To Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έχει κάνει κάτι, σχεδόν μαγικό, τα τελευταία χρόνια:
Έχει γίνει ελκυστικό στη νεολαία.
Και μιλάω για νέους ανθρώπους που δεν πολυέβλεπαν παραστάσεις και που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τους εαυτούς τους να εισέρχονται στις αστραφτερές σάλες του Βασιλικού Θεάτρου.
Ποπ πινελιές έδωσε και ο Ένκε Φεζολλάρι στον Πειρασμό του Ξενόπουλου, διατηρώντας όμως και πινελιές της εποχής που γράφτηκε το έργο.
Στην αρχή τρόμαξα: το παίξιμο ήταν υπερβολικά υπερβολικό, σαν τηλεοπτική φαρσοκωμωδία (στην αρχή η μητέρα μού θύμιζε την Ντένη Μαρκορά, ο πατέρας τον Τσιβιλίκα). Ευτυχώς, καθώς η ιστορία βάθαινε, η αρχική ελαφράδα υποχώρησε, μαζί και οι καρικατούρες. Και τα πραγματικά προβλήματα διαπέρασαν την χαζοχαρούμενη επιφάνεια μέσα στην οποία ζούσαν αρχικά οι ήρωες, αναγκάζοντάς τους να γίνουν αληθινοί, και πραγματικά αστείοι, τελικά.
Το έργο άλλαζε καθώς άλλαζαν και οι ήρωές του κι ενώ ξεκίνησα παγωμένος, έφυγα με μια γλυκειά θέρμη.
Η μουσική ήταν το κάτι άλλο - πραγματικά εξαίσια, βοήθησε πολύ την παράσταση. Όπως και η κίνηση, ο χορός, τα διαλλείματα για την αφήγηση του Παπαγεωργίου, τα νάζια της Θεωνά, η σκηνοθεσία (και κυρίως η σκηνοθεσία σε όλες τις 'σοβαρές' σκηνές).
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Η παράσταση παίχτηκε στο φουαγέ του Βασιλικού Θεάτρου, μπροστά σε μια τεράστια διχαλωτή μαρμάρινη σκάλα - εξαιρετικό, φυσικό σκηνικό, που δουλεύτηκε απολαυστικά στην παράσταση.
Και τέλος: οι θεατές ήταν σχεδόν όλοι νέοι. Κάτι καθόλου αυτονόητο για τις προηγούμενες περιόδους του ΚΘΒΕ.
βιντάζ αφίσα για (πολύ) παλιότερη παράσταση του Πειρασμού
σχόλια