Ημέρα του Διαβήτη

Η14 Νοεμβρίου ορίστηκε -ποιοςξέρει γιατί; - ως ημέρα του διαβήτη. Όσοιγνωρίζουν από πρώτο χέρι την ασθένεια,που μετράει εκατομμύρια άρρωστους σεόλη την οικουμένη, ξέρουν ότι κατέχειένα προνόμιο: δεν πονάει. Η εσωτερικήδιάλυση του οργανισμού συνεχίζεταισκοινί κορδόνι, οι αρτηρίες γίνονταιμαντάρα, οι τιμές στο αίμα και στο ήπαρπάνε κατά διαβόλου, αλλά ο διαβητικόςχαμπάρι δεν παίρνει. Τα κακά μαντάτα ταμαθαίνει -με κάποια καθυστέρηση πάντα-από το γιατρό του. Ωστόσο η ίδια η λέξη(που σήμαινε όχι το γεωμετρικό όργανο,αλλάτο σηφόνι: τη συνεχή ροή ούρων...) αποτελείσύμπτωμα. Ο ανυποψίαστος διαβητικός,όταν είναι ακόμη χωρίς ταυτότητα καιχωρίς ινσουλίνη, παρατηρεί ότι νιώθεικομμάρες, κράμπες στα πόδια, στεγνώνειτο στόμα του, διψάει συνεχώς, κατουράεισαν άλογο, χάνει βάρος και στη χειρότερηπερίπτωση, όταν ανέλθει η οξόνη, αρχίζουνοι εμετοί. Όσο για τη λήψη ινσουλίνηςείναι μύθος ότι επαναφέρει τα πράγματαστην προτέρα υγιή κατάσταση. Όταν αυτόπου πρέπει να εκκρίνει ο οργανισμός τολαμβάνεις έξωθεν, το έξωθεν παραμένει.Κάθε μέρα ο μετρητής του σακχάρου βγάζειεκδικητικά νούμερα. Πάλι τα ίδια! Βογκάειο ασθενής. Το στόμα είναι πληγή που δενγιατρεύεται. Όσο μένει απύλωτο καιλαίμαργο, το σηφόνι ρέει ανεξέλεγκταωσότου ο ασθενής κατουρήσει και τονίδιο τoνεαυτό του.