Η ουρά του κόσμου έξω από το «Βοτανικό» απλώνεται μέχρι την Γεωπονική. Ένα «σεληνιασμένο» πλήθος όλων των ηλικιών κάτω από την πανσέληνο του Μαΐου στέκεται υπομονετικά, «ευρωπαϊκά», χωρίς φωνές. Οι οδηγοί κοιτούν έκπληκτοι το πλήθος της Ιεράς Οδού. «MTV, κηδεία, Μύκονος, Audi, σημειώσεις, βδομαδούλα διακοπές». Οι συζητήσεις του κόσμου μπλέκονται με την φωνή της Πάολα που ακούγεται από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων.
Μετά από μια ώρα στην ουρά περνάμε την πόρτα του «Βοτανικού» και μια Swing διασκευή του «Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω» έχει κάνει τον κόσμο να μερακλώσει. Σφυρίγματα, κούνημα γοφών, νταλκάς. Το νέο πιο μοντέρνο πρόσωπο του Βοτανικού δεν υπάρχει περίπτωση να κρύψει το παρελθόν του έστω για τα μάτια του κόσμου. Και γιατί να το κάνει; Ο Marcus Füreder με την μπάντα του που είχα δει πρώτη φορά στο μισογεμάτο Fuzz πριν μερικά χρόνια έχει γίνει πια ο «Stelaras μας» (σ.σ Μου το είχε πει ο Β ότι τους προσφωνούν έτσι στο Facebook και δεν τον πίστευα). Εμφανίζεται εδώ, που ακόμα γλιστράει το πάτωμα από τα γαρύφαλλα και τους τόνους ουίσκι.
Το ξύλινο πάτωμα του «Βοτανικού» τρίζει λίγο μετά της έντεκα όταν κάνουν την εμφάνιση τους στην σκηνή. Τα χέρια είναι όλα ψηλά σαν να παρακολουθείς στο youtube το άνοιγμα της σεζόν στα κλαμπ της Ibiza (σ.σ Έφτασε η εποχή που οι αναμνήσεις μας είναι και ψηφιακές;). Ο κόσμος επιτέλους χορεύει λυσσασμένα. Το κέφι είναι περισσότερο πανηγυριώτικο παρά συναυλιακό. Και αυτό δεν είναι κακό. Αν σκεφτείς πόση πόζα έχουμε φάει σε συναυλίες με κόσμο που δεν διασκεδάζει αλλά «πρέπει να είναι στο live για να είναι» τότε αυτό το κοινό(που αποκλείεται οι περισσότεροι να μην ξέρουν απέξω την δισκογραφία της Νατάσας Θεοδωρίδου) παίρνει δέκα. Η σχέση καλλιτέχνη και κοινού σε όλες τις συναυλίες είναι μια σχέση αμφίδρομη. Δεν καταθέτεις μόνο το ποσό στο ταμείο. Πρέπει να καταθέσεις στο live και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όσο περισσότεροι το κάνουν τόσο το καλύτερο.
Αν έχει δει live τους Parov Stelar πριν γίνουν γνωστοί από τις ραδιοφωνικές τους επιτυχίες στην χώρα μας θα νόμιζες ότι βλέπεις μια άλλη μπάντα. Και οι ιαχές «Γεια σου ρε Stelara» που ακούγονται δίπλα σου δεν αφήνουν περιθώριο για «κάτι διαφορετικό πιο ήρεμο». Υπάρχει διάθεση μόνο για πάρτι και η μπάντα τα δίνει όλα. Μετά από ένα δίωρο και τρεις επανεμφανίσεις στην σκηνή, με τα ποδοβολητά του κόσμου να σε κάνουν να νομίζεις ότι θα ανοίξει το πάτωμα και θα προσγειωθείς σε ένα αφράτο στρώμα λαϊκής καψούρας, με χειροκροτήματα και γέλια κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.
Περπατάμε μέσα στο χορτάτο από χορό πλήθος και το παντελόνι μου είναι βρεγμένο με μπύρα που κάποιος έριξε κατά λάθος πάνω μου. Το τελευταίο μέρος που θα περίμενα να με λούσουν με μπύρα στην Αθήνα είναι ο «Βοτανικός» αλλά ποτέ μην λες ποτέ.
σχόλια