Στην Ελλάδα, πρώτα παρεξηγείται η πραγματικότητα. Ύστερα, καταγράφεται ως Ιστορία. Και στο εξής, αποτελεί καθ' εαυτό το θέμα της Τέχνης - ακόμη μία παρεξήγηση: ποια πρέπει να είναι η θέση της Ιστορίας στην Τέχνη.
Η Τέχνη δεν χρειάζεται την επικαιρότητα. Η τελευταία είναι μονάχα μια παρηγοριά για τον θεατή(θα μιλήσουμε για θέατρο) που δυσκολεύεται να αντιληφθεί ο, τιδήποτε άλλο. «Μου αρέσει, γιατί είναι επίκαιρο», γιατί εύκολα αναγνωρίζω υπονοούμενα στα συμφραζόμενα, γιατί εύκολα μπορώ να σχετιστώ. Η επικαιρότητα στο θέατρο είναι μια ύποπτη ευκολία, ένα προϊόν για τη μάζα, που σαν τέτοιο είναι συχνότατα ακαλαίσθητο.
Η παράσταση «Γιοι και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού είναι επίκαιρη, χωρίς να είναι επίκαιρη. Υπογραμμίζω ότι ούτε αυτό είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, όμως ορισμένες φορές συμβαίνει. Στο έργο, οι ιστορίες των γερόντων εξυπηρετούν τη ζωή, όχι την Ιστορία, όχι την ιδεολογία. Σημειώνουν πως όλες οι ζωές, κάποια στιγμή, σημαδεύονται από την Ιστορία: άλλοι θα μεταναστεύσουν, άλλοι θα ζήσουν πολέμους, άλλοι θα ζήσουν χούντα. Οι περισσότεροι, όμως, θα ζήσουν για να πουν την ιστορία. Θα γεράσουν μέσα στον έρωτα, την αρρώστια, την ευτυχία, την κακοτυχία. Έτσι πάει.
Από την άλλη, στο «να ΄ρθω μαζί σου» η Αλεξάνδρα Κ* ρισκάρει. Η Ιστορία(history) εμπλέκεται στην ιστορία(story) θαρραλέα: μία δημοσιογράφος δολοφονείται και η Αθήνα του 2013 καίγεται ζωντανή. Στα χέρια της Κ* το έργο δεν κινδυνεύει· σύντομα, πολύ σύντομα, όπως ακριβώς στη ζωή, οι ήρωες ξεχνιούνται: σημασία έχει ο έρωτας, το συνταίριασμα, η αναπάντεχη ευτυχία. Έτσι, ένα έργο που θα μπορούσε να είναι πολιτικό, καταλήγει με αυτόν το σπαραγμό ευτυχίας: «Μ' ακούς; Φιλήθηκα μωρή Αθήνα». Θα μπορούσε κανείς να πει πως έτσι είναι τα σωστά πολιτικά έργα - μπορεί.
Θέλω να φωνάξω πως περίπου έτσι πρέπει να παίζει θέατρο η Ιστορία. Επίσης, θέλω να συστήσω δύο όμορφες ελληνικές παραστάσεις που μιλούν για την ομορφιά.
σχόλια