Η πειραματική μουσική στενά συνδεδεμένη με το «δύσκολο» κοινό, τις σελίδες του «Wire» και τον ακαδημαϊκό κόσμο ασφυκτιά μέσα στα στενά πλαίσια που άλλοι έχουν τοποθετήσει πριν από εμάς για εμάς. Δύσκολα δίνεται η δυνατότητα σε ένα κοινό με διαφορετικές μουσικές αναφορές και γούστα να έρθει σε επαφή μαζί της. Φεστιβάλ όπως το Borderline Festival της Στέγης ανοίγουν τα σύνορα ενός μικρόκοσμου στους πολλούς.
Ένα πραγματικά ετερόκλητο κοινό γέμισε το Μικρό Θέατρο της Στέγης το περασμένο Σαββατοκύριακο. Από εικοσάχρονους μέχρι γυναίκες που είχαν περάσει τα εξήντα. Από πενηντάρηδες λάτρεις του Γιάννη Ξενάκη μέχρι δεκαοκτάχρονα κοριτσάκια της πλατείας Καρύτση. Και φυσικά η απαραίτητη παρουσία του πατέρα με την επτάχρονη κόρη. Θα σταθώ για λίγο στο τελευταίο. Ακούγεται λίγο εκκεντρικό να πάρεις το επτάχρονο παιδί μαζί σου σε ένα φεστιβάλ πειραματικής μουσικής. Όμως δεν είναι. Τα γραφικά συνδυασμένα με τους περίεργους ήχους είναι ένας πόλος έλξης για το κάθε παιδί. Είναι καλύτερα από το καλύτερο καρτούν. Εμφανίσεις όπως αυτές των ΣΩΜΑ, Martin Messier και Nicolas Bernier αλλά και της Γιαπωνέζας Ikue Moriτο Σάββατο καθήλωσαν τους πάντες. Με τις εμφανίσεις τους δημιούργησαν αυτόνομα σύμπαντα τα οποία σε παρέσυραν μαζί τους.
Τα παιδιά σκληροί κριτές που δείχνουν την βαρεμάρα τους με την πρώτη ευκαιρία δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις. Έτσι όταν η Ikue Mori έκλεινε το Σαββατόβραδο με το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού να την συνοδεύει ακόμα και λίγα δευτερόλεπτα μετά την έξοδο της από την σκηνή, η επτάχρονη που ήταν δίπλα μας έβγαλε την ετυμηγορία λέγοντας φωναχτά στον πατέρα της: «Ήταν η καλύτερη. Δεν βαρέθηκα στιγμή». Μπορείς να διαφωνήσεις με την αλήθεια ενός παιδιού;
Οι αγαπημένες μου εμφανίσεις από την Παρασκευή και το Σάββατο:
FacebookTwitter H Γιαπωνέζα Ikue Mori καθήλωσε το κοινό της Στέγης το Σάββατο. Ο απίστευτος συγχρονισμός της με την Zeena Perkins, τα πολύχρωμα γραφικά και ο μυθικός κόσμος που έφτιαξαν τοποθετούσαν το θεατή σε ένα σύμπαν που δεν ήθελε να βγει. Απρόβλεπτη στιγμή: Ένα κουδουνάκι και ένα γυαλιστερό κομμάτι χαρτί στα χέρια της Zeena Perkins παρήγαγαν ήχους και έγιναν μέρος του μουσικού έργου
FacebookTwitter Ο Ryoichi Kurokawa παρουσίασε το έργο Syn. Τα γραφικά έμοιαζαν να «λιώνουν» στους ρυθμούς της μουσικής. Αν μπορούσες να συγκεντρωθείς θα έβλεπες τον ήχο να μπαίνει μέσα στην εικόνα και το αντίστροφο. Μια σχεδόν μεταβατική εμπειρία. Απρόβλεπτη στιγμή: Χαιρέτισε το κοινό με μια υπόκλιση. Έφυγε μετά το τέλος του live περίπου τρέχοντας με το δυνατό χειροκρότημα του κόσμου να το συνοδεύει. Σαν ντροπαλός Σαμουράι που έκανε το καθήκον του.
FacebookTwitter Εικόνα απο το βράδυ της Παρασκεύης και την εμφάνιση του Ryoichi Kurokawa
FacebookTwitter Nicolas Bernier και Martin Messier. Στην σκηνή της Στέγης το Σάββατο έπαιξαν τις μηχανές intonarumori. Τα όργανα αυτά κατασκευάστηκαν ειδικά για την συγκεκριμένη παράσταση και αποτελούνται από γρανάζια και κάθε είδους μηχανικά και ηλεκτρονικά εξαρτήματα. Μέσα σε ένα ηχητικό πανδαιμόνιο αισθανόσουν λίγο σφιγμένος που δεν μπορούσες να χτυπήσεις τα πόδια σου στο πάτωμα της Στέγης από την ένταση όπως θα έκανες οπουδήποτε αλλού. Ίσως η πιο «ροκ» παρουσία της βραδιάς.
FacebookTwitter ΣΩΜΑ και Best Before άνοιξαν το Σαββατόβραδο. Ο Αντώνης Ανισέγκος και ο Θύμιος Ατζάκας των ΣΩΜΑ έδωσαν το απαραίτητο «σπρώξιμο» στην αρχή της βραδιάς. Τα ιδιοφυή γραφικά τους έμοιαζαν με μικρά έργα τέχνης. Ένα μικρό σκίρτημα εθνικής υπερηφάνειας για το ντουέτο που σχηματίστηκε στο Βερολίνο το 2005 μάλλον το αισθάνθηκαν αρκετοί.
όντως, το Wired λίγες σελίδες αφιερώνει για την πειραματική μουσική (και ποτέ καμμία για την Zeena Perkins) - αντιθέτως το βρετανικό περιοδικό Wire έχει ασχοληθεί αρκετές φορές με την Zeena Parkins...
σχόλια