Πήγα σήμερα το πρωί στη ΔΕΗ. Στην ουρά των αγανακτισμένων, άκουγες τα πάντα. Πολιτικές απλουστεύσεις, θεωρίες συνωμοσίας, και μερικά κοσμητικά τύπου "είσαστε μαλάκες".
Χθες το βράδυ στην πρεμιέρα της Σάουμπίνε στην Πειραιώς με τον "Εχθρό του Λαού" του Ίψεν, ένα ανάλογο εικοσάλεπτο ζήσαμε. Αλίμονο. Στην κατάμεστη αίθουσα υπήρχαν πολλοί σοβαροί άνθρωποι, θεατρόφιλοι, άσχετοι. Αλλά κανείς τους δε μίλησε όταν ο Γερμανός ηθοποιός ρώτησε το κοινό αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις θέσεις του πρωταγωνιστή. Στην καρδιά ακριβώς της παράστασης, μετά το λόγο του Στόκμαν, του ακτιβιστή, επαναστάτη γιατρού, το ιντεράκτιβ δούλεψε σαν μια καλοφτιαγμένη ωρολογιακή βόμβα.
Αρχικά αμηχανία και μετά ερωτηματικά.
Σε ένα πολιτικό έργο, μπορεί να γίνει και μια πολιτική συζήτηση; Μπορεί σε άλλες χώρες να λειτουργούσε καλύτερα (αν και δεν έχω δει ποτέ να συμβαίνει κάτι τέτοιο). Εδώ αποκλείεται. Ίσως γιατί η λογική της συμμετοχής του κοινού, δε μας ταιριάζει. Ίσως γιατί ο διάλογος δεν είναι από τα δυνατά μας σημεία. Η έχουμε δυσάρεστες εμπειρίες από το παρελθόν. Όλα παίζουν. Κάποιοι από εμάς έχουμε βρεθεί σε ανύποπτο χρόνο στη μέση μιας σκηνής νιώθοντας πως προτιμάμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Κάποιοι διπλανοί μας έχουν βρεθεί με ένα μικρόφωνο κάτω από το σαγόνι. Απλώς αναρωτιέμαι τι στο καλό εξυπηρέτησε αυτή η εμβολή...
Κατά τα άλλα: η παράσταση ήταν μια κλασική δουλειά του Οστερμάγιερ και της Σάουμπίνε, στη σύγχρονη μεταγραφή της εύστοχα, με έντονο πολιτικό σχόλιο και εξαιρετικούς ηθοποιούς.
σχόλια