Από τη Δευτέρα που βρίσκεται στις προθήκες, Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής. Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής οργάνωσης (εκδ. Πόλις) του Δ. Ψαρρά έχει «κυκλοφορήσει» όσο λίγα βιβλία στα social media.Το ενδιαφέρον αυτό αντανακλά σίγουρα την αυξημένη ανησυχία για τη δράση της Χρυσής Αυγής, αλλά και την εγνωσμένη αξία των έργων του συγγραφέα (θυμίζουμε και το προηγούμενο βιβλίο του για το ΛΑΟΣ). Η Μαύρη Βίβλος αποτελεί μια ακτινογραφία της δράσης της Χρυσής Αυγής, από το 1980 μέχρι σήμερα, τεκμηριώνοντας με πλούτο στοιχείων τον εγκληματικό και ναζιστικό της χαρακτήρα, απαραίτητη για να κατανοήσουμε τη δράση της, αλλά και για να τη σταματήσουμε. Με την ευκαιρία αυτή, ο Δημήτρης Ψαρράς απαντάει στα ερωτήματα που του θέσαμε.
.Στη σύγχρονη μιντιακή αρένα, κάποιοι ίσως θα ήθελαν να «παρουσιάσεις» το βιβλίο σου με ένα τηλεοπτικό ντιμπέιτ με τον Ηλία Κασιδιάρη ή, έστω, τον μητροπολίτη Πειραιώς. Θέλουμε λοιπόν να σου θέσουμε δύο ερωτήσεις: Πρώτον, νομίζεις ότι τέτοιες «συνυπάρξεις» και «αντιπαραθέσεις» στην τηλεόραση ωφελούν και αν ναι, με ποιους όρους; Δεύτερον, πώς πιστεύεις ότι μπορεί να επηρεάσει σήμερα μια εργασία σαν τη δική σου τις τάσεις που διαμορφώνονται, έστω στο χώρο της διαμεσολαβημένης «συμβολικής» αντιπαράθεσης;
Κατά τη γνώμη μου, καμιά συνύπαρξη και τηλεοπτική αντιπαράθεση με τους ναζιστές δεν θα 'πρεπε να είναι ανεκτή. Ποιος διάλογος μπορεί να στηριχτεί στο αν έκανε καλά ο Χίτλερ που εξόντωσε τους Εβραίους ή στο αν οι μετανάστες και οι Ρομά είναι σκουπίδια; Κατανοώ τη δίψα των καναλιών για παρόμοιες αντιπαραθέσεις, αλλά θεωρώ ότι αυτές οι συναντήσεις είναι εξαρχής υπονομευμένες. Καταλήγουν σε φασαρία, βαβούρα, βρισιές, ακόμα και σωματική βία. Το αποτέλεσμα είναι πάντα να βγαίνει ωφελημένος εκείνος που έχει πολιτικό πρόγραμμα την ίδια την άσκηση βίας. Η ανταλλαγή επιχειρημάτων με τους ναζιστές είναι αδύνατη, και όσοι την επιχειρούν αφελείς ή καιροσκόποι.
Έχω ακούσει τον αντίλογο ότι ακόμα και ο χειρότερος κακούργος έχει δικαίωμα να ακουστεί. Βεβαίως, αλλά κανείς δεν του δίνει τον λόγο για να εγκωμιάσει το έγκλημά του. Και ασφαλώς δεν καλεί τα θύματά του ή τους υποψήφιους στόχους του να συζητήσουν μαζί του. Αν κάποιος Χρυσαυγίτης θέλει να μας εξηγήσει για ποιο λόγο συμμετείχε σε μια επίθεση κατά αριστερών πολιτών, φοιτητών ή μεταναστών, πολύ ευχαρίστως να τον ακούσουμε. Και εμείς και η δικαιοσύνη. Όσο για το δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας, θα ήμουν ευτυχής αν το βιβλίο μου χρησίμευε σε όσους αναζητούν το πραγματικό πρόσωπο αυτής της οργάνωσης και δεν αρκούνται στις λουστραρισμένες εκδοχές του χρυσαυγίτικου λάιφ στάιλ που προβάλουν οι ισοπεδωτικές τηλεοπτικές εκπομπές.
Ποιος είναι ο βασικός στόχος του βιβλίου, τι επιδίωκες γράφοντάς το;
Εδώ και πολλά χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, παρακολουθούσαμε από τη στήλη του «Ιού» στην Ελευθεροτυπία τη δράση αυτής της οργάνωσης και καταγράφαμε τα εγκλήματά της με όσο πιο σαφή τρόπο μπορούσαμε. Πολλές φορές κατηγορηθήκαμε για εμμονή με την Ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή ειδικά. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν δικαίωσαν εκείνους που μας έψεγαν. Με το βιβλίο επιχειρώ μια συνθετική παρουσίαση του φαινομένου της Χρυσής Αυγής, από το μακρινό 1980 που πρωτοεμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Σκοπός μου είναι να μην έχει πια κανένας το επιχείρημα ότι δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται. Και, βέβαια, επιχειρώ να ανατρέψω ορισμένους αστικούς μύθους που συνοδεύουν την άνθηση της Χρυσής Αυγής: κυρίως την περίφημη «κοινωνική δράση» ή το ρόλο της ως «βοηθού υπερηλίκων». Και τα δύο είναι κατασκευάσματα της χρυσαυγίτικης προπαγάνδας, με τη συνεργασία δυστυχώς μεγάλων μέσων ενημέρωσης.
Μια από τις απόψεις που τεκμηριώνεται, με πληθώρα στοιχείων, στο βιβλίο είναι ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί ναζιστική, και όχι φασιστική οργάνωση.
Η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση με τρεις δεκαετίες δράση. Ο ηγετικός της πυρήνας παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος γύρω από τον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Χρ. Παππά. Προέρχεται από το Κόμμα Τετάρτης Αυγούστου του Κωνσταντίνου Πλεύρη, το οποίο επιχείρησε ανεπιτυχώς να εμφυσήσει τα φασιστικά του πιστεύω στους συνταγματάρχες. Η ομάδα Μιχαλολιάκου συγκροτήθηκε στη μεταπολίτευση με αυστηρά ναζιστικό προσανατολισμό, κρατώντας δηλαδή ιδεολογικές αποστάσεις από τον ιταλικό φασισμό, τη δικτατορία Μεταξά και τη δικτατορία της 21ης Απριλίου. Ο λόγος είναι ότι όλα αυτά τα καθεστώτα δεν διαθέτουν τον πυρήνα του ναζισμού, που δεν είναι άλλος από τον φυλετικό ρατσισμό και τον ακραίο αντισημιτισμό. Ο ναζισμός επιπλέον δεν είναι κρατικιστικός όπως ο φασισμός, αλλά επιδιώκει τη συγκρότηση της «φυλετικής εθνικής κοινότητας».
Θεωρείς κρίσιμο, και στο βιβλίο αλλά και γενικότερα στην αρθρογραφία σου, τον χαρακτήρα αυτό της ναζιστικής οργάνωσης. Για ποιους λόγους στέκεσαι σε αυτό, τι συνεπάγεται;
Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο χαρακτηρισμός «φασίστας» είναι τόσο πολύ χρησιμοποιημένος, ώστε περιλαμβάνει από τον οπαδό του Μουσολίνι έως τον διπλανό μας που μας ενοχλεί. Στο καθημερινό λεξιλόγιο χρησιμοποιείται με την ίδια σχεδόν συχνότητα που χρησιμοποιείται η λέξη «μαλάκας». Ασφαλώς θα σημειώσατε ότι με κάθε ευκαιρία αποκαλεί «φασίστες» και ο Μιχαλολιάκος όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Ο δεύτερος όμως, και σημαντικότερος, λόγος είναι ότι αν δεν αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα του ναζισμού δεν θα κατανοήσουμε το ρόλο της βίας ως όρου ύπαρξης της Χρυσής Αυγής. Για τους ναζιστές, όσοι δεν ανήκουν στην άρια φυλή είναι «υπάνθρωποι», ισοδύναμοι του ζώου, άρα αναλώσιμοι. Τόσο οι μετανάστες όσο και οι «ανθέλληνες», οι αριστεροί, για το λόγο ακριβώς ότι προδίδουν τη φυλή. Όταν μιλούν για «σκουπίδια» οι Χρυσαυγίτες, το εννοούν. Η Χρυσή Αυγή ακολουθεί πιστά το ναζιστικό υπόδειγμα, και η βία που ασκεί ακόμα και μπροστά στις κάμερες δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή στην πράξη του δόγματός της.
Η Χρυσή Αυγή υπάρχει εδώ και 32 χρόνια. Ωστόσο, κατάφερε να έρθει στο προσκήνιο και να αποτελέσει υπολογίσιμο παράγοντα μόνο τα τελευταία δύο χρόνια. «Ξαφνικά», θα έλεγε κανείς. Ποιοι είναι λόγοι που το πέτυχε σε αυτή τη συγκυρία, γιατί βρίσκει απήχηση;
Η Χρυσή Αυγή κεφαλαιοποίησε την οργή και την απελπισία μερίδας του πληθυσμού που πλήττεται από την πολύπλευρη κρίση. Ο τσαμπουκάς, το υβρεολόγιο και η ανοιχτή βία φάνηκαν ότι εκφράζουν μια «άλλη» και «αποφασιστική» απάντηση στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Όμως δεν θα ήταν δυνατή η γιγάντωση της οργάνωσης αν δεν της είχε ανοίξει το δρόμο το ΛΑΟΣ, το οποίο με την υπερψήφιση του Μνημονίου εξαερώθηκε, αλλά είχε πρώτα προλάβει να γίνει δεκτό ως κυβερνητικός εταίρος των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Την τελευταία ώθηση στη Χρυσή Αυγή έδωσαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές με τις σπασμωδικές δηλώσεις υπέρ του νόμου και της τάξης και τον ανταγωνισμό τους σε αντιμεταναστευτικό οίστρο. Τα ίδια συνεχίζονται σήμερα με την χρυσαυγίτικης έμπνευσης επιχείρηση «Ξένιος Ζευς».
Είδαμε τον Μητροπολίτη Σεραφείμ να συνοδεύεται από βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατά την κατάθεση μήνυσης για το Corpus Christi. Ποια είναι τελικά η θέση της Χρυσής Αυγής απέναντι στο χριστιανισμό, και ειδικά την Ορθοδοξία;
Δεν υπάρχει ακροδεξιό μόρφωμα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης που να μην είχε σχέση με την Εκκλησία. Το παράδειγμα του ΛΑΟΣ που φρόντισε ακόμα και στον τίτλο του να κατοχυρώσει την ιδιαίτερη αυτή σχέση είναι ενδεικτικό. Αλλά και σ' αυτό το ζήτημα η Χρυσή Αυγή ακολουθεί πιστά τα χνάρια του μεγάλου της αρχηγού, του Χίτλερ. Το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ενώ ποτέ δεν απαρνήθηκε τις παγανιστικές του ρίζες, επέλεξε να μη συγκρουστεί ανοιχτά με την Εκκλησία. Υποστήριξε τον «θετικό χριστιανισμό», δηλαδή μια υποταγμένη εκδοχή του χριστιανισμού, την οποία θα διαδεχόταν μετά την τελική επικράτηση του εθνικοσοσιαλισμού η «εθνική θρησκεία». Το ίδιο συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή, η οποία ουδέποτε απαρνήθηκε τα παγανιστικά της πιστεύω και τη σχέση της με τη «βόρεια» αποκρυφιστική μυθολογία. Εκείνος που μετακινήθηκε στις θέσεις του ήταν ορισμένοι ιεράρχες, οι οποίοι προσέγγισαν τον εθνικοσοσιαλισμό της Χρυσής Αυγής, μέσα κυρίως από τον αντισημιτισμό που ενδημεί σε πολλούς εκκλησιαστικούς κύκλους.
Δύο σύντομες ερωτήσεις για δυο μεγάλα κεφάλαια: Πρώτον, πρέπει να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή;
Κάθε φορά που η βίαιη και εγκληματική δράση μελών της οργάνωσης έφτανε στην επικαιρότητα έμπαινε σε συζήτηση κατά πόσον πρέπει να λειτουργεί η Χρυσή Αυγή ως νόμιμο πολιτικό σχήμα. Ποτέ δεν συζητήθηκε σοβαρά το ζήτημα. Η οργάνωση αυτή σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν θα ήταν νόμιμη. Όσο ήταν περιθωριακή, μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να ασχολείται κανείς μαζί της, γιατί θα της δώσει αξία και δημοσιότητα. Τώρα μας λένε ότι έχει μπει στη Βουλή και είναι πολύ αργά. Η ουσία είναι ότι η δημοκρατία, αν θέλει να διατηρήσει το όνομά της, δεν μπορεί να ανεχτεί τη δημόσια δράση ενός πολιτικού σχηματισμού, ο οποίος πολιτεύεται με το μίσος, το ρατσισμό και τη βία. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν θα δεχόταν την ύπαρξη ενός παρόμοιου μορφώματος ως «κανονικού» πολιτικού κόμματος. Υπάρχουν πολλές δικαστικές αποφάσεις που περιγράφουν τη δράση αυτής της οργάνωσης, με κορυφαία την απόφαση του Αρείου Πάγου που επικυρώνει την απόφαση του Εφετείου κακουργημάτων, σύμφωνα με την οποία το έγκλημα στην Πλατεία Δικαστηρίων, στην Ευελπίδων, τον Ιούνιο του 1998 ήταν δημιούργημα μια δεκαμελούς «φάλαγγας» της οργάνωσης. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μια καμπάνια με μοναδικό στόχο να απαγορευτεί η δράση αυτής της οργάνωσης.
Και, δεύτερον, πώς πρέπει να συγκροτηθεί ένα αντιφασιστικό μέτωπο, σε ποιους άξονες, ποιους να περιλαμβάνει;
Με βάση τις παραπάνω σκέψεις, το αντιναζιστικό μέτωπο πρέπει να έχει βάση αυτή την καμπάνια, άρα δεν βλέπω παρά μόνο έναν άξονα. Όσο για το ποιοι θα μετέχουν σ' αυτή την καμπάνια, η απάντηση είναι αυτονόητη: εκείνοι που συμφωνούν με τον μοναδικό στόχο της. Γνωρίζω βέβαια ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να φτάσουμε στον τελικό στόχο. Αλλά και μέχρι τότε μπορούν να ληφθούν τα πρώτα μέτρα που θα στηρίζονται στη διαπίστωση ότι η οργάνωση αυτή δεν είναι ένα κόμμα εντός της δημοκρατίας: απόλυτη απομόνωση, άρνηση συνδιαλλαγής, καταγγελία όσων εκπροσώπων της πολιτείας υποκύπτουν στη ρατσιστική ή βίαιη δράση της, αποκάλυψη των ναζιστικών θυλάκων στον κρατικό μηχανισμό. Ένα πρώτο μέτρο που θα μπορούσε να υποβληθεί και ως σχέδιο νόμου στη Βουλή είναι η άμεση αποζημίωση των θυμάτων ρατσιστικής βίας και η απόδοση άδειας παραμονής, εργασίας ακόμα και της ελληνικής ιθαγένειας σε όσους υφίστανται τις αιματηρές επιθέσεις των ναζιστών.
Στο προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, γράφεις ότι «τελικά είναι ζήτημα πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, και κυρίως ιδεολογικής ηγεμονίας του αντιφασιστικού μετώπου, το αν θα βρει η ναζιστική οργάνωση χώρο να δράσει». Να μας το εξηγήσεις περισσότερο;
Αυτό που φοβάμαι δεν είναι τόσο η διαφαινόμενη δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής, όσο το ενδεχόμενο να αποτελεί για μια μερίδα της πολιτικής ελίτ μια κάποια λύση στο αδιέξοδο της χώρας. Η χειρότερη εξέλιξη θα ήταν να κληθεί η οργάνωση αυτή να παίξει το ρόλο που έπαιξε το ΛΑΟΣ στην πρώτη φάση των Μνημονίων, να στηρίξει δηλαδή –στο όνομα της εθνικής κατάστασης ανάγκης– κάποιο αυταρχικό κυβερνητικό σχήμα-ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. Προς αυτή την κατεύθυνση δείχνουν ορισμένες δηλώσεις της οργάνωσης περί εξωκοινοβουλευτικής «κυβέρνησης Μαρκεζίνη» κλπ. Το αντιναζιστικό μέτωπο πρέπει να είναι σε θέση να αποκρούσει αυτούς τους σχεδιασμούς και να αποτρέψει τη δημιουργία μιας νέας «ανίερης συγκυβέρνησης».
_____
Διαβάστε στο αυριανό φύλλο της LiFO παρουσίαση του βιβλίου από τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη
σχόλια