Η ζωή θα ήταν πιο εύκολη αν...
… δεν υπήρχαν αυτοκίνητα
… η σχέση μας με τη θάλασσα και την παραλιακή της Αθήνας ήταν πιο οργανική και λιγότερο «τουριστική» και εξ αποστάσεως
… είχαμε «εκπαιδευτεί» να αγαπάμε και όχι να (αγαπάμε να) μισούμε την πόλη μας
… δεν ήταν όλοι τόσο ερωτευμένοι με τα κινητά τους
… αρχηγός του Συνασπισμού ήταν ο Παπαγιαννάκης (ποιος ασχολείται με τον ΣΥΝ θα μου πεις, και δικαίως ίσως, αλλά θα ήταν μια αρχή…)
… δεν υποπτευόμασταν ότι η αμετροέπεια των «πεφωτισμένων», «καλλιεργημένων», «ψαγμένων» κ.λπ. που φρικάρουν με τους «λαϊκούς» και τους «άξεστους», είναι εξίσου καταστροφική με τη χειραγωγημένη από τα media «κουλτούρα της μάζας»
… είχε αναγνωριστεί επίσημα το τραύμα που έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες σε τρυφερές ηλικίες Νεοελλήνων
… δεν είχαμε κάνει βαλσαμωμένο φετίχ το μίζερο μικροαστικό σύμπαν των παλιών ελληνικών ταινιών μαζικής παραγωγής (εξαίρεση οι ταινίες του Τζαβέλα, μερικές του Σακελάριου, τα δύο Θου - Βου και καμιά δεκαριά άλλες)
… είχαμε πιο έμφυτη κλίση στη (δια)δραστικότητα παρά στην αντιδραστικότητα
… επιτρέπαμε στην καθημερινή μας εμπειρία κάτι από το «εκστατικό ζην» που ονειρευόμαστε για τις ιδανικές διακοπές μας (πού ξέρεις; Μπορεί έτσι να αποκτούσαμε και αντιπροσωπευτικό σινεμά κάποτε)
… δεν είχαμε παραχωρήσει στον Θέμο Αναστασιάδη τον ρόλο του εθνικού ανιματέρ, ρόλος που δικαιωματικά ανήκει στον «περιθωριοποιημένο» Λάκη Λαζόπουλο, την παρούσα «εναλλακτική» θέση του οποίου θα έπρεπε θεσμικά να έχει καταλάβει ο Τζίμης Πανούσης
… γουστάραμε μόνο συγκεκριμένα πράγματα και ανθρώπους και δεν γουστάραμε γενικώς το δικαίωμα να γουστάρουμε (κλασσικό σύμπτωμα νεοελληνικής παθολογίας)
… είχε επιβεβαιωθεί ο Καρούζος που προέβλεπε από το υπόγειό του ότι θα τον διαβάσει ο «γυαλάκιας του μέλλοντος» - εκτός κι αν έχει ήδη συμβεί αυτό και δεν το 'χω πάρει χαμπάρι.
… είμασταν λιγότερο «ό,τι να 'ναι» κι «ό,τι κάτσει» και περισσότερο εστιασμένοι στους στόχους και τις (ευγενείς) προσδοκίες μας
… παραδεχόμασταν ότι λίγο - πολύ όλοι ψοφάμε για κουτσομπολιό
… αναγνωρίζαμε κι άλλες απόλυτες και ισοπεδωτικές διαχρονικές αξίες εκτός από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Μίκη Θεοδωράκη
… υπήρχαν πιο πολλοί «ηγέτες» με το γήινο ζεν του Σάββα Κωφίδη και λιγότεροι με την υπερτροφική αλαζονεία του απαξιωμένου πρίγκιπα Ντούσαν Μπάγιεβιτς
… όλες οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις γίνονταν με τη φωνή (και φυσικά, την αντίληψη, τον ανοικτό λόγο, την κουλτούρα, τον υπερβατικό ενθουσιασμό και την πίστη στις απεριόριστες διαστάσεις τόσο του αθλήματος όσο και του τηλεοπτικού Μέσου) του Αλέξη (πρώην Αλέκου, αλλά ευτυχώς όχι νυν Αλέξανδρου) Σπυρόπουλου.
… όσοι ασχολούνταν με τον γραπτό λόγο, θυμόντουσαν ότι «αποστολή» τους δεν είναι η σχηματοποιημένη καταγραφή προσωπικών επιθυμιών και ευσεβών πόθων –όπως π.χ. το παρόν κείμενο– αλλά η προσέγγιση της ανθρώπινης πολυπλοκότητας με ενδιαφέρον και ευαισθησία (ναι, τα λέω για να τ' ακούω, υπάρχει πρόβλημα;)
Η στήλη του Δημήτρη Πολιτάκη στη LifO ονομαζόταν POPAGANDA. Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 13/04/2006
σχόλια