Είναι πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες. Ολοι. Και οι τρείς.
Οσο και να γκρινιάξεις, οι παραστάσεις του Μπομπ Ουίλσον σε αφήνουν πάντα άναυδο με την τελειότητά τους, με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τους φωτισμούς, με την παλέτα των χρωμάτων. Κανείς δεν ξέρει να συνθέτει τέτοιες εικόνες.
Ακόμα και αν κάποια στιγμή στην παράσταση βαρεθείς, θα υπάρξει σίγουρα μια επόμενη σκηνή που αν δεν σε συγκινήσει σίγουρα θα σε κινητοποιήσει.
Πάντοτε θα έχω την απορία για το πως μπορεί και φωτίζει ο Ουίλσον με αυτό το απόλυτο κόκκινο. Αυτό το μαγικό τρόπο που έχει να βάφει κατακόκκινο ένα τόσο δα μικρό αντικείμενο.
Οι μονόλογοι των δυο ηθοποιών ήταν υπέροχοι. Τρυφεροί, συγκινητικοί, ευαίσθητοι.
Στην παράσταση δε αναγνώρισα το έργο που διάβασα πριν από λίγες μέρες. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί κατάλαβα μια άλλη ιστορία κάτω από αυτήν, μια μυστική σχέση ανάμεσα στον κόσμο του Ουίλσον και του Χαρμς.
Ημουνα πολύ κουρασμένη, αλλά δε χόρταινα να τους βλέπω στη σκηνή. Σήμερα το πρωί, μόλις ξύπνησα, η πρώτη μου σκέψη ήταν: "και τι δε θα δινα να τους ξαναδώ".
Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι η ενέργεια των δυο τους στη σκηνή είναι ανεξήγητη. Μοιάζει να μην είναι αληθινή. Ο Νταφόε είναι πενήντα οκτώ ετών, ο Μπαρίσνικοφ 65 και δε σταματούν λεπτό.
Ούτε ένα λεπτό χαμένος χρόνος.
Ακόμα μια φορά: την εμπειρία της τέχνης πρέπει να τη συνδέεις με καλή παρέα, ανθρώπους που αγαπάς. Χθες είχαμε τους καλύτερους.
Και ένα υστερόγραφο: η παρέα μας ήταν αυτή που φώναζε περισσότερο όταν ο Μπαρίσνικοφ στο τέλος υποκλινόταν κάνοντας με τσαχπινιά δυο τρεις χορευτικές φιγούρες. Ετσι για το ονόρε.
Τελικά, ίσως και να μην θέλουμε να ξαναδούμε την παράσταση. Αρκεί που έχουμε αυτή τη μια βραδιά να μας τροφοδοτεί σκέψεις. Ομως, αυτό το μοναδικό φινάλε, θέλουμε να το ξαναζήσουμε.
σχόλια