Η σκηνοθέτις Στέλλα Θεοδωράκη μιλάει για την ιδιαίτερη και πολύ προσωπική της ταινία Ημερολόγια αμνησίας. Μία ταινίαφτιαγμένη με super-8 υλικό από τα χρόνια της νιότης, με πολλές εικόνες από το αδυσώπητο σήμερα, και με τους αγαπημένους της ανθρώπους που απαρτίζουν τα φευγαλέα όνειρα μιας ζωής.
Πως σας προέκυψε η ιδέα μιας ταινίας με τη μορφή ημερολογίου τώρα; Ήταν κάτι που είχατε από καιρό στο μυαλό σας,είναι σαν να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ή εντέλει ήταν ένα ψυχικό «βάρος» που ήρθε η στιγμή να «απαλλαγείτε» από αυτό, μοιράζοντας το με ένα ευρύτερο κοινό;
Δεν το είχα από καιρό στο μυαλό μου, προέκυψε αυθόρμητα. Όταν όμως το ξεκίνησα κράτησε η πραγματοποίησή του δύο χρόνια. Ήθελα να συγκρίνω δυο χρόνια υλικού του παρελθόντος – τα μέσα της δεκαετίας του ’80-, με δυο χρόνια του παρόντος. Δεν το εξέλαβα ως «βάρος» και σίγουρα στην αρχή δεν σκέφτηκα καν να το μοιραστώ. Περνούσα καλά στη διάρκεια της πραγματοποίησης του, παρ όλο που ήταν για μένα συναισθηματικά επίπονο. Αυτό που μπορώ να σας πω επίσης, είναι πως σε μια εποχή κοινωνικής αφθονίας δεν θα το έφτιαχνα με αυτόν τον τρόπο και δεν θα μου προέκυπταν οι ίδιοι προβληματισμοί.
Νοιώθετε ότι αυτό σας το πόνημα, ως κινηματογραφικό αποτέλεσμα, φτάνει στο κοινό περισσότερο συναισθηματικά ή καλλιτεχνικά;
Για μένα το συναισθηματικό και το καλλιτεχνικό είναι μια ενότητα. Η κινηματογραφική τέχνη είναι ένας τρόπος του κάθε καλλιτέχνη να εκφράζεται μέσα από το έργο του με τον τρόπο που του αρέσει να χρησιμοποιεί το φως και τον ήχο, τον περιβάλλοντα χώρο και τους ανθρώπους που κυκλοφορούν σε αυτόν. Και αυτό το σύνολο πραγμάτων αγγίζει ή δεν αγγίζει ένα μέρος του κοινού, ανάλογα με τις δικές του ευαισθησίες. Είναι δηλαδή μια σύμπτωση ευαισθησιών.
Τι είναι αυτό που μέσα σας έχει μείνει μετά από τόσα χρόνια περιηγήσεων και καλλιτεχνικών αναζητήσεων; Ποιο είναι το σταθερό σημείο που πάντα επανέρχεστε μετά από κάθε «περιπέτεια» σε μια νέα ήπειρο ή χώρα. Είναι η Ελλάδα, οι φίλοι, η οικογένεια, το σπίτι ή οι αναμνήσεις όλων αυτών που ενέχουν και τον κίνδυνο να γίνουν φαντάσματα ενός παρελθόντος;
Το παρόν είναι μια ρευστή σταθερά, ένα σημείο αναφοράς για να δούμε τα πράγματα που περάσαμε και μας άγγιξαν. Το παρόν όμως είναι κάτι που κυλάει, γίνεται παρελθόν πολύ γρήγορα. Για μένα τα πράγματα που ζήσαμε δεν είναι αναφορές φαντάσματα. Τα βρίσκω θετικά σε μια εξέλιξη ζωής, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θεωρώ πως ήταν καλλίτερα ή χειρότερα. Το να χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε είναι για όλους μας μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Παρ όλα αυτά τα βασικά πράγματα που επανέρχεται η τέχνη είναι ο έρωτας και ο θάνατος.
Στέλλα Θεοδωράκη
Είχατε ως έμπνευση κάποιο παρεμφερές φιλμ όταν το ετοιμάζατε; Θελήσατε να αποτελεί μια μικρή «κιβωτός» εικόνων και συναισθημάτων που θα μπορούσατε να «ρίξετε» στη θάλασσα του χρόνου ή προπομπός ενός μεγαλύτερου και ίσως πιο εμπεριστατωμένου κινηματογραφικού project;
Δεν είχα καμιά έμπνευση από κάποιο παρεμφερές φιλμ, ίσως γιατί ήταν μια ταινία που πλαθόταν στο χρόνο χωρίς να ξέρει που θα καταλήξει, αφού βασιζόταν και στην έκπληξη της επόμενης ημέρας. Επιρροές υπάρχουν πάντα πολλές, από την εκπαίδευσή μας μέχρι την απλή μας καθημερινότητα. Κάθε έργο που φτιάχνουμε μας πάει κάπου αλλού σε μια επόμενη καλλιτεχνική αναζήτηση. Θεωρώ πως δεν πάει ποτέ χαμένο. Υπάρχει, και ταυτόχρονα επηρεάζει το επόμενο. Και το ευχάριστο είναι πως δεν ξέρεις ποτέ από πριν που πας. Εκτός βέβαια αν θέλεις να υπηρετήσεις κάποιο δεδομένο χώρο δημόσιων σχέσεων.
συνέντευξη: Χρήστος Παρίδης
Η ταινία Ημερολόγια Αμνησίας προβάλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας/ Λαίς, Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136
το τρέιλερ της ταινίας:
σχόλια