόπο με τον οποίο μεγάλα τμήματα του αμερικανικού πληθυσμού αντιλαμβάνονται τη πραγματικότητα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού και τις μεγάλες γεωπολιτικές μεταβολές που συμβαίνουν επειδή τώρα ζούμε σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Ακόμη και αν το κίνημα Occupy Wall Street πρόκειται να εξαφανιστεί, λόγω της εξάντλησης ή της καταστολής, έχει ήδη πετύχει και θα αφήσει μια μόνιμη κληρονομιά, όπως ακριβώς έκαναν και οι εξεγέρσεις του 1968. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν αλλάξει, και προς μια θετική κατεύθυνση. Όπως λέει και το ρητό, «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα". Ένα νέο και καλύτερο παγκόσμιο σύστημα, νέες και καλύτερες Ηνωμένες Πολιτείες, είναι μια εργασία που απαιτεί συνεχείς προσπάθειες από διαδοχικές γενιές. Αλλά ένας άλλος κόσμος είναι πράγματι δυνατός (αν και όχι αναπόφευκτος). Και μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Το κίνημα Occupy Wall Street κάνει μια διαφορά, μια μεγάλη διαφορά.
Πηγή: Immanuel Wallerstein
σχόλια