Την περασμένη εβδομάδα έστειλα το πρώτο μου άρθρο στη LifO για τη στήλη «Sweet Nothing», στην οποία, όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο, θα αναλύω υπέροχα πράγματα που δεν σημαίνουν τίποτα το ιδιαίτερο, δηλαδή ασήμαντα κομμάτια της ζωής, σαν αυτά που μας συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά και όταν μας συμβαίνουν λέμε «οπ» ή «οχ» ή τίποτα και μετά από λίγο τα έχουμε ξεχάσει.
Μερικά τέτοια πράγματα είναι, ας πούμε, ένα περιστέρι που μας χέζει το αμάξι, ή μια μαμά που μαλώνει το παιδάκι της στον δρόμο, λέγοντάς του τρομερά βαριές κουβέντες τύπου «είσαι αλήτης» ή «θα σε αφήσω εδώ και θα φύγω», ή ένα παιδάκι που αδιαφορεί την ώρα που το μαλώνει η μαμά του, ή ένα περίεργο βλέμμα περαστικού, ή μια ατάκα που λέει κάποιος στο τηλέφωνο καθώς περπατάει και περνάει από δίπλα στο στυλ «ρε Μαρία, σου είπα δεν μπορώ, μη μου γαμ...» και μετά τα λόγια του χάνονται καθώς κι αυτός χάνεται στην αντίθετη κατεύθυνση στην οδό Φιλολάου ή κάπου εκεί τέλος πάντων.
Το υπέροχο τίποτα αυτής της εβδομάδας είναι για την τραγικότητα της πρώτης φοράς. Είναι αυτή η καταραμένη πρώτη φορά που θεωρούμε ότι κρίνει τα πάντα ή που θα μας σημαδέψει για μια ζωή ή, έστω, μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί από τα βαθιά γεράματα μέχρι τον θάνατο λογικά δεν θα μας νοιάζει και πολύ τι συμβαίνει λόγω αδυναμίας αντίληψης του τι συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο ή επειδή από μια ηλικία και μετά οι άνθρωποι γίνονται σαν μωρά παιδιά και ψιλοχεστήκανε για τη γνώμη των άλλων, πράγμα αρκετά απελευθερωτικό εδώ που τα λέμε.
Η πρώτη φορά ήταν βασανιστική, ήταν ένας αργός θάνατος, ήταν μια συνεχόμενη φωνή στο μυαλό μου (με πολύ echo) που μου έλεγε «Αντρέα, σκατά θα είναι αυτό που θα γράψεις (γραψεις-ψεις-ψεις-εις-εις-ς)» και που δεν σταμάτησε να μου μιλάει ακόμα και την ώρα που έγραφα το άρθρο, λέγοντας μου «Αντρέα, σκατά θα είναι αυτό που γράφεις (γραφεις-φεις-φεις-εις-εις-ς)».
Σκέφτηκα να γράψω για την πρώτη φορά με αφορμή την πρώτη φορά που έγραψα άρθρο στη LiFO κάτι που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα και ο λόγος που το σκέφτηκα αυτό είναι επειδή από την ώρα που είπα ότι θα γράφω εδώ μέχρι την ώρα που έστειλα το άρθρο (στο 90', που λένε και στο ποδόσφαιρο) σκεφτόμουνα τι να γράψω, αφού όλοι σχεδόν γράφουνε, μέχρι και ο γιος μου έγραψε μια έκθεση που όλοι λέγαν «όου μάι γκοντ, πόσο φανταστική είναι» και ο μόνος που δεν την διάβασε ήμουν εγώ γιατί κάθε φορά που τον ρωτάω αν έφερε τη φανταστική έκθεση να τη διαβάσω μου λέει «οχ, την ξέχασα, ρε μπαμπά» και μετά αναρωτιέμαι γιατί δεν με υπολογίζει κανένας εμένα και μετά κλαίω για μισή ώρα και όταν έρχεται κάποιος σκουπίζω τα δάκρυά μου και λέω «όχι όχι, καλά είμαι, μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου».
Η πρώτη φορά, λοιπόν, ήταν βασανιστική, ήταν ένας αργός θάνατος, ήταν μια συνεχόμενη φωνή στο μυαλό μου (με πολύ echo) που μου έλεγε «Αντρέα, σκατά θα είναι αυτό που θα γράψεις (γραψεις-ψεις-ψεις-εις-εις-ς)» και που δεν σταμάτησε να μου μιλάει ακόμα και την ώρα που έγραφα το άρθρο, λέγοντας μου «Αντρέα, σκατά θα είναι αυτό που γράφεις (γραφεις-φεις-φεις-εις-εις-ς)».
Θα αναδείξω, λοιπόν, την τραγικότητα της πρώτης φοράς μέσα από δύο πολύ σκληρά βιωματικά περιστατικά από την παιδική μου ηλικία και καθώς τα πρώτα χρόνια διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, εκείνες οι πρώτες φορές είναι οι πιο τραυματικές και ως εκ τούτου οι πιο καθοριστικές. Θα σας πω για την πρώτη φορά σινεμά και την πρώτη φορά μπέικον. Θα μπορούσα να σας πω κι άλλες τραγικές πρώτες φορές, αλλά δεν σας ξέρω ακόμα τόσο καλά για να μπω σε τόσο εξευτελιστικό mode.
Tην πρώτη φορά, λοιπόν, στο σινεμά ήμουνα 5 χρονών και πήγαμε με τους γονείς μου και τη μεγαλύτερη αδερφή μου να δούμε τον ΕΤ. Ο ΕΤ, γενικά, ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά μέχρι το παιδικό μου μυαλό να το καταλάβει αυτό, νόμιζα ότι με έχουν πάει οι γονείς μου σε βασανιστήρια που συμβαίνουν σε μια σκοτεινή αίθουσα με μια πολύ φωτεινή οθόνη και τεράστιους ανθρώπους που περπατάνε και κάνουνε ποδήλατο μέσα σε αυτή την οθόνη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με αυτό το τερατόμορφο, αλλά γλυκύτατο κατά τ' άλλα πλάσμα, μου προκάλεσαν τρομερό πανικό κι έτσι περάσαμε αρκετή ώρα στο φουαγέ του σινεμά λίγο μετά την πρώτη εμφάνιση του ΕΤ, εγώ να κλαίω γοερά και η μάνα μου να μου εξηγεί πόσο καλοί είναι οι εξωγήινοι λες και είχε γνωρίσει πολλούς μέχρι τότε, αλλά, ούτως ή άλλως, μες στο ψέμα ζούνε όλα τα πεντάχρονα παιδάκια.
Μετά και αφού ηρέμησα, πήγαμε να δούμε τη συνέχεια της ταινίας και σιγά-σιγά ένιωσα κι εγώ αυτό που μου έλεγε η μητερούλα μου, δηλαδή ότι είναι καλοί οι εξωγήινοι, και κάπως έτσι τον αγάπησα τον ΕΤ και πάνω που τον αγάπησα ήρθε η δική του η μάνα, αν δεν κάνω λάθος, και τον πήρε πίσω κι εμένα με έπιασαν πάλι γοερά κλάματα, από στενοχώρια αυτήν τη φορά και όχι από τρόμο, και χάλασα το φινάλε όλων των θεατών και, γενικά, όπως καταλαβαίνετε, η πρώτη φορά σινεμά ήταν μια γενικότερη τραγωδία, για την οποία την ευθύνη είχαν δύο μάνες, η δική μου και του ΕΤ.
Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι ακόμα μία τραγική πρώτη φορά, μια ιστορία αγάπης και μίσους που έχει μέσα κλάματα, φωνές, μια μεγάλη ανατροπή, τη μάνα μου (πάλι) και μπέικον. Εγώ στην ηλικία του πρώτη φορά σινεμά, μπορεί και μικρότερος, η μάνα μου σε καλή ηλικία για την ηλικία της και στο τηγάνι να τηγανίζονται αυγά και μπέικον για να τα φάει το πιο μίζερο παιδάκι όλων των εποχών. Με τα αυγά γνωριζόμασταν, με το μπέικον όμως όχι. Όταν ήρθε να γνωριστούμε εγώ αρνήθηκα να του δώσω το χέρι και η μάνα μου, μην αντέχοντας άλλο τη μιζέρια μου, μου είπε με καθαρή και επιβλητική φωνή αυτά τα λόγια που ακόμα αντηχούν στ' αυτιά μου και μου προκαλούν πανικό: «Θα το φας». Εγώ της είπα «όχι». Αυτή μου είπε «θα το φας». Εγώ της είπα «όχι». Αυτή μου είπε «θα το φας». Και για να μην τα πολυλογώ, η κουβέντα κατέληξε ως εξής: αυτή μου είπε «θα το φας» κι εγώ της είπα «όχι».
Και τότε, ξαφνικά, με μια κίνηση που κανείς από τους δυο μας δεν περίμενε να συμβεί και ούτε είχε προσχεδιάσει στο μυαλό της στην αρχή του τηγανίσματος, αρπάζει μια κομματάρα μπέικον και μου τη βάζει στο στόμα. Κι εγώ, κλαίγοντας σαν τρελός, ένιωσα ξαφνικά μια πανδαισία γεύσης να αποκαλύπτεται στο στόμα μου, φέρνοντας ορισμένες αισθήσεις μου σε κατάσταση παροξυσμού, όχι μόνο αυτήν της γεύσης, η οποία ζούσε στιγμές τελικού Ευρωμπάσκετ '87, αλλά και αυτήν της όσφρησης και κυρίως της ακοής, που άκουγε έναν τόσο ερωτικό ήχο, τον θρυμματισμό της τραγανιστής κόλασης που ξεκινούσε από μέσα από το στόμα μου κι έμοιαζε να ακούγεται μέχρι κάποιες κοντινές βαλκανικές χώρες. Οι επόμενες λέξεις που είπα ήταν οι εξής τρεις: «Θέλω κι άλλο». Και από τότε αυτός ο έρωτας, εμένα και του μπέικον, παραμένει, εντελώς αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου.
Αυτά είναι δύο παραδείγματα πρώτων τραγικών φορών. Έχω πολλά ακόμα, αλλά ευτυχώς η στήλη έχει περιορισμό λέξεων και τον έχω ήδη ξεπεράσει, πράγμα που με γλιτώνει από το να ρεζιλευτώ εντελώς. Για να μιλήσουμε όμως και λίγο σοβαρά, οι πρώτες φορές είναι απλώς ένα αναγκαίο κακό, είναι αυτό που πρέπει να περάσει ο καθένας μας στον δρόμο για τη δεύτερη, την τρίτη και όλες τις επόμενες φορές που είναι καλύτερες γιατί απλώς δεν είναι οι πρώτες φορές. Είναι τα πρώτα ραντεβού, αυτά τα γεμάτα αμηχανία και κενά διαστήματα, είναι το πρώτο σεξ που δεν είναι ποτέ μα ποτέ το καλύτερο, είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην καινούργια δουλειά, είναι μια σκληρή αναμέτρηση με τον εαυτό μας και το θάρρος μας από την οποία συνήθως βγαίνουμε χαμένοι, όμως σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση και με αυτό το κάπως άσχετο με την περίσταση ρητό ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το επόμενο υπέροχο τίποτα στο οποίο θα αναλύσουμε ακόμα ένα εντελώς ασήμαντο και ταυτόχρονα υπέροχο θέμα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια